και επειδή μπήκαμε στην τελική ευθεία για την κάλπη, θα επιθυμούσα να μου διευκρινίζατε κάποιες από τις θέσεις τις οποίες υποστηρίζετε δημοσίως. Απευθύνομαι πρωτίστως στους υποψηφίους βουλευτές του ψηφοδελτίου σας, για κάποιους από τους οποίους τρέφω μεγάλη εκτίμηση, και το ξέρουν, δευτερευόντως σε όποιον άλλο υπεύθυνο στην τοπική σας οργάνωση επιθυμεί να μου απαντήσει. Κάποιοι είναι γνώστες οικονομικών και νομικών επιστημών. Είναι μικρή η κοινωνία μας, γνωριζόμαστε όλοι. Εσείς γνωρίζετε εάν σας επιτρέπεται να μου λύσετε τις κάτωθι απορίες. Δεν είμαι κυνικός, ρωτώ για να πειστώ και να σας στηρίξω, εφόσον επιθυμείτε.
Πρώτον: Στην «Πολιτική Απόφαση Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ της 18ης και 19ης Οκτωβρίου 2014» (βλ. εδώ: http://www.syriza.gr/article/id/58464/Politikh-Apofash-Kentrikhs-Epitrophs-SYRIZA-18-19-Oktwbrioy-2014.html#.VLjjFtJdXbc) αναφέρεστε στην ενότητα του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης πως «1. Θα ακυρώσουμε το Μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς νόμους, 2. Θα επαναδιαπραγματευτούμε τη δανειακή σύμβαση και το δημόσιο χρέος με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους και ρήτρα ανάπτυξης όπως στην Γερμανία.». Το ερώτημά μου είναι το εξής: Πως μπορεί να ακυρωθεί το «Μνημόνιο» (τρόποι καταγγελίας δηλαδή) καθώς και ποιες έννομες συνέπειες μια τέτοια πράξη θα επιφέρει διεθνώς και εθνικώς (από νομικής πλευράς, όχι πολιτικοοικονομικής). Επίσης, πως μπορεί να γίνει επαναδιαπραγμάτευση της Δανειακής Σύμβασης με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημοσίου χρέους μας από τη στιγμή που η ίδια τη Σύμβαση δεν προβλέπει κάτι τέτοιο (Άρθρο 8); Μπορούμε να ζητήσουμε write-off των δανείων; Πως γίνεται αυτό, έναντι ποιου οργάνου, και τι έννομες συνέπειες αυτό θα επιφέρει διεθνώς;
Δεύτερον: Ακούσαμε προχθές σε εκπομπή τοπικού τηλεοπτικού σταθμού υποψήφιά σας να λέει πως: «προβλέπεται απ’ τη Συνθήκη να βγει η χώρα απ’ το Ευρώ ή όχι; Επομένως πως θα βγούμε απ’ το Ευρώ;» συνεχίζοντας παρακάτω «[…] δεν πειράζει θα ενεργοποιηθεί το emergency, το ELA, και θα μπορούμε να κόψουμε μόνοι μας Ευρώ στην Τράπεζα της Ελλάδος μέχρι τα 100 δις». (βλ. https://www.youtube.com/watch?v=oFiTeHV9k04). Το δεύτερο ερώτημα είναι λοιπόν το εξής: Γνωρίζετε πως «βγαίνει» κανείς από τη νομισματική ένωση; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι είναι ο Έκτακτος Μηχανισμός Παροχής Ρευστότητας (Emergency Liquidity Assistance), με ποια κριτήρια αυτός λειτουργεί; Μπορούμε να «κόψουμε» μόνοι μας χρήμα (Ευρώ) και μάλιστα μέχρι τα 100 δις βάσει αυτού του εργαλείου;
Εγώ, νομίζω πως δεν γίνεται τίποτα από τα παραπάνω τα οποία γράφετε και λέτε. Για την τεκμηρίωση των όσων λέω, παραθέτω τα παρακάτω νομικά επιχειρήματα. Θα επιθυμούσα, και για τη δική σας τεκμηρίωση, να μου παραθέσετε ανάλογα νομικά επιχειρήματα, και έτσι να με πείσετε. Είμαι ανοικτός επίσης σε οποιαδήποτε δευτερολογία, και γιατί όχι και δημοσίως π.χ. μπροστά σε κοινό.
Ας αρχίσουμε με το νομικό καθεστώς του «Μνημονίου», τα περί καταγγελίας του, και τη σχέση του με τη Δανειακή Σύμβαση. Το Μνημόνιο υιοθετήθηκε, υλοποιείται, αξιολογείται και επικαιροποιείται στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης χρέους από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), την Ευρωζώνη και την Ελληνική Κυβέρνηση. Από τη στιγμή που το Μνημόνιο και το χρηματοδοτικό πακέτο που το συνοδεύει συμφωνήθηκαν στην διεθνή έννομη τάξη, μόνη τάξη ικανή να υποδεχθεί μια τέτοια διεθνή συμφωνία, το κάθε εμπλεκόμενο μέρος επιστρέφει στη δική του έννομη τάξη για προσδώσει στα συμφωνηθέντα την απαιτούμενη νομική υπόσταση.
Την εποχή εκείνη, το θεσμικό πλαίσιο της Ε.Ε. δεν ήταν ικανό για να αντιμετωπίσει μια τέτοια κρίση (όπως και το εθνικό μας δίκαιο-πρωτίστως το Σύνταγμα). Αρχικά συνάφθηκε η Συμφωνία Δανειακής Διευκόλυνσης (LFA) με τα κράτη της Ευρωζώνης για τη χρηματοδότηση του πρώτου Μνημονίου, εκτός του θεσμικού πλαισίου της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Στη συνέχεια ιδρύθηκε σε προσωρινή βάση το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) ως εταιρία του Λουξεμβούργου με το οποίο συνάψαμε έξι χρηματοδοτικές συμφωνίες (5 το Μάρτιο και 1 το Νοέμβριο) το 2012. Στο μεταξύ θεσμοθετήθηκε ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) ως διακυβερνητικός αυτή τη φορά οργανισμός σε μόνιμη βάση και παράλληλα προστέθηκε η τρίτη παράγραφος στο Άρθρο 136 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ), ενώ υπογράφτηκε και η Συμφωνία για τη Σταθερότητα τον Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, στο Άρθρο 3 της οποίας αναφέρεται πως τα μέρη της επιβάλλεται να διατηρούν ισοσκελισμένη ή πλεονασματική τη δημοσιονομική θέση της γενικής τους κυβέρνησης. Έτσι λοιπόν προσαρμόστηκε το θεσμικό πλαίσιο της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, προκειμένου να μπορεί να αντιμετωπίσει εφεξής τέτοιες κρίσεις.
Στα του Μνημονίου τώρα. Η Ε.Ε. υιοθετεί μια Απόφαση στο πλαίσιο της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος η οποία επιβλήθηκε στη χώρας μας από το Φεβρουάριο του 2009, βάσει του Άρθρου 126, παρ. 9 ΣΛΕΕ, ασχέτως αν ανήκουμε ή όχι στην ζώνη του Ευρώ. Εδώ να επισημάνω πως δεν μπορούσαμε να επωφεληθούμε από το Άρθρο 125 ΣΛΕΕ, για προφανείς λόγους. Για τα κράτη της Ευρωζώνης ειδικότερα, η Απόφαση αυτή που ενσωματώνει τις προβλέψεις του Μνημονίου βασίζεται στο Άρθρο 136, παρ. 1 ΣΛΕΕ. Σύμφωνα μ’ αυτό, τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης, το EFSF ή ο ESM, κατά περίπτωση, συνάπτουν τις συμφωνίες χρηματοδότησης του οικονομικού προγράμματος που έχει αποτυπωθεί στο Μνημόνιο, το οποίο και επέχει θέση δικαιοπρακτικού θεμελίου σε καθεμία από τις συμφωνίες αυτές.
Από την άλλη, το ΔΝΤ υιοθετεί στο πλαίσιο της εσωτερικής έννομης τάξης του το Stand By Arrangement (Διακανονισμός Χρηματοδότησης Άμεσης Ετοιμότητας) που ως προς τη φύση και το καθεστώς του συνιστά απόφαση του διοικητικού του οργάνου διεπόμενη από το πρωτογενές και παράγωγο δίκαιο του οργανισμού αυτού, στον οποίο και είμαστε μέλος από το 1945. Για το SBA το Μνημόνιο αποτυπώνει το οικονομικό πρόγραμμα που αναλαμβάνει η χώρα χρηματοδοτούμενη για το σκοπό αυτό από το ΔΝΤ (βάσει των Guidelines on Conditionality, Άρθρο 9).
Τέλος, η Ελληνική Κυβέρνηση, στη βάση του pacta sunt servanta, οφείλει να ενσωματώσει στην εθνική έννομη τάξη με τον κατάλληλο κάθε φορά τρόπο, αλλά και να τηρήσει τις δεσμεύσεις, που έχει αναλάβει έναντι της Τρόικα στο πλαίσιο του Μνημονίου. Αυτό σημαίνει πως θα χρειαστεί να τροποποιήσει τον προϋπολογισμό, να εισηγηθεί ένα νέο μεσοπρόθεσμό πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής, να προτείνει εφαρμοστικούς νόμους κτλ όλα βάσει του Άρθρου 82 του Συντάγματος. Τα μέτρα λοιπόν που λαμβάνει η κυβέρνηση εξυπηρετούν τη διάσωση της χώρας εντός της Ευρωζώνης. Ο στόχος το 2010, αλλά και μέχρι σήμερα, ήταν να αντιμετωπιστεί η κρίση στα πλαίσια της Ευρωζώνης, διότι κανείς δεν εγγυάται ότι φεύγοντας από την Ευρωζώνη θα παραμείνουμε και στην Ε.Ε. και θα αναφερθώ γι’ αυτό παρακάτω όταν θα επιχειρηματολογώ για το δεύτερο ερώτημά μου, για το αν δηλαδή μπορούμε να φύγουμε από το ευρώ ή όχι.
Κατά συνέπεια το Μνημόνιο είναι δικαιοπρακτικό θεμέλιο των εμπλεκομένων μερών βάσει του οποίου τα μέρη αναλαμβάνουν υποχρεώσεις.
Από Ενωσιακής πλευράς, στην Απόφαση 2010/320 του Συμβουλίου της Ε.Ε. ενσωματώθηκαν τα μέτρα του πρώτου Μνημονίου τα οποία και υιοθετήθηκαν με τον Ν. 3845/2010. Τα μέτρα αυτά λήφθηκαν προς υλοποίηση του Προγράμματος της Δημοσιονομικής Εξυγίανσης της Ελληνικής Οικονομίας και αντιμετώπισης του δημοσιονομικού ελλείμματος βάσει των Άρθρων 126, παρ. 9 και του Άρθρου 136, παρ. 1 ΣΛΕΕ. Ο Ν. 3845/2010 δεν μπορεί να θεωρηθεί και δεν είναι κυρωτικός νόμος του Μνημονίου, όμως το περιεχόμενό του υλοποιείται στην εσωτερική έννομη τάξη δυνάμει υποχρέωσης που ανέλαβε η χώρα στη διεθνή έννομη τάξη, προκειμένου να μπορεί να αξιώσει στη συνέχεια την τμηματική καταβολή της χρηματοδότησης σύμφωνα με τα συμπεφωνημένα στη διεθνή έννομη τάξη. Κατά συνέπεια το Μνημόνιο Συνεννόησης (με τα τρία κείμενά του) προσαρτήθηκε στον νόμο αυτόν για λόγους διαφάνειας και ενημέρωσης.
Η Απόφαση 2010/320, και η οποία τροποποιήθηκε τρεις φορές στα πλαίσια του πρώτου Μνημονίου και δύο στα πλαίσια του Μεσοπρόθεσμου, έδωσε την απαιτούμενη Ενωσιακή νομιμότητα στα μέτρα και θωράκισε διπλά την χρηματοδοτική υποστηριζόμενη δημοσιονομική προσαρμογή μας. Από τη μία δεν μπορεί π.χ. η Ε.Ε. να προχωρήσει στο στάδιο της επιβολής των υποτιμητικών κυρώσεων κατά της Ελλάδος στο πλαίσιο του Άρθρου 126, παρ. 11 ΣΛΕΕ, ενώ από την άλλη δεν μπορεί π.χ. το ΔΝΤ να κρίνει κάποια στιγμή πως δεν είναι σε θέση να εγκρίνει την εκταμίευση μιας δικής του δόσης, μη ικανοποιούμενο από την υλοποίηση κάποιων μέτρων του Μνημονίου ενόσω θα μπορούσαν η ΕΚΤ και η Επιτροπή να έχουν διαφορετική άποψη και αυτές να εγκρίνουν τη δική του δόση. Κατά συνέπεια υπάρχει αμοιβαία διασφάλιση δεσμεύσεων.
Όσον αφορά τη Δανειακή Σύμβαση, εκεί το Μνημόνιο ενσωματώνεται δι’ αναφοράς αποτελώντας επίσης δικαιοπρακτικό θεμέλιο και το οποίο δεσμεύει τη χώρα ως συμβαλλόμενο μέρος στη Δανειακή Σύμβαση. Με τις διάταξη του Άρθρου 12, παρ. 2, υποχρεούται η χώρα μας να υλοποιήσει τα όσα προβλέπονται στο Προοίμιο και τα Παραρτήματα της Σύμβασης. Συγκεκριμένα στην 6η παράγραφο του Προοιμίου αναφέρεται πως τα μέτρα τα οποία μας επιβάλλονται βάσει της προηγούμενής μας υπαγωγής στη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος στα πλαίσια της ΣΛΕΕ οφείλουν να τηρούνται. Στην 8η παράγραφο αναφέρεται πως η διαθεσιμότητα των δανείων που θα ακολουθήσουν εξαρτάται από τη θετική απόφαση των κρατών μελών της Ευρωζώνης (εκτός της Ελλάδας) μετά από διαβούλευση με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), με βάση τα πορίσματα της επαλήθευσης από την Επιτροπή ότι η εφαρμογή της οικονομική πολιτικής του Δανειολήπτη συμφωνεί με το πρόγραμμα προσαρμογής (ρητή αναφορά στο Μνημόνιο). Το ίδιο ισχύει και για το πρώτο δάνειο (βλ. Προοίμιο, παρ. 7). Ακόμη, στο Άρθρο 1 παρ. 3 αναφέρεται πως «Ο δανειολήπτης χρησιμοποιεί όλα τα ποσά που δανείζεται σύμφωνα με τη Δανειακή Διευκόλυνση τηρώντας τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από το Μνημόνιο Συνεννόησης». Και το επιστέγασμα όλων: το Άρθρο 4, παρ. 2 το οποίο αφορά τις υποχρεώσεις του δανειολήπτη.
Εάν με παρακολουθείτε ακόμη, ρωτώ διευκρινιστικά: Πως είναι δυνατόν να γίνει ακύρωση του Μνημονίου, δίχως να διαταραχθεί το πλαίσιο της Δανειακής Σύμβασης, μιας και το πρώτο αποτελεί δικαιοπρακτικό θεμέλιο αυτής; Πως θα γίνει ακύρωση του Μνημονίου δίχως να προβλέπεται κάτι τέτοιο από τη Δανειακή Σύμβαση; Το Άρθρο 8 είναι ξεκάθαρο ως προς τα της καταγγελίας. Τι θα επιφέρει λοιπόν μια μονομερής καταγγελία διεθνώς; Από το Δίκαιο των Συνθηκών της Γενεύης του 1969 (Άρθρα 40 και 41) εφόσον δεν προβλέπεται διαδικασία αναθεώρησης σε μια συνθήκη τότε δεν μπορεί ένα μέλος να ζητήσει κάτι τέτοιο. Ούτε επίσης μπορεί η Ελλάδα να κάνει χρήση της ρήτρας rebus sic standibus βάσει του Άρθρου 62, παρ. 3 της Σύμβασης της Γενεύης 1969 αφού θα έχει προηγουμένως παραβιάσει την Δανειακή Σύμβαση (ακυρώνοντας το Μνημόνιο). Δεδομένου ότι η Δανειακή Σύμβαση απαγορεύει ρητά τη μονομερή αναδιάρθρωση (θεωρώντας την event of default), σε περίπτωση αθέτησης των υποχρεώσεών μας, θα προβούν οι δανειστές σε acceleration των δανείων που μας παρείχαν ή όχι; Τι σημαίνει αυτό σε εθνικό επίπεδο;
Για να συνδέσω τα ανωτέρω και με το δεύτερο υποερώτημά μου, αναφέρω το εξής: Ως προς το χρέος είναι αδύνατο να επικαλεστούμε την αρχή της δημοσιονομικής αδυναμίας ως λόγο για τη διαγραφή του, αφού η εν λόγω αρχή εφαρμόζεται ενόσω η αφερεγγυότητα του κράτους δεν οφείλεται σε εσφαλμένη εθνική δημοσιονομική πολιτική. Αυτό λέει η δημοσιονομική επιστήμη, αυτό αναφέρουν και τα διεθνή κείμενα (βλ. Συνθήκη των Παρισίων 1928, Συνθήκη του Νεϊγύ 1919). Να θυμίσω πως επιχείρησε σε προηγούμενη πτώχευση (1933) ο τότε Υπουργός Οικονομικών Κ. Βαρβαρέσος να επικαλεστεί ανεπιτυχώς την αρχή της δημοσιονομικής αδυναμίας, βασιζόμενος στην Απόφαση της 11ης Νοεμβρίου του 1912 του Διαρκούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με τις Ρωσικές αποζημιώσεις. Εκεί ο κανόνας επιδέχεται σαφείς εξαιρέσεις. Με αφορμή αυτό είχε διατυπώσει τη θεωρία του (επαναλαμβάνω θεωρία και όχι κανόνα) ο A. Sack περί επαχθούς χρέους λίγα χρόνια αργότερα στο βιβλίο του «The effects of state transformation on their public debts and other financial obligations». Όμως δεν υπάρχει πουθενά στο διεθνές δίκαιο, πουθενά, κανόνας που να αφορά νόμιμη μονομερή διαγραφή δημοσίου χρέους βάσει λόγων δημοσιονομικής αδυναμίας στην οποία έχει περιέλθει το κράτος από μόνο του (write-off). Ακόμη και κατά τον Sack πρέπει να συντρέχουν συγκεκριμένες συνθήκες για θεωρηθεί ένα χρέος επαχθές. Εμείς δεν πληρούμε ούτε μία από αυτές! Είχαμε δεσποτικό καθεστώς την τελευταία δεκαετία ή μήπως είχαμε συνάψει δάνεια σε απαγορευτικά επιτόκια και μόνο για την ωφέλεια του δεσποτικού καθεστώτος, το οποίο μάλιστα τα χρησιμοποίησε για να μας καταδυναστεύσει;
Κατά την εφαρμογή λοιπόν της δημοσιονομικής αδυναμίας (άλλος τρόπος νόμιμης διαχείρισης δημοσίου χρέους δεν υπάρχει) ποιο είναι το αρμόδιο δικαιοδοτικό όργανο να κρίνει ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις εφαρμογής της; Ποιο είναι το μέτρο της δημοσιονομικής ικανότητας που επιτρέπει στην οφειλέτιδα χώρα να αναστείλει την εκτέλεση των δανειακών της υποχρεώσεων; (Δεδομένου πως αυτό περιγράφεται λεπτομερώς στην Έκθεση της Αμερικανικής Επιτροπής παγιοποιήσεως του δημοσίου χρέους, δεν αποτελεί διεθνή κανόνα).
Επανερχόμενος τώρα στο αν μπορούμε ή όχι να βγούμε από το Ευρώ, υποστηρίζω το εξής: Μπορούμε. Η ΣΛΕΕ, αναφέρει στο Άρθρο 126, παρ. 11 πως «Το Συμβούλιο, εφόσον ένα κράτος μέλος δεν συμμορφώνεται με απόφαση που έχει ληφθεί σύμφωνα με την παράγραφο 9, μπορεί να αποφασίσει να εφαρμόσει ή να ενισχύσει ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα μέτρα: α) να απαιτήσει να δημοσιεύει το εν λόγω κράτος μέλος πρόσθετες πληροφορίες τις οποίες ορίζει το Συμβούλιο, προτού εκδώσει ομολογίες και χρεόγραφα, β) να καλέσει την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να αναθεωρήσει πολιτική δανεισμού που ασκεί έναντι του εν λόγω κράτους μέλους, γ) να απαιτήσει από το εν λόγω κράτος μέλος να καταθέσει ατόκως στην Ένωση ποσό κατάλληλου ύψους, έως ότου, κατά τη γνώμη του Συμβουλίου διορθωθεί το υπερβολικό έλλειμμα, δ) να επιβάλει πρόστιμα ευλόγου ύψους».
Από τα ανωτέρω προκύπτει πως σε περίπτωση ακύρωσης του Μνημονίου, καταγγέλλεται αυτομάτως μονομερώς και η Δανειακή Σύμβαση, πράγμα που επιφέρει με τη σειρά του την εφαρμογή του Άρθρου 126, παρ. 11. Στην περίπτωση αυτή γίνεται acceleration των δανείων. Σε κάθε περίπτωση, ξέχωρα από τα προηγούμενα, διερωτάται κανείς πως θα εξυπηρετηθούν οι εσωτερικές υποχρεώσεις αφού στο μεταξύ η ΕΚΤ θα σταματήσει τις διευκολύνσεις παροχής ρευστότητας μιας και δεν θα είμαστε σε ένα bailout program (θα το έχουμε αποκηρύξει δια της ακύρωσης). Κατά συνέπεια δεν θα φύγουμε μόνο από το Ευρώ αλλά και από την ίδια την Ε.Ε.! Πως άλλωστε θα πληρώνουμε τα πρόστιμα; Εκτός κι αν τα πληρώσουμε με Δραχμές. Ναι στην περίπτωση αυτή μπορούμε και πρέπει να κόψουμε εθνικό νόμισμα. Όμως το νόμισμα αυτό δεν μπορεί να κοπεί βάσει του ELA αφού ο τελευταίος λειτουργεί στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και κατόπιν υπαγωγής σε πρόγραμμα διάσωσης!
Αγαπητοί φίλοι,
Τα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια ενέκριναν τη δίμηνη παράταση της Δανειακής Σύμβασης με την προϋπόθεση α) να κλείσει το πρόγραμμα με την έγκριση της Τρόικα, β) να παραμείνει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, γ) να κάνουμε χρήση της πιστοληπτικής γραμμής (ECCL), αφού έτσι προβλέπεται από τον ESM. Με την έγκριση δεσμεύονται με τη σειρά τους να εκταμιεύσουν 1,8 δις Ευρώ αφενός (από τη Σύμβαση), αφετέρου να ξεμπλοκάρουν και τα 9 δις του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Το ΔΝΤ οφείλει μια εκταμίευση ύψους 12 δις έως το τέλος του 2016, και την οποία εξαρτά από την αξιολόγηση της Τρόικα. Κοινό δικαιοπρακτικό θεμέλιο όλων το Μνημόνιο, όπως εξήγησα παραπάνω. Το πρόγραμμα είναι ενιαίο, η χρηματοδότηση είναι διπλή. Με τα σημερινά επιτόκια δανεισμού η έκδοση εντόκων γραμματίων του Ελληνικού Δημοσίου γνωρίζουμε τι θα επιφέρει στις ελληνικές Τράπεζες.
Αναμένω την απάντησή σας.
Με εκτίμηση,
Γιάννης Τζιουράς
Διεθνολόγος- Πολιτικός Επιστήμονας
Υπ. Διδάκτωρ Νομικής ΑΠΘ
