Η διάρκεια της μάλιστα, δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητη. Μιας και οκτώ χρόνια παρά τρεις μήνες είναι ένα αξιομνημόνευτο κομμάτι ζωής. Αποχωρώ με αισθήματα πληρότητας και νοσταλγίας. Και η ευχή μου είναι κάτι ελάχιστο να πρόσθεσα όλα αυτά τα χρόνια στη δημιουργική ζωή της πόλης. Αν και είναι παράδοξο να εύχεσαι για το παρελθόν. Δεν είναι όμως και τόσο. Γιατί σε ενεστώτα χρόνο είναι δύσκολο να αποτιμηθεί αν πράγματι υπήρξε προσφορά. Χρειάζεται μια χρονική απόσταση για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Ένα όμως που είναι επιβεβαιωμένο απ' την πραγματικότητα. Ότι μέσα στη διάρκεια αυτής της θητείας περιλαμβάνονται και τα σκληρά χρόνια της κρίσης. Μια εποχή που όλοι και ο καθένας ξεχωριστά προσπάθησε περισσότερο. Μια εποχή που τίποτα δεν ήταν εύκολο και γενναιόδωρο. Μια εποχή που το ΔΗΠΕΘΕ κατάφερε να μη σιωπήσει. Αντίθετα συνέχισε τη παραγωγική του διαδικασία, με περιορισμένα μέσα, αλλά με πείσμα, με ρίσκο και χωρίς κανενός είδους επανάπαυση.
Κάθε αρχή έχει ένα τέλος. Αλλά και από κάθε τέλος ξεκινάει μια καινούρια αρχή. Ένα καινούριο Διοικητικό Συμβούλιο, μια καινούρια Πρόεδρος – η Μελίνα Ηλικίδου, μια καινούρια Καλλιτεχνική Διευθύντρια – η Ελένη Δημοπούλου. Πήραν τη σκυτάλη και ήδη επεξεργάζονται το μέλλον στα στενάχωρα, αλλά γεμάτα δημιουργική πνοή γραφεία του ΔΗΠΕΘΕ, στον επάνω όροφο της Αίθουσας Τέχνης, στο πάρκο του Αη-Δημήτρη. Εύχομαι εκ βαθέων κάθε επιτυχία. Εύχομαι το μέλλον – αυτή η πάντα ανεξερεύνητη χώρα – να φέρει δώρα καλλιτεχνικής δημιουργίας. Πρέπει όλοι να δείξετε εμπιστοσύνη στην Ελένη Δημοπούλου, που με τη πολύχρονη εμπειρία της στη Πειραματική Σκηνή – εκεί όπου τόσα σπουδαία διαδραματίστηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια – έχει πολλά να προσφέρει στη πόλη και στο ΔΗΠΕΘΕ.
Η διαδοχή – θέλω να πιστεύω – έγινε με τον καλύτερο τρόπο, χωρίς κανένα κενό εξουσίας και δραστηριότητας. Γι' αυτό το σκοπό το νέο Διοικητικό Συμβούλιο αποφάσισε τη σύντομη μεταβατική θητεία μου, το περασμένο Σεπτέμβριο. Σ' αυτό το διάστημα, έγινε η πρόσκληση ενδιαφέροντος και η επιλογή της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας, προετοιμάστηκε οργανωτικά η έναρξη του νέου έτους και παράλληλα πραγματοποιήθηκαν 8 παραγωγές, επισφραγίζοντας τη συνέχεια του ΔΗΠΕΘΕ. Το Διεθνές Φεστιβάλ Αφήγησης τον Οκτώβριο, το Χριστουγεννιάτικο Μυστήριο και τα Χριστούγεννα στον Κόσμο, τη περίοδο των γιορτών, οι Νύχτες Κωμωδίας και η Άγονη Γραμμή, που ολοκληρώνουν τη δράση του τον Φεβρουάριο, η Αργοναυτική Εκστρατεία, με τη παιδική σκηνή που βρίσκεται σε εξέλιξη, το μονόπρακτο του Μπέκετ με τη τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ, που ερμήνευσε ο Πάνος Σκουρολιάκος, που τώρα πια είναι βουλευτής και φυσικά η σατιρική ηθογραφία του Γιώργου Παφίλη η Στιργιανή κι ο Στύλον, που θα παρουσιαστεί τη περίοδο της Αποκριάς.
Δε θέλω να κουράσω με απολογιστικές λεπτομέρειες, γι' αυτό θα προσπαθήσω να εξασκήσω την αρετή της συντομίας και της περιεκτικότητας. Παρέλαβα τη διοίκηση του ΔΗΠΕΘΕ τη 1η Μαΐου του 2007 με ένα έλλειμμα 150.000 € και τη παρέδωσα τη 2α Φεβρουαρίου του 2015 με ένα έλλειμμα 28.600 €. Συγκεκριμένα με υποχρεώσεις 74.500 € και απαιτήσεις 45.900 €. Στη διάρκεια της θητείας μου η παραγωγικότητα υπερδιπλασιάστηκε. Πραγματοποιήθηκαν 86 παραγωγές, ενώ τη πρώτη δεκαετία είχαν πραγματοποιηθεί 45. Στον αριθμό αυτόν δεν υπολογίζουμε τις δεκάδες παραστάσεις που προέκυψαν από το Διεθνές Φεστιβάλ Αφήγησης. Ο κύκλος εργασιών ανήλθε περίπου σε 6.000.000 €, εκ των οποίων το 50 % αντιστοιχεί σε έσοδα από πωλήσεις. Δηλαδή το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης ήταν ένας οργανισμός του Δήμου που δεν κατανάλωνε απλά επιχορηγήσεις, αλλά παρήγαγε καλλιτεχνικά προϊόντα, των οποίων οι πωλήσεις ανήλθαν σε 3.000.000 € περίπου. Αυτή ήταν η αναπτυξιακή πλευρά του ΔΗΠΕΘΕ. Το μεγαλύτερο μέρος των πωλήσεων πραγματοποίησαν οι μεγάλες καλοκαιρινές παραγωγές (Θεσμοφοριάζουσες, Δον Κιχώτης, Εκείνος κι Εκείνος, Αγαμέμνων). Οι 86 παραγωγές ήταν κατανεμημένες σε δέκα σκηνικές ενότητες. 8 παραγωγές στη παιδική και εφηβική σκηνή, 10 στο σύγχρονο θέατρο, 9 στην επιστροφή στους κλασσικούς, 10 στην ηθογραφία, 7 στις νύχτες κωμωδίας - stand up comedy, 5 στα αγάλματα της πόλης, 5 στην άγονη γραμμή, 6 για τα Χριστούγεννα, 3 παραγωγές αφήγησης πριν τη θεσμοθέτηση του Φεστιβάλ και 23 στη μεγάλη ενότητα ποίησης. Αυτή η αξιοπρόσεκτη δραστηριότητα έγινε εφικτή χάρις στις συνεργασίες με ομάδες και φορείς πολιτισμού της πόλης. Χάρις στους πολλούς και ταλαντούχους καλλιτέχνες που διαθέτει η πόλη σε όλα τα είδη τεχνών. Κι εδώ πρέπει να τονίσω ότι όλοι τους ήταν επαγγελματίες. Το ΔΗΠΕΘΕ στήριξε τους ερασιτέχνες, αλλά συνεργάστηκε αποκλειστικά με επαγγελματίες, που στη πόλη μας αφθονούν. Τέλος θα πρέπει να μνημονεύσουμε ότι το ΔΗΠΕΘΕ, το 2012, ανέλαβε τη παραγωγική ευθύνη για το σύνολο των εκδηλώσεων που πραγματοποίησε ο Δήμος Κοζάνης με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης. Τηρώντας με ακρίβεια τον σεμνό προϋπολογισμό που ψήφισε το Δημοτικό Συμβούλιο. Κάτι που δεν είναι καθόλου συνηθισμένο στα πολιτιστικά δρώμενα.
Μου είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετίσω ονομαστικά τους εκατοντάδες φίλους, συνεργάτες που μαζί τους πορεύθηκα όλα αυτά τα χρόνια. Σε όλους χρωστώ ευγνωμοσύνη για τη διαθεσιμότητα τους. Κι αν κάποιους πίκρανα, ζητώ έστω και εκ των υστέρων συγγνώμη. Θα ήθελα όμως να σταθώ στη εξαιρετική συνεργασία μου με τη Κούλα Καλογερίδου, που ήταν πρόεδρος του ΔΣ σε όλη τη διάρκεια της θητείας μου. Επίσης σε όλα ανεξαιρέτως τα μέλη που υπηρέτησαν στις διάφορες συνθέσεις του Συμβουλίου από το Μάιο του 2007 μέχρι και τον Αύγουστο του 2014 και ιδιαίτερα στον Λευτέρη Ελευθεριάδη, για την επί δεκαετίες προσφορά του. Και φυσικά θα σταθώ στους εργαζόμενους του ΔΗΠΕΘΕ, που μαζί περάσαμε ατέλειωτες ώρες, που δουλέψαμε ανέφελα και διασκεδάσαμε αρκούντως. Τη Βέτα Παπαδοπούλου, τη Τασούλα Σιμάρα, τον Στέλιο Σωτηρόπουλο και τους τεχνικούς, τον Νίκο Λαβαντσιώτη, τον Τάσο Διδασκάλου, τον Γιάννη Μπαντιάνη και τον Τάκη Συνδουκά.
Arrivederci
Γιάννης Καραχισαρίδης