Πριν μερικές δεκαετίες δόθηκαν οδηγίες στους πολίτες της πόλεως ταύτης να φυτεύουν γύρωθεν των οικοδομών κι εντός των αύλειων χώρων τους, δέντρα, ίνα η «Πέτρινη πόλη» (τίτλος μυθιστορήματος του αξέχαστου Μιχ. Παπακωνσταντίνου ) πρασινίσει! Πολλοί εργολάβοι αλλά και ιδιοκτήτες τις ακολούθησαν. Στην οικοδομή μας επί της Μιχ. Περδικάρη 20, είχαμε φυτεύσει αριζόνες, αροκάριες, δάφνες κ.α. ταχυαυξή αλλά με αβαθείς ρίζες, δέντρα.
Μαζί μ' εμάς μεγαλώνουν όμως και τα δέντρα. Γερνούν και τακτικά γέρνουν προς τη γη και προς το τέλος τους. Ρώτησαν τον Κ. Παλαμά – γέροντα σκυφτό στο δρόμο που τον συνάντησαν- «γιατί σκύβεις έτσι δάσκαλε;» «Πλησιάζω προς τη γη» απάντησε. Ετσι μια γηρασμένη αριζόνα έγειρε επικίνδυνα με τις τελευταίες κακοκαιρίες κι ακούμπησε στο μαύρο, χοντρό καλώδιο της ΔΕΗ. Αυτό τη στήριζε. Ηταν κίνδυνος για πολλούς. Με πόνο ψυχής ειδοποιήσαμε τους αρμόδιους που έχουν τις ανυψωτικές κλούβες και τα ηλεκτρικά πριόνια δια τα περαιτέρω. Ετσι ο Δήμος Κοζάνης δια του αντιδημάρχου κ. Κ. Δεσποτίδη, του υπευθύνου περιβάλλοντος κ. Παπαθανασίου, του ανοιχτόκαρδου αρχηγού της τοπικής Πυροσβεστικής, με παρόντες αστυνομία και ΔΕΗ και πλήθος υπαλλήλων των ανωτέρω και προέβησαν στην εξόδιο, εκοπτική ακολουθία της Αριζόνας.
Ο Δήμος ήρθε αρωγός σε ένα αίτημα, ιδιωτικό θα λέγαμε, με μια λυτρωτικά δυσάρεστη επιχείριση. Εδειξε όμως το κοινωνικό πρόσωπο και την ευαισθησία του. Ζούσαμε μαζί με το δέντρο εδώ και 30 χρόνια. Τα κλαδιά ήταν ήδη στο δυτικό μπαλκόνι (2ος όροφος), μας άγγιζαν, μας ξεπέρασαν. Ηταν καθημερινά μέλη του οικιακού μας είναι. Την είχαμε συνηθίσει όπως συνηθίζουμε τη μουσική που την ακούμε γενικώς και συνεχώς και δεν μας ενοχλεί Υπάρχουν κι άλλα δέντρα που μάλλον περιμένουν τη σειρά τους τους. Αυτά τα σχεδόν άρριζα δέντρα εντός πόλεως έχουν αυτή την τύχη. Σαν τους ανθρώπους που κανείς τους (μας) δεν έχει ρίζες εδώ επάνω.
«Πικρά κατήφεια εδέσποζε της φύσεως» (ο Αλεξ. Ππδ.) δια την κοινήν μοίρα χτισμάτων και πλασμάτων.