Άλλωστε, τα τελευταία πέντε (5) χρόνια, όλοι μας, εκπαιδευτήκαμε με τον σκληρό τρόπο (the hard way, όπως λένε και οι Αγγλοσάξωνες) στο να διακρίνουμε, να περιγράφουμε και να στοιχίζουμε τις διάφορες δυσκολίες.

Αν πρέπει, όμως, να επιλέξω ένα σοβαρό σφάλμα του Αλέξη Τσίπρα και του κόμματός του είναι ότι δεν σχημάτισε μια κυβέρνηση μειοψηφίας, που θα του επέτρεπε κάθε φορά από την αρχή να δημιουργεί συμμαχίες εντός της Βουλής, «κάνοντας παιχνίδι» τόσο με του βουλευτές του Ποταμιού όσο και με του ΠΑΣΟΚ αλλά και της Νέας Δημοκρατίας, διαδικασίες που θα τον αναδείκνυαν σε μια ηγεμονική δύναμη του Κοινοβουλίου μέσα από την παραγωγή θετικών πολιτικών και βέβαια θα καθιστούσαν κενή νοήματος κάθε εσωκομματική απειλή από τη λεγόμενη «αριστερή πλατφόρμα», η δύναμη της οποίας βέβαια θεωρώ ότι έχει υπερεκτιμηθεί. Αντ' αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να συγκυβερνήσει μ' ένα κόμμα υβρίδιο, συνονθύλευμα αντισυστημικών, αντιευρωπαϊκών ακόμα και αντισημιτικών θέσεων, μία συνεργασία που θα χρειαστούμε χρόνο για να διαπιστώσουμε αν είναι ευκαριακή ή αν συνιστά προάγγελο μιας μεταλλαγής της ιδεολογικής του ταυτότητας.

Είναι βέβαιο, ωστόσο, πως αν είχε επιλέξει τη στρατηγική της παραγωγής θετικής πολιτικής, οι δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε σήμερα μπορεί να μην ήταν λιγότερες σίγουρα όμως θα ήταν πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμες, τόσο στο επίπεδο της τακτικής όσο και στο επίπεδο της επικοινωνίας στο οποίο, μέχρι τώρα, δίνει τη μεγαλύτερη βαρύτητα. Ο πειρασμός για τον Αλέξη Τσίπρα να συνεχίσει τον εναγκαλισμό με τους ΑΝΕΛ για να διατηρήσει ζεστή τη ρητορεία της πλατείας και των συλλαλητηρίων με το μνημόνιο άθικτο, την τρόικα μετονομασμένη αλλά παρούσα και τα ταμεία της χώρας άδεια για την ώρα, θα είναι μεγάλος και για κάποιους είναι και μονόδρομος. Αδυνατώ να δω πώς η στρατηγική αυτή θα αποφέρει μακροπρόθεσμα οφέλη.

Στρατηγικά, επικοινωνιακά και τελικά πολιτικά, τώρα ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να ρίξει δραματικά τους τόνους στον δημόσιο διάλογο και να συνάψει άμεσα στρατηγικές συμμαχίες με τις δυνάμεις του κοινοβουλίου που θα είναι πρόθυμες να στηρίξουν το πλήθος των δυσκολιών που προκαλεί η απαίτηση των δανειστών για μεταρρυθμίσεις. Και οι δυνάμεις αυτές δεν βρίσκονται μόνο στον προφανή χώρο του Ποταμιού ή του ΠΑΣΟΚ. Τέτοιες δυνάμεις, στιβαρές, έμπειρες, με διασυνδέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με σοβαρή αντίληψη του πολιτικού υπάρχουν και στη Νέα Δημοκρατία.

Ο πρωθυπουργός, αυτή τη στιγμή δεν χρειάζεται φίλους. Χρειάζεται συμμάχους που είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι το μέλλον το δικό τους και του πολιτικού συστήματος θ' αρχίσει να διαφαίνεται τον Απρίλιο, μετά την αξιολόγηση. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να περάσουν μέσα από δύσκολες, ενίοτε επώδυνες, συχνά μη προφανείς, ακόμαι και «ανίερες», για κάποιους, διαδικασίες.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει την ευκαιρία να ορίσει τις εξελίξεις σε βάθος χρόνου αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι η Αριστερά είναι σε θέση να πολιτεύεται θετικά. Θα το τολμήσει;

*Η Βίβιαν Ευθυμιοπούλου είναι σύμβουλος επικοινωνίας.

πηγη:protagon.gr