Του χρόνου ας πάνε 3 καρκινοπαθείς, 2 που πάσχουν από AIDS, 1 ανάπηρος πολέμου και 3 με ALS”
Λέτε κύριε Κωνσταντάρα να κάνουν κάτι τέτοιο οι άθλιοι; Λέτε να φτάσουν ακόμα και στο σημείο να στείλουν ανάπηρους και φορείς του AIDS; Ακόμα και καρκινοπαθείς; Δεν θα αρκεστούν στους 4 άρρωστους με σύνδρομο down;
Πολύ καλά κάνετε και βάζετε αυτόν τον προβληματισμό αλλά δυστυχώς για σας αργήσατε μερικές δεκαετίες. Τώρα τελευταία στην Ευρώπη τους άρρωστους και τους καθυστερημένους δεν τους κλείνουμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή σανατόρια, μάλιστα μερικές φορές τους αντιμετωπίζουμε ακόμα και ως ανθρώπους. Δεν ξέρω αν σας σοκάρω αλλά και μάγισσες έχουμε καιρό να κάψουμε ζωντανές. Και μπορεί να υπάρχουν τζιχαντιστές που πετάνε τους ομοφυλόφιλους από τις ταράτσες αλλά τουλάχιστον αυτό δεν γίνεται ακόμα στην Ευρώπη της αγαπημένης σας Eurovision.
Ξεπερνώντας την αρχική μου οργή για αυτά που διάβασα αποφάσισα να δώσω μια μικρή απάντηση για έναν πολύ απλό λόγο. Μπορεί ο αρθρογράφος να φαντασιώνεται την έκφραση μιας αιρετικής άποψης που πουλάει, όμως στην πραγματικότητα είπε δημόσια αυτά που έχει στο μυαλό της το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως η συντριπτική πλειοψηφία του μιντιακού κατεστημένου που προωθεί την αποβλάκωση και τον κοινωνικό ρατσισμό.
Η πρώτη διαπίστωσή μου είναι πως ο αρθρογράφος απόλυτα εναρμονισμένος με το γενικό πνεύμα της επικρατούσας ξερολίασηςεκτίθεται όχι τόσο από την αμάθεια ή την ημιμάθειά του αλλά από την βαρεμάρα του να χρησιμοποιήσει την google πριν αρχίσει να γράφει.
Δεν γνωρίζει πως το σύνδρομο down δεν είναι αρρώστια αλλά μια γενετική κατάσταση και το τσουβαλιάζει με παθήσεις, ανάπηρους πολέμου, φορείς του AIDS και άλλους ασθενείς. Και μπορεί φαινομενικά αυτό να είναι επουσιώδες όμως στην πραγματικότητα κάποιος που δεν μπορεί να καταλάβει την διαφορά δεν μπορεί να εκτιμήσει την διαφορετική αξία του αγώνα και των κατακτήσεων αυτών των ανθρώπων. Οπως και ένας εκ γενετής τυφλός που ζωγραφίζει λουλούδια δεν είναι το ίδιο με έναν ζωγράφο που τυφλώθηκε στα 40 του. Αυτά χωρίς φυσικά να υποβαθμίσω στο ελάχιστο την απαράδεκτη απαξιωτική αναφορά στους ασθενείς του AIDS, τους καρκινοπαθείς ή τους ανάπηρους πολέμου. Ψιλά γράμματα θα μου πεις…
Ας πάμε παρακάτω. Ξεκίνησε να γράφει την κριτική του χωρίς να κάνει τον κόπο να μάθει τι ακριβώς είναι αυτό το συγκρότημα. Πέταξε την ατάκα του για 4 άρρωστους ανθρώπους που πάσχουν από σύνδρομο down για να περάσει γρήγορα γρήγορα στην “ουσία” που τον καίει: τους υποκριτές Φιλανδούς που υποβιβάζουν τον διαγωνισμό της Eurovision…
Αν και δεν νομίζω πως τον ενδιαφέρει δίνω μερικά στοιχεία για το συγκρότημα:
Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2009 σε ένα πολιτιστικό εργαστήρι της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Lyhty η οποία παρέχει στέγαση και εκπαίδευση σε άτομα με νοητική υστέρηση.
Τα μέλη του είναι άτομα με μαθησιακές δυσκολίες, αυτισμό και σύνδρομο down.
(Ο ΕΝΑΣ μόνο κύριε Κωνσταντάρα έχει σύνδρομο down, ο ένας)
Πριν λίγα χρόνια γυρίστηκε μια ταινία αφιέρωμα στο συγκρότημα (The Punk Syndrome)
Η ταινία δείχνει τα μέλη της μπάντας να χρησιμοποιούν την punk μουσική και κουλτούρα ως διέξοδο στην απογοήτευσή τους από την καθημερινότητα… όπως πχ το να μην τους σερβίρουν καφέ λόγω της αναπηρίας τους.
Η ταινία προσπαθεί ένα ανοίξει ένα παράθυρο στον κόσμο των ανθρώπων με αναπηρία. Κέρδισε βραβείο κοινού στο Tampere Film Festival το 2012, Jussi Award ως καλύτερο ντοκιμαντέρ το 2013, βραβείο καινοτομίας στο φεστιβάλ Visions du Réel της Ελβετίας και βραβείο κοινού στο SXSW festival στο Austin του Texas.
Ψιλοπράγματα μπροστά στον διαγωνισμό της Eurovision κύριε Κωνσταντάρα, υποκριτές και αυτοί κύριε Κωνσταντάρα που υποβάθμισαν τα φεστιβάλ τους για μερικούς άρρωστους.
Γράφει παρακάτω ο κύριος Κωνσταντάρας: “Δεν είναι η εικόνα που με πειράζει, ίσα ίσα ειδικά αυτοί οι άνθρωποι που πάσχουν από Σύνδρομο DOWN μας βγάζουν πολύ γλυκά συναισθήματα”.
Εγώ πάλι και την εικόνα βλέπω να τον πειράζει αλλά κυρίως σε αυτή την φράση βλέπω τον απόλυτα ρατσιστικό καθωσπρεπισμό του.
Τι είναι οι άνθρωποι με σύνδρομο down για να σου βγάζουν γλυκά συναισθήματα; Συνάνθρωποί σου και συμπολίτες σου είναι που απλά είχαν την ατυχία να γεννηθούν με κάποιες ιδιαιτερότητες και να παλεύουν όλη τους τη ζωή να κερδίσουν τα αυτονόητα. Αν θες γλυκά συναισθήματα φάε μια πάστα και χάιδεψε ένα γατάκι.
Και συνεχίζει: “Είναι, όμως, η υποκρισία μιας χώρας που τους στέλνει σε έναν χαρακτηρισμένο τηλεμουσικό διαγωνισμό για να κερδίσει τις εντυπώσεις.”
Είχα την εντύπωση πως η Eurovision είναι ένας μουσικός διαγωνισμός.Και επίσης είχα την εντύπωση πως σε έναν μουσικό διαγωνισμό ευρωπαικό δεν υπάρχουν ρατσιστικοί περιορισμοί που αφορούν το χρώμα ή το IQ των διαγωνιζομένων μιας και δεν ζούμε στην ναζιστική Γερμανία του 30. Οποιος λοιπόν έχει αντίρρηση στην συμμετοχή ανθρώπων με νοητικά προβλήματα είναι απλά ένας βρωμερός ρατσιστής και τίποτα λιγότερο.
Αν πάλι δεχτούμε την υπόθεση πως έγινε με κίνητρο την ύπουλη υφαρπαγή ψήφων να καταδικάσουμε και τις χώρες που στέλνουν ημίγυμνα ξέκωλα για να υφαρπάξουν την ψήφο των λιγούρηδων ή αυτές που στέλνουν ωραία αγοράκια για να στέλνουν sms οι χαζογκόμενες.
Σε αυτή την περίπτωση θα ανοίξουμε έναν φαύλο κύκλο ηλίθιων συνωμοσιολογικών σεναρίων για έναν διαγωνισμό της πλάκας. Αν πάλι οι αντιρρήσεις αφορούν καθαρά τη μουσική, δεν γνωρίζω τις μουσικές γνώσεις του αρθρογράφου αλλά οφείλω να τον πληροφορήσω για την ύπαρξη της punk μουσικής και κουλτούρας με δεκάδες εκατομμύρια φίλους εδώ και πολλά χρόνια στην Δύση. Να τον πληροφορήσω λοιπόν πως το Φιλανδικό συγκρότημα είναι punk και την συμμετοχή του χαιρέτισε μια από τις μεγαλύτερες μπάντες των ΗΠΑ οι Dead Kennedys.
Και πάμε στο κερασάκι του άρθρου: “Να προκαλέσεις τον οίκτο και τη λύπηση, είναι πολύ εύκολο, φίλοι Φινλανδοί.”
Να προκαλείς την οργή των ανθρώπων που παλεύουν για τα αυτονόητα ίσα δικαιώματα των ανθρώπων με ιδιαιτερότητες επίσης κύριε Κωνσταντάρα. Και αν εσάς τα άτομα με αυτισμό, νοητική υστέρηση και σύνδρομο down σας προκαλούν όλα αυτά που λέτε μην κόβετε και το κεφάλι σας πως το ίδιο ισχύει για τους Φιλανδούς ή τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Λύπηση και οίκτο προκαλούν μόνο σε αμόρφωτους, άξεστους και ανθρώπους που ζουν ακόμα στον μεσαίωνα.
Ο αγώνας των ανθρώπων με τέτοιας φύσης προβλήματα να κερδίσουν την θέση που δικαιούνται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής θα έπρεπε να σε γεμίζει ελπίδα, θάρρος και υπερηφάνεια αντί να ψάχνεις ποια συνωμοσία παρακίνησε αυτά τα “μιάσματα” να μολύνουν τον ιερό θεσμό σου.
“Αν πιστεύετε ότι έστω ένας άνθρωπος με σύνδρομο DOWN θα κερδίσει κάτι από την Eurovision τότε πάω πάσο.”
Να πας… έστω και αργά να πας πάσο. Και μάλιστα θα σου πρότεινα το βράδυ του διαγωνισμού να πας να τον δεις παρέα με ένα παιδί με σύνδρομο down και την οικογένειά του μπας και καταλάβεις τι σημαίνει να βγαίνεις για λίγο από το γκέτο, την απόρριψη και το περιθώριο. Να μην ξεχάσεις να τους ρωτήσεις και πόσες ευκαιρίες τους έδωσε το κράτος και οι συμπολίτες τους για ιατρική στήριξη, παιδεία, Εργασία και κοινωνική ένταξη.
Και αν ούτε έτσι αλλάξεις γνώμη να καταγγείλεις το BBC και το HBO που χρησιμοποιεί ηθοποιούς με σύνδρομο down για αθέμιτη άγρα τηλεθεατών και γιατί όχι και το ισπανικό συντηρητικό κόμμα που έχει δημοτική σύμβουλο με σύνδρομο για ψηφοθηρία.
Θα κλείσω με τα λόγια του τραγουδιστή του συγκροτήματος Kari Aalto για την ταινία The Punk Syndrome:
“Η ταινία είναι για έναν καθυστερημένο που τραγουδάει punk και τρεις καθυστερημένους που παίζουν punk. Θα πρέπει να τη δεις και να αποφασίσεις αν θα μισήσεις τα άτομα με ειδικές ανάγκες ή θα τα αγαπήσεις και θα τα σεβαστείς”
