παγκόσμια μέρα ύπνου, παγκόσμια ημέρα για το Σύνδρομο Down, παγκόσμια ημέρα ποίησης. Μια μέρα που κλείνει στο μικρό εικοσιτετράωρό της τόσα πολλά κομμάτια του κοινωνικού και ανθρώπινου γίγνεσθαι και ζην, τόσες πολλές εικόνες, καταστάσεις, ερωτήματα και σκέψεις.
Διαλέγω την ποίηση απ' όλα αυτά για να «καταναλωθώ» ιδανικά στις λίγες πενιχρές γραμμές που σημειώνω. Γιατί η ποίηση είναι όλα. Είναι παντού αν την ψάξεις: στις πιο ευαίσθητες και τις πιο σκληρές εκδοχές της ζωής. Στις ωραιότερες και στις πιο τραγικές στιγμές. Στις μεγάλες και στις μικρές. Η ποίηση μίλησε για όλα. Κι έτσι, μιλώντας για την ποίηση, είναι σαν να μιλάς για όλα. Μέσα στο απροσδιόριστο σχήμα που δίνουν οι λέξεις στις σκέψεις, συναντάς κάθε φόβο, κάθε αγάπη, κάθε πόνο, κάθε όνειρο και αυταπάτη.
Όλα είναι ποίηση... Και τι είναι ποίηση; Μια ανάγκη να ειπωθούν τ' ανείπωτα∙ ο τρόπος να μείνουν ζωντανές οι στιγμές μας στο άπειρο∙ να πάρει ο πόνος μια μορφή∙ να αποκτήσουν υπόσταση όσα κανείς δεν ζει σε μια συμβατική ζωή∙ μια αφορμή να υψωθείς σε κάτι άλλο, πιο μεγάλο∙ να κρατάς μέσα σου ζωντανούς τους ήχους, να κλείνεις στην παλάμη σου τ' αγγίγματα, να αιχμαλωτίζεις κάπου τα αισθήματα, μέχρι να βρουν οι σκέψεις τις λέξεις για να μιλήσουν και τους στίχους για ν' ακουμπήσουν. Κι όλα αυτά στριμωγμένα στο στενό περίγραμμα που σχημάτισαν τα λόγια, σιωπηλά κι ανεπαισθήτως ηχηρά... Μια ατέρμονη συζήτηση με τα έσω μας, ένα ταξίδι στο ανέφικτο, μία βουβή απεικόνιση της θλίψης σ' ένα ακατανόητο παιχνίδι με τις λέξεις.
Για όσα ματαίως αναζητούμε και γι' άλλα πολλά που δεν θα βρούμε, «η ποίησις είναι το καταφύγιο που (πάντα θα) φθονούμε» (Κ.Κ.)