σκάλες ουρά των συμπολιτών που έφτανε μέχρι έξω το πεζοδρόμιο, οι οποίοι, αφού στάθηκαν σε τόσες άλλες ουρές αυτές τις μέρες, πήγαν να πληρώσουν τα χρέη τους προς την υπηρεσία (τι ιερή στιγμή όταν οι συνεπείς πολίτες -δεν είμαι αλίμονο απ' αυτούς που αξίζουν έως και θαυμασμού- όταν πάνε να πληρώσουν με χρήματα ζεστά και τόσο δυσεύρετα τον καιρό αυτό τα δημοτικά χρέη- είμαι βέβαιος πως θα λάβαινε ο ίδιος θέση στο δεύτερο άδειο γκισέ του ταμείου (ο μοναδικός που ήταν τα είχε παίξει και με το δίκιο του) και θα έκοβε αυτός τις αποδείξεις. Θα μάθαινε εκείνη τη στιγμή αν δεν ήξερε. Διότι οι δημοτικές υπηρεσίες είναι υπηρέτες του πολίτη. Κάτι που δεν έκαναν (να καθίσουν οι ίδιοι δηλαδή) οι της υπηρεσίας άλλοι υπάλληλοι, οι διευθυντές, πρόεδροι, προϊστάμενοι του τμήματος κ.λπ. Ουδέ καν οι δύο γυναίκες εργαζόμενες εκεί, οι οποίες αμέριμνα ξεφύλλιζαν εικονογραφημένα φυλλάδια διακοπών και οι της ουράς εν αγανακτήσει διατελούσαν.
Αλλά δεν πέρασε όμως...