Επαναφέρουν το ζήτημα στο «τραπέζι» συνήθως μετά από κάποιο – έμμεσα – συνδεδεμένο γεγονός όπως ήταν, για παράδειγμα, η κρίση στη Συρία ή το συμβάν με τους πυραύλους στην βάση Ακρωτηρίου. Αυτά τα συμβάντα αναδεικνύουν τους κινδύνους από τη λειτουργία των στρατιωτικών βάσεων των Βρετανών στην Κύπρο. Πέραν όμως αυτής της πτυχής υπάρχει και αμιγώς γεωπολιτική η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με το Κυπριακό ζήτημα. Ο αναχρονιστικός τους χαρακτήρας και το θέμα της απομάκρυνσής τους είναι όσο ποτέ άλλοτε επιτακτική ανάγκη ιδιαίτερα τώρα που το Κυπριακό εισέρχεται σε μια κρίσιμη διπλωματική περίοδο.
Αυτό που θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο μέσα στο πλαίσιο μιας τέτοιας συζήτησης είναι κυρίως ο ρόλος ο οποίος διαδραματίζουν. Αυτό που θα πρέπει πρωτίστως να αντιληφθούμε είναι το γεγονός ότι πρόκειται για ένα αποικιοκρατικό κατάλοιπο, στο όνομα των λεγόμενων εγγυητριών δυνάμεων και εδώ ακριβώς υπάρχει η σύνδεση με το Κυπριακό. Από τη μια τα αποικιοκρατικά κατάλοιπα δεν τιμούν τον πολιτικό και κοινωνικό ρόλο και τις αρχές αλλά και τις αξίες της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και από την άλλη οι εγγυήτριες δυνάμεις διπλωματικά και πολιτικά θα πρέπει να πάψουν να υφίστανται, διότι δεν τιμούν καθόλου την ανεξαρτησία και την ελευθερία μιας χώρας.
Πρόκειται για ένα «πρότυπο» μοντέλο που εφαρμόστηκε στην Κύπρο, αφενός για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα γεωπολιτικά συμφέροντα και αφετέρου για να μην αποκτήσει ποτέ η Κύπρος τη γεωστρατηγική της ανεξαρτησία, προοπτική και δυναμική. Κάτι τέτοιο θα άλλαζε την ισορροπία πολιτικών δυνάμεων στην περιοχή και φαίνεται πως κάποιοι το γνώριζαν καλά. Θεωρώ ότι θα πρέπει να τεθεί το θέμα των βάσεων ανοικτά και ξεκάθαρα. Άλλωστε, μια ευρωπαϊκή χώρα δεν χρειάζεται τέτοιου είδους στρατιωτικές βάσεις από ξένες χώρες (εκτός αν παρέχονται κάποιες στρατιωτικές διευκολύνσεις στο πλαίσιο διμερών και διακρατικών συμφωνιών).
Εάν, από την άλλη, θεωρούμε ότι μπορούμε να ενοικιάσουμε ένα χώρο της Κυπριακής Δημοκρατίας προς μιαν άλλη χώρα για να χρησιμοποιείται ως βάση, αλλά μέσα στο πλαίσιο συγκεκριμένων όρων, αυτό είναι άλλο. Αλλά με τον αποικιοκρατικό και στρατιωτικό τρόπο που το αντιλαμβάνονται οι Άγγλοι, τότε όχι. Είναι ευρωπαϊκά μη αποδεκτό.

Από την άλλη, μέχρι σήμερα τα βρετανικά συμφέροντα συγκρούονται με τα δικά μας. Οι Άγγλοι επιθυμούν μια Κύπρο διαμοιρασμένη και κουτσουρεμένη, η οποία υποτακτικά θα εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. Γι' αυτό άλλωστε επιθυμούν και την τουρκική παρουσία στη χώρα μας. Διότι κάτι τέτοιο προκαλεί σε εμάς προβλήματα, μη αφήνοντάς μας περιθώρια διπλωματικής ή άλλης εξέλιξης. Θα πρέπει, λοιπόν, να αντιληφθούμε ότι η τουρκική παρουσία στην Κύπρο είναι επικίνδυνη και ζημιογόνα όχι μόνο για τους Ελληνοκυπρίους αλλά και για τους Τουρκοκυπρίους. Το θέμα των βρετανικών βάσεων έχει βαθιές ρίζες. Κακές και συνταυτισμένες με τη σύγχρονη μαύρη ιστορία του τόπου μας.
Τα πιο πάνω θα πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά την ηγεσία του τόπου η οποία διαπραγματεύεται στις συνομιλίες και να θέσει επί τάπητος όλα τα παράπλευρα ζητήματα που προκύπτουν από το κατάλοιπο αυτό: Εγγυήσεις, ασφάλεια και ο χαρακτήρας των βάσεων στο νησί.