Ο Έλληνας και η Ευρώπη
Κάποια στιγμή ο Πάγκαλος ως συνεπής ευρωπαϊστής μέσα στην κυβέρνηση Παπανδρέου ήθελε επιτέλους να μάθει από τα πιο επίσημα χείλη ποιά θα ήταν η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, που είχε εκλεγεί το 1981 με το εύηχο σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Πήγε στον Ανδρέα, τον ρώτησε και εκείνος του απάντησε πώς ο Πάγκαλος θα έπρεπε να συνεχίσει να προωθεί το μνημόνιο (σς ναι υπήρχε και ένα άλλο μνημόνιο στην αρχή της ιστορικής περιόδου που οδήγησε στο σημερινό) του Γρ.Βάρφη για να πετύχει η χώρα τα μεγαλύτερα ωφελήματα από αυτή τη σχέση, πολιτικά και οικονομικά. Ο Πάγκαλος του θύμισε το προεκλογικό σύνθημα: «Μα, Θόδωρε, πιστεύεις ότι αν πράγματι επίστευαν ότι θα φύγουμε από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ θα μας έδιναν τόσο μεγάλη πλειοψηφία;» είπε ο Ανδρέας. Ρώτησα αφελώς «Τότε γιατί χειροκροτούσαν;», «Μα γιατί τους άρεσε να το λέμε τότε», μου απάντησε «Tώρα όμως δεν θα ηθελαν με κανένα τρόπο να το κάνουμε».

«Ο Παπανδρέου», γράφει ο Πάγκαλος, «είχε μια βαθύτατη γνώση του κοινωνικού –πολιτιστικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο λειτουργούσε. Αυτό φαίνεται σε ορισμένα γραπτά του. Ήξερε ότι στην Ελλάδα κυριαρχεί ένας τεράστιος όγκος μικροαστών με κυμαινόμενες πολιτικές απόψεις και κοινωνικές ευαισθησίες, με έναν μεγάλο ρεαλισμό σε ό,τι αφορά τις πολιτικές αποφάσεις που μπορούσαν να διακινδυνεύσουν την καθημερινότητα και το status quo και ταυτόχρονα μία μεγάλη επιθυμία για εξάρσεις, έξαλλους πατριωτισμούς, επαναστατική φρασεολογία και υποκριτική ηθικολογία…

…Ο μικροαστός θέλει να πουλάει ακριβά και να αγοράζει φθηνά. Το άθροισμα αυτών των ευλόγων ατομικών προσεγγίσεων προς τη λειτουργία της αγοράς δεν συγκροτεί κοινωνία, γιατί βεβαίως όλοι ή μία άλλη πλειοψηφία είναι αδύνατον να αγοράζουν φθηνά και να πουλάνε ακριβά. Κάποιοι πρέπει να χάνουν. Ποιοί είναι αυτοί που θα χάσουν και πόσο, είναι τελικά το μεγάλο διακύβευμα κάθε πολιτικής συγκυρίας για όσους μπορούν να το διακρίνουν. Αυτοί ηγεμονεύουν ιδεολογικά και ελέγχουν τις εξελίξεις…» (σελ 60-61)

Κοπρίτες Ι
Ο Πάγκαλος αποφασίζοντας την αντικατάσταση του καυστήρα του υπουργείου εμπορίου προκάλεσε την τοποθέτηση ενός κόντρα πλακέ. Μία μέρα που επιθεωρούσε τα γραφεία διαπίστωσε ότι το κόντρα πλακέ είχε μία αρκετά μεγάλη τρύπα …και ω του θαύματος εμφανίστηκε μία ανθρώπινη κεφαλή. Κάποιος έμπαινε με τα τέσσερα μέσα στο υπουργείο. Τον άρπαξα αμέσως από τα μαλλιά και τον ακινητοποίησα σε ένα σημείο όπου όποια και αν ήταν η δύναμή του, ήταν αδύνατο να σηκωθεί, να φύγει προς τα έξω ή να μπει προς τα μέσα… Τον ερώτησα το όνομά του και μου είπε ότι ήταν κάποιος τμηματάρχης. Έστειλα λοιπόν ανθρώπους του γραφείου μου που με συνόδευαν και εκάλεσαν όλους τους υπαλλήλους κρατώντας πάντα το θύμα μου από τα μαλλιά, γονατιστό στα τέσσερα, εξεφώνησα λογίδριο. Τους είπα πόσο μεγάλος πρέπει να είναι ο εξευτελισμός κάποιου ο οποίος το σκάει από την δουλειά του με αυτόν τον ποταπό τρόπο και να θαυμάσουν την κατάσταση της πλήρους ανυποληψίας στην οποίο είχε περιέλθει ο ατυχής τμηματάρχης. Στο τέλος του είπα ότι δεν επρόκειτο να τον τιμωρήσω, γιατί αυτό που έπαθε είναι ο,τι χειρότερο μπορούσε να πάθει ένας άνθρωπος που έχει στοιχειώδες φιλότιμο…» (σελ 32)

Κοπρίτες ΙΙ
Μετά το τέλος της συνόδου κορυφής στη Ρόδο, ο Πάγκαλος, επειδή πολλά από τα φαγητά είχαν περισσέψει, αποφασίζει να ανοίξει τον μπουφέ στους αστυνομικούς που φύλαγαν τους επισήμους «Δυστυχώς μετά από μιάμιση ώρα περίπου εισέβαλε στο γραφείο μου ο υπεύθυνος για την τροφοδοσία και μου είπε ότι οι αστυνομικοί αφού φάνε συναποκομίζουν τα ως επί το πλείστον ασημένια σκεύη και αποχωρούν… Κατέβηκα αμέσως στην κεντρική είσοδο του καστέλου και όταν είδα να φθάνει μια ομάδα αστυνομικών, τους ρώτησα αν έρχονται από την τραπεζαρία. Μου είπανε ναι και τότε ζήτησα να αδειάσουν αμέσως τις τσέπες τους.

Κατακόκκινοι αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν και από τις τσέπες τους έπεσαν αναπτήρες, αλατιέρες, τασάκια, μαχαίρια, πιρούνια και κουτάλια. Μετά από ένα σύντομο σχολιασμό τον οποίο μπορείτε να φανταστείτε και δεν θέλω να επαναλάβω, όταν τους ρώτησα πώς διανοήθηκαν να κάνουν αυτό το πράγμα, μου απάντησαν ότι θεωρούσαν ότι τα μαχαιροπήρουνα ήταν του κράτους και είχαν σκεφτεί να τα κρατήσουν για souvenir…»(σελ 109, 110).
πηγη:protagon.gr