Μπορούµε λοιπόν να καταλήξουµε κάπως σουρεαλιστικά ότι ο δρόµος είναι σπαρµένος µε διόδια – είτε µιλάµε για τη γνώση είτε για τις οδικές µετακινήσεις.

Ο σουρεαλισµός είναι το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο ανάµεσα σε δύο φαινοµενικά άσχετα θέµατα, όπως είναι οι σπουδές και οι οδικοί άξονες. Οι ξένοι τοκαταλα βαίνουν αµέσως, καθώς έχουν άλλες παραστάσεις και για τους δρόµους και για τις σπουδές. «Είναι µια τέλεια γέφυρα που δεν οδηγεί πουθενά» είχε πει ένας γάλλος µηχανικός που είχε πάρει µέρος στη σύνδεση Ρίου - Αντιρρίου. Ακριβώς το ίδιο συµβαίνει και µε τα ελληνικά πανεπιστήµια: χορηγούν βαρύγδουπους τίτλους που δεν οδηγούν πουθενά. Ωστόσο και τα δύο αυξάνονται, πληθύνονται και ακριβαίνουν διαρκώς. Για να πας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη θέλεις διπλάσιο ποσό σε διόδια από όσο ήθελες πριν από τρία χρόνια. Ανάλογα έχει ανατιµηθεί και το κόστος για να πας από το λύκειο στο πανεπιστήµιο. Εσχάτως φοριέται πολύ ο θεσµός της καταβολής διοδίων χωρίς να υπάρχουν δρόµοι. Ακριβώς όπως και στην Τριτοβάθµια Εκπαίδευση: αλλού υπάρχουν φοιτητές και δεν υπάρχουν καθηγητές και αλλού υπάρχουν σχολές, αλλά δεν υπάρχουν φοιτητές.

Προκύπτουν και άλλες οµοιότητες ανάµεσα στους δρόµους και στις ανώτατες σπουδές. Π.χ. τα διόδια είναι κάτι σαν τις Πανελλαδικές Εξετάσεις και αντιστρόφως: για να περάσεις πρέπει να πληρώσεις. Αυτό όµως δεν σε εξασφαλίζει από κακοτεχνίες και απρόοπτα. Οι σπουδές στην Ελλάδα βουλιάζουν όπως και οι δρόµοι. Οι σχολές καταλαµβάνονται όπως και οι δρόµοι. Και οι τοίχοι είναι εξίσου µουτζουρωµένοι. Υπάρχουν ακόµη και παράλληλα κινήµατα για τα διόδια και τα πανεπιστήµια και ζητούν το ίδιο πράγµα:

δωρεάν είσοδο. Και µια ακόµη οµοιότητα: κάθε φορά που απευθύνεσαι στο κράτος για τους δρόµους ή για τις σπουδές θυµάσαι την ατάκα του αµερικανού ποιητή Χένρι Λονγκφέλοου:

«Χρειάζεται λιγότερος χρόνος για να κάνεις κάτι σωστά, από όσος να εξηγείς γιατί το έκανες λάθος».

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ