Επειδή όμως ο πολιτικός χρόνος έχει στη Γαλλία ιδιάζοντα σταθμά, η κοινή γνώμη θεωρεί από τώρα σχεδόν δεδομένη την ήττα του Σαρκοζί στις προεδρικές του 2012. Είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να δούμε τις εξελίξεις στους πολιτικούς χώρους ενόψει των προεδρικών εκλογών.

   Στη Δεξιά, ήδη εκφράζεται μια δυσαρέσκεια για τον Σαρκοζί, δυσαρέσκεια που ενδεχομένως να οδηγήσει στην έκφραση ξεκάθαρων προτάσεων περί άλλου υποψηφίου, με πρώτο υποψήφιο φυσικά τον πρωθυπουργό Φρανσουά Φιγιόν. Ήδη η υποψηφιότητα Ντε Βιλπέν τρέπει ορισμένα στελέχη του UMP να λοξοκοιτάζουν προς τα εκεί. Όμως η υποψηφιότητα Ντε Βιλπέν δημιουργεί ρήγματα και στο Modem του Φρανσουά Μπαιρού καθώς καταλαμβάνει τον ζωτικό του πολιτικού χώρο του αυτοχαρακτηριζόμενου ως κέντρου, κατ’ ουσίαν της παραδοσιακής γαλλικής κεντροδεξιάς. Ο Μπαϊρού προς το παρόν δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του αλλά έχει συν τοις άλλοις να αντιμετωπίσει τη δυσχέρεια ότι δεν κατάφερε να αναπτύξει δομές ενός οργανωμένου και μαζικού κόμματος. Στο ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο προωθείται η Μαρί Λεπέν –κόρη του ιστορικού ηγέτη του Ζαν Μαρί- ως μια περισσότερο εκσυγχρονισμένη και διεμβολιστική υποψηφιότητα. Το Μέτωπο επιχαίρει για την υιοθέτηση της ατζέντας του από τον Σαρκοζί, από την άλλη όμως ανησυχεί ακριβώς για τον ίδιο λόγο, για ενδεχόμενη προσέλκυση από τη δεξιά σημαντικού μέρους του εκλογικού του ακροατηρίου.

   Στους Πράσινους δεν έχει ανοίξει ακόμη το ζήτημα του υποψηφίου –λογικά η γραμματέας Σεσίλ Ντυφλό επιθυμεί να είναι υποψήφια- ενώ άγνωστες παραμένουν οι προθέσεις του εσωκομματικού της αντιπάλου ‘κόκκινου Ντάνυ’, Ντανιέλ Κον Μπετίτ. Στο σοσιαλιστικό κόμμα, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ έσπευσε να ανακοινώσει την υποψηφιότητά της, παραβιάζοντας το χρονοδιάγραμμα που είχε αποφασίσει το κόμμα για την υποβολή των εσωκομματικών υποψηφιοτήτων για τις προκριματικές ως τον προσεχή Ιούνιο. Παραμένει βέβαια η μοναδική υποψήφια που χάνει στις δημοσκοπήσεις από τον Σαρκό καθώς μόνο η δημοσκόπηση της Paris Match τους δείχνει ισόπαλους. Η γραμματέας του κόμματος Μαρτίν Ομπρί προς το παρόν δε σηκώνει το γάντι της Ρουαγιάλ, ενώ λέγεται πως ενδεχομένως θα στηρίξει τον, αναποφάσιστο προς το παρόν ως προς την υποψηφιότητά του, Ντομινίκ Στρος-Καν. Σε αυτή την περίπτωση είναι άγνωστο τι θα πράξει η αριστερή πτέρυγα του κόμματος, που υπό αυτές τις συνθήκες ενδεχομένως να αναζητήσει δικό της υποψήφιο – εκτός αν κατέλθει υποψήφια η ίδια η Ομπρί. Το μείζον διακύβευμα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, και στο βάθος για την Ευρώπη, είναι με τι ακριβώς περιεχόμενο και προτάσεις θα κατέβει ο κάθε εσωκομματικός υποψήφιος για το χρίσμα, καθώς ως ο πιθανότερος νικητής αναμένει να επηρεάσει καθοριστικά τη θέση της Γαλλίας απέναντι στην κρίση και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

   Στο Μέτωπο της Αριστεράς ακούγεται το όνομα του Ζαν-Λυκ Μελανσόν, αποχωρήσαντα από το Σοσιαλιστικό Κόμμα προ 2 ετών με αριθμό στελεχών – μια υποψηφιότητα που είναι δύσκολο να αποδεχτεί η ηγεμονεύουσα δύναμη του Μετώπου, το Κομμουνιστικό Κόμμα που καρπώνεται μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο μέρος από την σχετική απήχηση του Μετώπου κι εξακολουθεί να αρνείται πεισματικά τη συγκρότηση του σε τοπικές επιτροπές όπου θα συμμετέχουν και ανένταχτα μέλη. Στο Npa επικρατεί προβληματισμός καθώς το πείραμα της ανασύνθεσης, ουσιαστικά διεύρυνσης που έγινε πριν 2 χρόνια με τη διάλυση της Λίγκας και την ταυτόχρονη ίδρυση του δείχνει να απέτυχε. Το Npa ουσιαστικά πληρώνει σεχταριστικές λογικές που ανέπτυξε απέναντι –κυρίως- στο Μέτωπο και προβληματίζεται στο αν θα συνεχίσει να στηρίζεται στην απήχηση που έχει ο Ολιβιέ Μπεζανσνό ως προεδρικός υποψήφιος. Στη Εργατική Πάλη (L.O.) δεν υπάρχει κινητικότητα αναφορικά με τις εκλογές, παρά μόνο εκτιμήσεις για τα αίτια της ήττας των εργατικών αγώνων απέναντι στο συνταξιοδοτικό και για την επόμενη μέρα.

   Η διακομματική δυστοκία αλλά και οι έριδες στην επιλογή των κατάλληλων υποψηφίων φανερώνει την πολιτική κρισιμότητα της περιόδου. Ενδεχομένως να βρεθούμε ενώπιον πληθώρας υποψηφίων, σε αριθμό που θα θυμίζει τον αντίστοιχο των sms που εστάλησαν από τον κάθε άκοντα συνδρομητή την Πρωτοχρονιά από τεχνικό λάθος της εταιρείας Orangeή τον αριθμό των καμένων αυτοκινήτων την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, σχεδόν από παράδοση πια, από νεαρούς στο προάστια!

   Στη Γαλλία θα κριθεί εν πολλοίς το μέλλον της Ευρώπης και των αγώνων. Το ευκταίο θα ήταν μια ενωτική αριστερή υποψηφιότητα με ξεκάθαρες θέσεις απέναντι στην κρίση, στην επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και στη στάση της Γαλλίας απέναντι στις προ της χρεοκοπίας χώρες της ευρωζώνης. Η εμπειρία του δημοψηφίσματος για το ευρωσύνταγμα αλλά και των πρόσφατων αγώνων ενάντια στο συνταξιοδοτικό δείχνει ότι όταν η αριστερά δρα ενωτικά και απευθύνεται στην παγιωμένη υψηλή πολιτική κουλτούρα των Γάλλων μπορεί να κερδίζει νίκες και –ενίοτε- να αλλάζει και τον ρου της ιστορίας…  

O   Ιορδάνης Κουμασίδης   είναι υπ. διδ  άκτορας πολιτικής φιλοσοφίας στο Α.Π.Θ. και συγγραφέας.