Άδικη πρωτίστως για τις χιλιάδες των εργαζόμενων που μέσα από τους χώρους της ΔΕΗ καταθέτουν καθημερινά τον μόχθο τους και  πολλές φορές –δυστυχώς- την ίδια τους τη ζωή για να έχουν οι Έλληνες φθηνό ρεύμα. Για να απολαμβάνουν τα φώτα του πολιτισμού από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη. Εκεί που υπάρχει λιγνίτης αλλά και εκεί που δεν υπάρχει και οι περιοχές αυτές αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία.

Η παρούσα φωτό συνοδεύει ρεπορτάζ (news247,στις 19.1.2011) με θέμα «Χαμένοι στην πράσινη ανάπτυξη» και είναι από εκείνες της εικόνες που το τελευταίο χρονικό διάστημα έρχονται να δώσουν έμφαση σε δημοσιεύματα που έχουν να κάνουν με τον ρυπαρό, μαύρο, άθλιο λιγνίτη. Αυτόν τον ίδιο δηλαδή που έχει χαρακτηριστεί το εθνικό μας καύσιμο, ο πλούτος της Μακεδονίτικης γης, η Ενεργειακή δύναμη της οικονομίας μας. Αυτό το ίδιο το προϊόν που η εξόρυξη, η μεταφορά, η καύση του γίνεται μακριά από τις υψηλές μύτες των οικολογικών οργανώσεων και συλλόγων που δεν ετόλμησαν ποτέ να σκύψουν το κεφάλι και να δουν πως είναι ένα κοίτασμα λιγνίτη. Προτιμούν και αρκούνται μόνο στο να τον επικαλούνται κατά τις διαμαρτυρίες και τους ακτιβισμούς τους. Όταν έρθει η ώρα όμως να ανοίξουν τον διακόπτη του ρεύματος για να μαγειρέψουν, να φωτίσουν, να ζεστάνουν, να ψύξουν τότε… γαία πυρί μιχθήτω. Τότε ξεχνούν την ύπαρξη και τα δεινά  του λιγνίτη και ξεγελούν τον εαυτό τους με την ιδέα ότι η πράξη το ανοίγματος του διακόπτη του ρεύματος αποτελεί «θαύμα». Πατάς το κουμπί και Ω ! του θαύματος εγένετο ΦΩΣ!!!!!

«Ο λιγνίτης σκοτώνει». Κι εμένα με σκοτώνει να βλέπω και να ακούω χρόνια τώρα τα ίδια και τα ίδια. Πολλά, μόνο κα μόνο για τις εντυπώσεις, για το Θεαθήναι.

Εν τέλει, το τι είναι ο λιγνίτης το ξέρουμε όλοι. Το ίδιο καλά όμως ξέρουμε  και το τι θα ήμασταν ΧΩΡΙΣ αυτόν.

ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ  ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ*