Όταν αυτά πιστεύει ο μέσος έλληνας είναι μάλλον αναπόφευκτο η χώρα τελικά να πιάσει πάτο. Με περρίσιο θράσος άνθρωποι και μηχανισμοί επιμένουν στην ανθρωπιστική λειτουργία του δημόσιου τομέα ισχυριζόμενοι πως εξυπηρετεί τον κόσμο και βοηθά στην προστασία και φροντίδα των πολιτών. Και πως αντίθετα είναι οι πολιτικοί της χώρας που προκάλεσαν την καταστροφή εθίζοντας τους πολίτες στην φαυλότητα κι' εθελοτυφλούντες μπροστά στις ανάγκες του κράτους για σωστή διαχείριση , διαφάνεια κι εξορθολογισμό. Οι πολιτικοί φταίνε λοιπόν για όλα ενώ συνδικαλιστές και εργαζόμενοι υπήρξαν και πάλι θύματα οργανωμένων συμφερόντων και σκοτεινών κύκλων του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου.

Στην περίεργη εποχή που ζούμε κάποιοι αντί να κρύβονται σε σπηλιές έχουν το θράσος να γίνονται τιμητές των πάντων και να εγκαλούν όλο σχεδόν τον κόσμο αποσιωπώντας τον καταστροφικό διαχρονικά δικό τους ρόλο. Αρχισυνδικαλιστής της ΔΕΗ λοιπόν, κάνοντας διάγγελμα ουσιαστικά σε τηλεοπτική εκπομπή, στην οποία μετείχα κι' εγώ αλλά προτίμησα να παραμείνω σιωπηλός για να διασώσω την σοβαρότητά μου, τα έβαλε με όλους, Κατηγόρησε τους πολιτικούς πως ρουσφετολογώντας χρεοκόπησαν με διορισμούς πολλές δημόσιες επιχειρήσεις. Πως η κρίση προήλθε από την διαφθορά και τις κλεψιές πολιτικών και ιδιωτών επιχειρηματιών και πως με το Μνημόνιο θα καταστραφεί η ελληνική κοινωνία.

Ρουσφέτια πράγματι έκαναν οι πολιτικοί. Το επέβαλε όμως ο εκλογικός νόμος (σταυρός προτίμησης) και η νοοτροπία του έλληνα εκλογέα. Οσοι πολιτικοί προσπάθησαν να αντισταθούν βρέθηκαν στο σπίτι τους αναλύοντας από μακριά την επικαιρότητα. Και τώρα που η πολιτική, λόγω οικονομικών συνθηκών, δεν μπορεί να ρουσφετολογήσει διαπιστώνουμε λαική δυσαρέσκεια με το πολιτικό σύστημα και μεγάλα νούμερα εκλογικής αποχής. Αν άρχιζαν άξαφνα οι διορισμοί και η ρουσφετολογία θα βλέπαμε τότε, δίχως αμφιβολία, και εντυπωσιακή μείωση της αποχής. Δεν θυμάμαι εξ άλλου την Ομοσπονδία των εργαζομένων στη ΔΕΗ να είχε ποτέ κινητοποιηθεί για να αποτρέψει διορισμούς στην επιχείρηση η να ζήτησε ποτέ απολύσεις υπεραρίθμων. Καλό θα ήταν πάντως να γινόταν κάποια στιγμή απογραφή μελών της ίδιας οικογένειας που βρίσκονται διορισμένοι στις ίδιες κρατικές επιχειρήσεις. Σε όλες τις ΔΕΚΟ. Και πόσοι απ' αυτούς έχουν υπάρξει και συνδικαλιστές. Πως ακριβώς έγινε αυτό; Τους αναζήτησαν και τους διόρισαν οι πολιτικοί;

Οσον αφορά την διαφθορά πολιτικών προσώπων που προκάλεσε δήθεν την κρίση, τα νούμερα ομιλούν από μόνα τους. Με στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το 70% των κρατικών δαπανών πηγαίνει σε μισθούς του δημοσίου τομέα και σε συντάξεις. Το 20% σε εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους της χώρας (τόκοι, χρεωλύσια κλπ) Και μόλις το 10% για δραστηριότητες του κράτους (δαπάνες υπουργείων, εργολαβίες, έργα, φαρμακευτικές δαπάνες, προμήθειες οπλικών συστημάτων κλπ). Από το 10% αυτό έγιναν και έργα βέβαια (δρόμοι, τραίνα, Αττική Οδός, στάδια, Προαστιακός, επιδοτήσεις αγροτών και χρηματοδοτήσεις ΔΕΚΟ κλπ). Κι από εκεί έγιναν, όπου έγιναν, κλεψιές και λοβητούρες. Αρα, η διαφθορά είναι ένα μικρό ποσοστό αυτού του 10%. Αυτό το ποσοστό λοιπόν έχει ευθύνη για την οικονομική κατάρρευση, κι όχι το 70% των μισθών και των συντάξεων; Που δόθηκαν βέβαια με γενναιοδωρία (αυξήσεις το 1981-1982 του Α. Παπανδρέου, «Τσοβόλα δώστα όλα» λίγο αργότερα) για εξασφάλιση εκλογικής εύνοιας κι' από χρήματα που η ελληνική οικονομία ουδέποτε είχε κερδίσει.

Οσο για το Μημόνιο και την καταστροφή της κοινωνίας οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως τα χρήματα της τρόικας είναι που μας κρατούν ακόμη πάνω από την επιφάνεια του νερού. Γιατί ακόμη και σήμερα ξοδεύουμε πολύ περισσότερα από όσα παράγουμε. Δημιουργούμε ακόμη ελλείμματα αντί να έχουμε πλεόνασμα. Και τα καλύπτει το δάνειο της τρόικας. Δίχως τα χρήματα αυτα θα είχαμε ήδη καταρρεύσει. Και μας δανείζουν με επιτόκιο (3 και 5 %) πολύ κάτω από αυτό που διεθνώς εκτιμάται πως αξίζει η ελληνική οικονομία (12-13%). Ουσιαστικά δηλ μας δίνουν χρήματα που πιθανολογούν πως θα χάσουν. Και υπάρχουν και στις χώρες αυτές φορολογούμενοι που δυσανασχετούν. Δίχως το Μνημόνιο, ο ελληνικός λαός λοιπόν δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει σήμερα τα απόλυτα αναγκαία για την επιβίωσή του...

Το μέλλον όμως δυστυχώς δεν είναι ρόδινο. Καταντήσαμε πλέον να στοχεύουμε όχι στην παλινόρθωση της οικονομίας μας αλλά στην δυνατότητά μας και πάλι να δανειζόμαστε. Σαν τον ναρκομανή που αντί να πασχίζει να θεραπευθεί στοχεύει στην εύκολη εξασφάλιση των μελλοντικών του δόσεων. Με τέτοια νοοτροπία δεν πρόκειται να βγούμε από την υπανάπτυξη και την διεθνή επιτήρηση. Θα είμαστε πάντα μιά χώρα εξαρτημένη από τις παθογένειές της κι' από τις διαθέσεις των κατά καιρούς δανειστών της. Τώρα χρειαζόμαστε την τέταρτη δόση του δανείου, σαν γραμμή ζωής ώστε να μείνουμε όρθιοι σε ένα ελεγχόμενο σχετικά οικονομικό περιβάλλον. Δίχως ριζικές όμως κι επίπονες μεταρρυθμίσεις αυτό δεν πετυχαίνεται. Οφείλουμε να μειώσουμε δραματικά τις δημόσιες δαπάνες. Εχουμε περισσότερους δημόσιους υπάλληλους από την Ρωσία των 138 εκατ. ανθρώπων αλλά κι' απο τις περισσότερες ευρωπαικές χώρες. Κάποιοι που ισχυρίζονται το αντίθετο μετράνε και τους στρατιώτες (επαγγελματίες σε κάποιες χώρες) ανάμεσα στους μισθοδοτούμενους από το κράτος(!) Είναι ανάγκη επίσης να μειώσουμε τους φορολογικούς συντελεστές και τις γενικές φορολογικές επιβαρύνσεις. Με την αγορά νεκρή, ανάπτυξη δεν πρόκειται να υπάρξει. Και είναι απαραίτητη η κατάργηση. γραφειοκρατικών διαδικασιών. Με τους κυκεώνες των υπογραφών, εγκρίσεων, πιστοποιητικών, αδειών και λογής άλλων ρυθμίσεων μόνο παράφρονες θα αποφάσιζαν να επενδύσουν στην Ελλάδα.

Κάποιοι από εμάς τα ζητούσαν αυτά από χρόνια. Το πολιτικό όμως σύστημα και η κοινωνία στο σύνολό της αδιαφορούσαν. Αν γίνουν τώρα, υπάρχει ακόμα διέξοδος και μέλλον. Διαφορετικά....