μέλους του Δ. Σ. της Μπούντενσμπανγκ μάς ρίχνει στα Τάρταρα. Μια στρυφνή δήλωση κάποιου ξένου οικονομολόγου (όπως συνήθως είναι αυτές οι δηλώσεις) μάς βυθίζει σε βαθύ προβληματισμό.

Αυτή η διαρκής μετατόπιση της συλλογικής μας διάθεσης δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον: δεν έχουμε ξεχάσει και ακόμη νοσταλγούμε την περίοδο των φθηνών δανείων, όταν μπορούσαμε ατιμώρητα να καταναλώνουμε δίχως να παράγουμε. Λογικό από μια άποψη, αλλά δίολου παραγωγικό. Καλώς ή κακώς, ότι και να γίνει, ακόμη κι αν βρισκόταν ένας «θείος από την Ανδρομέδα» για να ξεπληρώσει τα 350 δισ. του χρέους μας, η Ελλάδα επί μακρόν δεν πρόκειται να δανειστεί με επιτόκια Γερμανίας. Εκτός αν αρχίσει να παράγει σαν τη Γερμανία. Φυσικά τα πρωτογενή πλεονάσματα, που σύμφωνα με το Μνημόνιο θα εμφανιστούν τον επόμενο χρόνο, θα αλλάξουν την εικόνα προς το καλύτερο, αλλά η Ελλάδα ποτέ δεν πρόκειται να ξαναζήσει την «χρυσή (για την κατανάλωση χωρίς παραγωγή) δεκαετία» του 2000. Επομένως έχει δύο δρόμους: ή θα αυξήσει την παραγωγή της στα επίπεδα της κατανάλωσής της ή θα μειώσει την κατανάλωσή της στα επίπεδα της παραγωγής της. Ελπίζουμε ότι θα πράξει το δεύτερο, αλλά αυτό -σε αντίθεση με όσα ζήσαμε τα περασμένα χρόνια- θέλει μεγαλύτερη οργάνωση και περισσότερη δουλειά.

Δεύτερον, αυτό που δείχνει η διαρκής μετατόπιση της συλλογικής μας διάθεσης είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στις δικές μας δυνάμεις. Πολλοί έχουν εθιστεί τόσο πολύ στον εύκολο δανεισμό που δεν μπορούν να φανταστούν τη χώρα να τα καταφέρνει χωρίς την «καλοσύνη των ξένων». Δεν πιστεύουν στην παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας, δεν ελπίζουν στο συμμάζεμα του κράτους· ίσως να μην το θέλουν κιόλας. Προπαγανδίζουν ένα καλό «κόλπο» αναδιάρθρωσης δίχως αύριο. Και λέμε «δίχως αύριο», διότι ακόμη κι αν «κουρεύαμε» ολόκληρο το χρέος, τα ελλείμματα που ακόμη παράγουμε θα μας έφερναν στην ίδια κατάσταση σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Φυσικά, το τεράστιο χρέος που συσσωρεύσαμε θα πρέπει να διευθετηθεί με κάποια πολιτική συμφωνία διά της Ευρώπης και για όλη την Ευρώπη. Υπάρχει όμως ένα πράγμα που υποσημειώνουν όλοι όσοι προτείνουν διάφορες λύσεις για το χρέος της χώρας. Ολοι -ακόμη και οι οπαδοί της φιλικής αναδιάρθρωσης του χρέους και οι οπαδοί των ριζοσπαστικών λύσεων (στάση πληρωμών και γαία πυρί μιχθήτω) - πάντα αναφέρουν ότι για να δουλέψει η πρότασή τους απαιτούνται μεταρρυθμίσεις και ταυτόχρονη αναδιάρθρωση του Δημοσίου. Δεν το υπογραμμίζουν όσο πρέπει, αλλά πάντα το λένε. Αυτό σημαίνει, ότι οποιαδήποτε λύση για το χρέος δεν θα είναι τζάμπα. Κάθε λύση θα σημαίνει περικοπές και μέτρα από εκείνα που τα ΜΜΕ βαφτίζουν «επώδυνα».

Σημαίνει επίσης ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω στο 2000. Αντιθέτως, πρέπει να πιάσουμε το νήμα των μεταρρυθμίσεων που εγκατέλειψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2000 και δεν το άγγιξε ποτέ η κυβέρνηση της Ν. Δ.

πηγή: kathimerini.gr