κάθε όψη του νομίσματος να «διαβάσεις» και εκείνη που δεν φαίνεται:

- Η αγορά ομολόγων θα γίνεται από το ταμείο του Λουξεμβούργου για έναν κυρίως λόγο, για να απαλλαγεί ο κ. Τρισέ και οι συνεργάτες του από αυτή την υποχρέωση με την οποία τους έχουν επιβαρύνει τα ζόμπι που αποκαλούνται «εμπορικές τράπεζες». Το ταμείο θα αγοράζει, λέει η απόφαση, απευθείας ομόλογα και όχι από τους επενδυτές. Δηλαδή αν θέλουν οι «επενδυτές» να σώσουν τις κυβερνήσεις τους, ας τα πουλήσουν στη δευτερογενή αγορά και ας εισπράξουν τις... απώλειές τους. Με την απόφασή αυτή ο χώρος για να «μανουβράρει» η ελληνική κυβέρνηση δεν γίνεται ευρύτερος αλλά στενότερος. Αυτό το «στράγγισμα» μπορεί να οδηγήσει σε μια επιδείνωση της κρίσης ρευστότητας των τραπεζών αλλά έτσι και αλλιώς οι τράπεζες πρέπει να «κλείσουν τις θέσεις τους» στην Φραγκφούρτη για να αντλήσουν τα χρήματα των κρατικών εγγυήσεων όπως απαιτεί το αναθεωρημένο μνημόνιο.

- Η επιμήκυνση και το μειωμένο επιτόκιο σύμφωνα με την «Κ» (12/3) θα αποφέρει 79,8 δισ. ευρώ σε χρεολύσια χωρίς να μειώσει τις δαπάνες εξυπηρέτησης και 800 εκ -1 δις ευρώ σε τόκους λιγότερους το χρόνο. Η αποδοχή του αιτήματος συνδέθηκε με την αποδοχή από την πλευρά μας να πουλήσουμε γρήγορα τμήματα της κρατικής περιουσίας, όπως είχε δεσμευθεί ο κ Παπανδρέου στην κα Μέρκελ στις συνομιλίες τους στο Βερολίνο. Από τους Ιρλανδούς ζητήθηκε να αυξήσουν το φόρο στις επιχειρήσεις κάτι που ο πρωθυπουργός τους αρνήθηκε σε μία θυελλώδη ανταλλαγή επιχειρημάτων με τον Γάλλο πρόεδρο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο κ Παπανδρέου ήταν πιο «διαλλακτικός» από τον Ιρλανδό ομόλογό του, ίσως το πρόβλημά μας να είναι –και είναι –πολύ βαρύτερο από το Ιρλανδικό πρόβλημα.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός ελπίζει ότι έτσι θα αποφύγουμε την αναδιάρθρωση που θα προκαλέσει τον «ξαφνικό θάνατο» σε εκατομμύρια συνταξιούχους καθώς τα ταμεία τους είναι γεμάτα τίτλους του ελληνικού δημοσίου. Στην πραγματικότητα η αναδιάρθρωση του χρέους φαίνεται αναπόφευκτη στους περισσότερους και κοινωνικά δίκαιη, την κρίση χρέους την προκάλεσαν οι σημερινοί ενήλικες και οι τράπεζες, αυτοί δηλαδή που θα την πληρώσουν. Ίσως αυτό που θα απασχολήσει τους Ευρωπαίους τους επόμενους μήνες δεν είναι αν θα γίνει αυτή αλλά πώς θα γίνει.

πηγή: protagon.gr