Ιστορίες που ταξιδεύουν από χώρα σε χώρα, περνώντας μέσα από θάλασσες και συρματοπλέγματα. Ιστορίες που δακρύζουν μέσα σε βάρκες, τρένα και ατέλειωτους δρόμους.

Σήμερα θέλω να σταθώ στην ξεχωριστή ιστορία ενός ξεχωριστού ανθρώπου. Ήρωας της ιστορίας αυτής είναι ο Κιουσάι. Ένας 28χρονος άντρας από τη Συρία, που, από την ημέρα που γεννήθηκε, καταδικάστηκε να ζει σε ένα αναπηρικό καρότσι εξαιτίας μιας σπάνιας ασθένειας των οστών που, όπως λένε οι φίλοι του, «τον κάνει εύθραυστο σε τρομακτικό επίπεδο για την κοινή μας λογική».

Ο Κιουσάι είναι ένας πρόσφυγας που εγκατέλειψε μόνος τη Συρία και με τη βοήθεια φίλων του διέσχισε με το καροτσάκι του την Τουρκία αναζητώντας καταφύγιο κάπου στη Δύση. Κάποια μέρα βρέθηκε μέσα σε μια βάρκα για να περάσει στη Σάμο. Κανείς δεν μπόρεσε να τον προστατέψει από τις κακουχίες του δύσκολου αυτού ταξιδιού με αποτέλεσμα να φτάσει στην Ελλάδα με σοβαρά κατάγματα στα έτσι κι αλλιώς εύθραυστα πόδια του. Στη διάρκεια του μεγάλου αυτού ταξιδιού, ο Κιουσάι απέκτησε έναν καλό φίλο, τον Aχμέντ, που από τη Σάμο τον έφερε σχεδόν στα χέρια του ως τον Πειραιά μια και το καροτσάκι του βρίσκεται στον βυθό του Αιγαίου.

Ο Κιουσάι ονειρεύεται να πάει στην Ολλανδία. Εκεί ξέρει πως έχουν βρει καταφύγιο κάποιοι παλιοί του φίλοι από τη Συρία και ένας μακρινός συγγενής του. Εκεί ξέρει πως υπάρχει μια κλινική που ειδικεύεται σε περιπτώσεις σαν τη δική του. Εκεί πιστεύει πως θα αποκτήσει ξανά ένα μερίδιο αξιοπρεπούς ζωής. «Να έχει κάποιον να μιλάει, να γελάει, να διαβάζουν μαζί και να μαθαίνει. Λατρεύει να μαθαίνει καινούργια πράγματα. Ο Κιουσάι θέλει φίλους, θέλει αγάπη και απαιτεί να ζήσει» γράφει η Κ. Καβαλίδου, μεταφέροντας το αίτημα του ξεχωριστού αυτού ανθρώπου σε όλους εμάς.

Με την ελπίδα πως το μήνυμα του Κιουσάι θα περάσει την περίφραξη του Ελαιώνα και θα φτάσει σε όσους μπορούν είτε να συμπαρασταθούν είτε να δράσουν ώστε η ασφαλής μεταφορά του στην Ολλανδία να γίνει σύντομα πραγματικότητα, θα θέλαμε κι εμείς με τη σειρά μας να ζητήσουμε από τις αρχές να τον συμπεριλάβουν στο επόμενο πρόγραμμα μετεγκατάστασης. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για τον ξεχωριστό αυτό άνθρωπο.

Το διαβάσαμε στο left.gr