μικροδικηγόροι και λοιποί μικροί-  και από την άλλη το ευάριθμο των πάσης φύσεως μεγάλων- μεγαλοδημοσιογράφοι, μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοεργολάβοι, μεγαλογιατροί και λοιποί μεγάλοι. Οι πρώτοι υποχρεώνονται από το πρωτόκολλο του δήμου να ασκήσουν δημόσια την αυτοκριτική τους προτού τους επιτραπεί να κάτσουν στα έδρανα του δημόσιου κατήγορου. Συμβαίνει βέβαια πολλές φορές- και τολμώ να πώ τις περισσότερες- το αυτομαστίγωμα αυτό να είναι τόσο επώδυνο και χρονοβόρο ώστε πολλοί από δαύτους αποκαμωμένοι από την ένταση της αυτοκάθαρσής τους ,να αδυνάτουν να ανέλθουν στα έδρανα και να αποσύρονται με σκυμμένο το κεφάλι στην σιγή των θεωρείων . Οι δεύτεροι, από την άλλη μεριά,  δεν έχουν τέτοιους τυπικούς περιορισμούς. Βλέπετε τα πρωτόκολλα τα συντάσσουν οι ίδιοι και δεν γεννήθηκε ακόμα άνθρωπος που να θεωρεί χρέος του να εκθέτει το βλαβερό και ακάθαρτο  της ψυχής του σε δημόσια θέα .  Το μόνο που κάνουν αυτοί είναι να ανταλάσσουν μεταξύ τους δελτία τύπου, συλλογικές συμβάσεις και περισπούδαστες αρθρογραφίες και να δείχνουν ο ένας τον άλλον ως υπεύθυνο της κρίσης και κατόπιν να στρέφονται όλοι μαζί προς τους μικρούς, ψέγοντας τους για το ευτελές των επιλογών τους που κατ΄ αυτούς ευθύνεται για την κρίση . Και οι μικροί συνηθισμένοι από τα παρατράγουδα, τα je taime και τα μεσημεριανά, αντί να τους διαολοστείλουν αυθωρεί και παραχρήμα κάθονται σαν χάνοι, οι μεν στα θεωρεία οι δε μπροστά από το ικρίωμα, και χαζογελούν αναμεταξύ τους, όσο αυτοι ανταλλάσουν μεταξύ τους αιχμές και δηκτικά σχόλια και σαν έρθει η ώρα του ψόγου για τις επιλογές τις δικές τους,  σκύβουν ντροπιασμένοι το κεφάλι και σιωπούν. Και συμβαίνει πάλι πολλές φορές- και τολμώ ξανά να πώ τις περισσότερες-  να είναι όλοι τους τόσο απορροφημένοι από το ξεκατίνιασμα των μεγάλων και το αυτομαστίγωμα των μικρών που ξεχνούν το ικρίωμα και τους εκεί πάνω κατηγορούμενους και τα αδικήματα των τελευταίων παραγράφονται λόγω συνταγματικής πρόνοιας. Βλέπετε τα συντάγματα τα φτιάχνουν αυτοί οι ίδιοι και δεν γεννήθηκε ακόμα άνθρωπος που να θεωρεί χρέος του να αναγνωρίζει ευθαρσώς το αξιόποινο των πράξεων του και να επιζητεί την τιμωρία του. Μωρία λογίζεται αυτό στους ανέφελους καιρούς μου.

Ετσι λοιπόν γίνεται η κριτική χρόνια τώρα. Και κανείς δεν τολμά να αλλάξει την συνήθεια αυτή και να φτιάξει μια αλλιώτικη «δεύτερη φύση» για την τιμωρία των ενόχων. Ερχονται όμως κάποτε καιροί δύσκολοι και μενετοί που αναγκάζουν κάποιον από τους μικρούς να αρνηθεί το αυτομαστίγωμα του πρωτοκόλλου και να αποστρέψει το βλέμμα του απο το γελοίο θέαμα των δελτίων τύπου  και των βαρυσήμαντων άρθρων και προχωρώντας ευθαρσώς σε κάποιο βήμα, καμωμένο ψηλό και ευδιάκριτο από όλους, να πεί στο συγκεκριμένο πλήθος περίπου τα ακόλουθα.

Όλοι εσείς που μαζευτήκατε απόψε εδώ φροντίζετε, κάθε τέτοια εποχή, να στήνεται αυτό εδώ το ικρίωμα για να τιμωρείται τους υπεύθυνους. Και αν πολλοί από εσάς  επιλέγετε να ακολουθείτε πιστά τα παραδεδεγμένα  και να  ασκείται δημόσια την αυτοκριτική σας είναι και πολλοί άλλοι που φροντίζουν να καλύπτουν κάθε φορά το λειψό τους ανάστημα με κοθόρνους αγορασμένους απ΄ τα πανέρια του συρμού. Ακλιτα ουσιαστικά και επίθετα βρίσκουν πολλά εκεί για να  ψηλώσουν λίγο παραπάνω.Φιλότιμο. Εργατικότητα. Δαιμόνιο της φυλής. Εθνος ανάδελφο. Θεωρίες συνομωσίας και άλλα τέτοια ηχηρά και χαριτωμένα . Στην ευκολία τους βρίσκουν πάντοτε πολύτιμο σύμμαχο για να καλύψουν τα αμαρτωλά τους νώτα και καθαγιασμένοι πιά να επιτεθούν  στον μισητό εχθρό που στέκεται αντίκρυ τους. Δεν σκοπεύω να πάρω το μέρος κανενός από εσάς ,μιας και η διαμάχη αυτή μου φέρνει στον νου τους εικονολάτρες και τους εικονοκλάστες, γραφικά απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Και δεν σκοπεύω να το πράξω αυτό, όχι φυσικά από έγνοια μήπως και στενοχωρήσω τον έναν ή τον άλλον αλλά γιατί εν μέσω κρίσης είναι τουλάχιστον ηλίθιο να σπαταλάμε τις δυνάμεις μας σε νέες εικονομαχίες για το θερσίτειο ή το απολλώνειο της εικόνας του νεοέλληνα και για το αν πρέπει να του αποδίδουμε  τιμές ή χλεύη. Πολυτέλεια λογίζεται αυτό για μια χώρα, σαν την δική μας,  που κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να καταστεί ο περίγελος της οικουμένης. Αυτό μας μάρανε τώρα; Να περιγράψουμε ο καθένας το είδωλο του νεοέλληνα που καθρεφτίζεται εντός μας ή να τιμωρήσουμε τους μεγαλόσχημους  «ειδωλολάτρες» αυτής της χώρας, που όλα αυτά τα χρόνια έφτιαχναν είδωλα πολυτελή από τα δημόσια ταμεία και είτε τα έστηναν στους δρόμους και στις πλατείες της δημόσιας ζωής , επιζητώντας με άρτους και θεάματα να μας ξεγελάνε, είτε τα έκρυβαν πίσω από τους ψηλούς, τους φράχτες του ιδιώτη βίου τους για να καλοπερνάνε αυτοί και τα παιδιά τους; Και μην διανοηθεί κανείς από εσάς να τους ψάξει αυτούς σε τίποτα μασονικές στοές και εξωγήινες συνάξεις, αυτοί εδώ δίπλα σας είναι που σαν τελείωσαν τις μεταξύ τους ανταλλαγές δελτίων τύπου και σταμάτησαν να πετάνε ο ένας στον άλλον συλλογικές συμβάσεις και άλλες τέτοιες δικολαβίστικες αηδίες,  ετοιμάζονται σε λίγο σαν το αγρίμι να χιμίξουν πάλι πάνω σας και να σας κατασπαράξουν Αρκετά πιά με το μελοδραματικό και σπαραξικάρδιο της αυτοκριτικής μας. Εχουμε καιρό για τέτοιες πολυτέλειες.  

( Συνεχιζεται.....)