της πλημμυρίδας των προσφύγων στη χώρα μας, που πρόκυψε από τον πόλεμο στη Μ. Ανατολή και ταυτοχρόνως τον δοκιμάζουν ως εγγυητή επίλυσης του θέματος στο πλαίσιο της απρόθυμης Ε.Ε.
Πλήττουν τον δημόσιο άντρα που άπλωσε τον ίσκιο του ταυτόχρονα με τις εκδηλώσεις ανθρωπιάς του ελληνικού λαού, στους περονιασμένους πρόσφυγες από τη βροχή, το κρύο και το άγνωστο, στη σκηνολασπούπολη της διασυνοριακής περιοχής Ελλάδας και FYROM, στην Ειδομένη.
Αυτόν που γίνεται ένας απ’ αυτούς, τσαλακωμένος από την κούραση και την έγνοια, που κινείται χωρίς συνοδεία, δίχως να φοβάται το άγγιγμά τους, δίχως να προσδοκά από τη δυστυχία τους εκλογικούς πόντους.
Αυτόν που εξανθρωπίζει την πολιτική με τη στάση του και δίνει αξία στα αξιώματα.
Φαίνεται πως η ομολογημένη από τον ίδιο λεκτική του αστοχία σχετικά με τη FYROM και η δημόσια συγγνώμη του, δεν είναι ικανοί λόγοι να άρουν την κατάταξή του στο στείρο κοσμοπολιτισμό και τον ακραίο διεθνισμό.
Στο όνομα, λοιπόν, του πατριωτισμού, οι μεν αφανίζουν τους δε, αφανίζουν αυτούς που ξέρουν καλά τον τόπο τους, τον αγαπούν, θυσιάζονται για την υπεράσπιση των δημοκρατικών κεκτημένων του, για τα δίκια του σε διακρατικό και διεθνές πλαίσιο.
Αυτούς που επειδή ζυμώθηκαν με τον τόπο τους, περνούν με σιγουριά τους φράχτες της τοπικότητας για να συνδράμουν τον δοκιμαζόμενο έτερο και να αδελφωθούν με πανανθρώπινους δεσμούς (παράδειγμα, Ι. Μουζάλας).
Καθαιρούν αυτούς που υπηρετώντας αφιλοκερδώς τους ντόπιους, με τη συμμετοχή τους στην κοινωνία των πολιτών, ξέρουν να υπηρετούν και τους άλλους συνανθρώπους τους, ενσαρκώνοντας τις ελληνικές αξίες του ανθρωπισμού (παράδειγμα, Ι. Μουζάλας).
Το εθνικό ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κράτους μπορούσε να επιλυθεί από χρόνια, στη βάση της αμοιβαιότητας. Δυστυχώς οι απόπειρες που έγιναν δεν τελεσφόρησαν, αφήνοντας χώρο για μονοπώλιο εθνικής ευαισθησίας και για παρανοήσεις, όπως οι αναφορές των προσφύγων στη γειτονική χώρα.
Τούτες τις μέρες, όμως, η διεθνής κοινότητα επικεντρώνει το ενδιαφέρον στο όνομα της ΕΛΛΑΔΑΣ, στο όνομα ιθυνόντων όπως ο Μουζάλας και στο όνομα των ανθρώπων της, που ανοίγουν τις ιερές εστίες τους χωρίς την αναστολή της δικής τους ανέχειας, χωρίς το φόβο της ξένης επιρροής, σμίγοντας τις προσευχές τους στον Θεό της Αγάπης και της Ανθρωπιάς.
Είναι λοιπόν αυτή η παγκόσμια επίκληση που ζητάει από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας κ. Π. Καμένο να ξαναδεί την ουσία των πραγμάτων: Τη δυστυχία των περιπλανώμενων που προσδοκούν λύσεις.
Τα εύσημα που πήρε το Υπουργείο του και ο Στρατός για την πρωτοπόρα ενεργοποίηση αξιωματικών και στρατιωτών, βασισμένη στην κατάρτισή τους και στο σωματικό κάματο.
Να ξαναζυγίσει το δυσαναπλήρωτο κενό από την επιδιωκόμενη απουσία ενός άξιου δημόσιου λειτουργού και την αποκαρδίωση από την πιθανότητα καθαίρεσής του.
Αναρωτιέμαι, αν ο κ . Μουζάλας θα έχει το κουράγιο να συνεχίσει, μετά από τόσο κουρνιαχτό.
Το οφείλει όμως όχι μόνο στους χειμαζόμενους πρόσφυγες αλλά και σ’ εμάς, τους έλληνες πολίτες, που δεν θέλουμε να γίνουμε μάρτυρες ενός ακόμα αποκεφαλισμού, αφιερωμένου στο δημόσιο συμφέρον ταγού, δεν θέλουμε να γίνουμε συνένοχοι μιας ακόμα καταβρόχθισης από τις συστημικές δυνάμεις.
και ΚΥΡΙΩΣ
θέλουμε με την παραμονή του, να παραμείνουμε αισιόδοξοι πως κάτι μπορεί ν’ αλλάξει στο καλύτερο σ’ αυτόν τον τόπο...
Τάσα Σιόμου
