Σουηδία αλλά και σε χώρες εισόδου στην ΕΕ, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία. Οι ασκούμενες πολιτικές αφορούν αφενός στον έλεγχο και διαχείριση των ροών από τις εμπόλεμες περιοχές και αφετέρου στη φιλοξενία μέχρι την ενσωμάτωση των προσφύγων. Οι κυβερνήσεις που έχουν ανθρώπους ξεριζωμένους στη χώρα τους οφείλουν να δράσουν γρήγορα, γιατί τίποτε δεν είναι πιο απάνθρωπο και επικίνδυνο από την ανέχεια και την απελπισία. Η επιτυχία ενσωμάτωσης ποικίλλει και εξαρτάται από το οργανωτικό σχέδιο της κυβέρνησης, από την ιστορική εμπειρία ενσωμάτωσης «ξένων», από τους κρατικούς και κοινωνικούς θεσμούς και τη συνεργασία μεταξύ τους, από την τεχνογνωσία της διοίκησης, από τη δυνατότητα διάθεσης πόρων (κονδύλια, υποδομές και άνθρωποι) και φυσικά από το κλίμα που οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ διαμορφώνουν στην κοινή γνώμη.
Πολλά και ενδιαφέροντα συμβαίνουν σε όλη την ΕΕ. Στη Γερμανία με πάνω από 1.000.000 πρόσφυγες, πριν από λίγες μέρες: Στο Βερολίνο υπογράφηκε συμφωνία μεταξύ του υπ. Εθνικής Οικονομίας, του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Χειροτεχνίας και ενός ινστιτούτου κατάρτισης για την απασχόληση 10.000 προσφύγων στη χειροτεχνία. Στη Βόρεια Βεστφαλία 2.000 δάσκαλοι προσλήφθηκαν από την περιφερειακή διοίκηση για να διδάξουν γλώσσα. Ο Δήμος της Κολωνίας ανακοίνωσε πρόγραμμα μαζικής κοινωνικής κατοικίας για στέγαση προσφύγων και δημοτών. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση μετά από πολύμηνη καθυστέρηση προσπαθεί, με ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, να δημιουργήσει (χωρίς να το θέλει) κλειστούς χώρους φιλοξενίας, ενώ ιδιώτες χορηγοί και η Εκκλησία παλεύουν για τη σίτιση. Καμιά λέξη μέχρι στιγμής για την επόμενη μέρα. Η αλληλεγγύη των «αλληλέγγυων» εξαντλείται στο να τους στείλουν να βρουν... αλλού αλληλεγγύη. Κατά την κυβερνητική ρητορική στη χώρα μας, ο συνασπισμός συντηρητικών σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία είναι οι νεοφιλελεύθεροι, ενώ εδώ ο συνασπισμός αριστερών και εθνικιστών είναι οι αριστεροί και φιλολαϊκοί.
Αντίστοιχα, θα μπορούσα να αναφερθώ στη Σουηδία, με τα πλέον προωθημένα προγράμματα υποδοχής, και στη Γαλλία όπου επικρατεί «άκρα του τάφου σιωπή» λόγω Λεπέν και κακής οικονομικής κατάστασης. Και οι δυο αυτές χώρες έχουν αμιγώς σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Οι παραπάνω επιλεγμένες συγκρίσεις γίνονται για να γίνει πια κατανοητό ότι στην κυβέρνηση δεν είσαι «ό,τι δηλώνεις« αλλά «ό,τι κάνεις»! Και το «τι κάνεις» εξαρτάται από θεσμούς, παιδεία και εθνικό πλούτο (δημόσιο και ιδιωτικό). Αυτά με τη σειρά τους απαιτούν μακροχρόνιο σχεδιασμό, συναινέσεις και πολιτικό θάρρος που επιτυγχάνονται με γνώση, οξυδέρκεια, εμπειρία, ικανότητα και αίσθημα εθνικού συμφέροντος. Ολα τα άλλα, περί «καλών και κακών», «φίλων και εχθρών» του λαού, «παλιών και νέων», «φθαρμένων και άφθαρτων», είναι το παραμύθι-άλλοθι που κάποτε τελειώνει, και τη θέση του παίρνει η σκληρή πραγματικότητα που τιμωρεί.
πηγη: ΕΘΝΟΣ
