Για μια ακόμη φορά γινόμαστε θεατές σε ένα θλιβερό έργο που επαναλαμβάνεται σε διαφορετικές εκδοχές στο πολύπαθο χώρο των Κρατικών Νοσοκομείων της Π.Ε. Κοζάνης.

Τα προβλήματα πολλά που οξύνονται και ανακυκλώνονται με αποσπασματικές προσπάθειες επίλυσής τους.

Η ιδεολογία της ευκολίας είναι, δυστυχώς, κυρίαρχη, να παίρνουμε, δηλαδή, τα πράγματα που μας βολεύουν, αλλά να μην θέλουμε ή ν’ αδυνατούμε να μπούμε στη λογική τους.
Με αυτό τον τρόπο, τεχνητά και μάλλον αφελώς, δημιουργείται ένα πέπλο αθωότητας, γύρω από τις δομές και τους θεσμούς που έχουν την κύρια ευθύνη σχεδιασμού (ή έλλειψη αυτού) και υλοποίησης (ή μη) πολιτικών υγείας.

Η λειτουργία ενός Κρατικού Φορέα έχει μια ιεραρχία, στα Νοσοκομεία μας εν προκειμένω Διοίκηση, 3^η ΥΠΕ, Υπουργείο Υγείας.

Η κοινή διοίκηση (Διοικητής και Υποδιοικητές)  των διασυνδεόμενων Νοσοκομείων μας καταργήθηκε προ 7μήνου, ως φέρουσα, προφανώς, την κύρια ευθύνη(;) της μη εύρυθμης λειτουργίας και κατάρρευσης του τοπικού δημόσιου συστήματος υγείας.  Στους ιατρούς  Διευθυντές της Ιατρικής Υπηρεσίας  κ.κ. Λάζαρο Αποστολίδη, Χρήστο Κατσίνα αρχικά και μετέπειτα Δημήτριο  Κυφωνίδη, ανατέθηκε το δύσκολο έργο της διοίκησης ταυτόχρονα με την άσκηση του κλινικού τους έργου.  Οι Διευθυντές – Διοικητές προτάσσοντας το καθήκον για τη συνέχιση της λειτουργίας των Νοσοκομείων αποδέχτηκαν το βαρύ αυτό έργο.

Πολλές φορές αυτό το 7μηνο ζήτησαν την συνδρομή του Ιατρικού Συλλόγου Κοζάνης για να εξασφαλίσουν την οριακή λειτουργία των Κλινικών.

Η αγωνία τους και οι ευθύνες τεράστιες όπως και οι συνεχείς παρεμβάσεις τους για επίλυση προβλημάτων που συνεχώς ανέκυπταν.

Τα γεγονότα αυτά είναι αδιαμφισβήτητα και γνωστά σε όλους μας.

Η 3^η ΥΠΕ γνωρίζει την πραγματικότητα και προσπάθησε κι αυτή από την πλευρά της να δώσει λύσεις, δυστυχώς αποσπασματικές. Είναι επίσης γνωστό, ότι, πρότεινε σε περίπτωση αδιεξόδου δυο εναλλακτικές λύσεις για την επίλυση των προβλημάτων εφημέρευσης:

α) την εκ περιτροπής εφημέρευση κλινικών,

β) την εφημέρευση ανά τομέα (παθολογικό, χειρουργικό κ.τ.λ.).

Το Υπουργείο Υγείας συνεχίζοντας τις πολιτικές υποχρηματοδότησης  της Υγείας (χαμηλότερα του μέσου όρου της Ε.Ε.) ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης αλλά και της μνημονιακής διευθέτησης της ύφεσης, αναγκάστηκε ν’ αναθεωρήσει προς τα κάτω τις αρχικά εξαγγελλόμενες προσλήψεις, ξεκινώντας, πάντως, πρόσφατα, διαδικασίες προσλήψεων που ήταν παγωμένες από 6ετία.

Παράλληλα πρόκρινε και ενίσχυσε πολιτικές, που άλλοτε κατήγγειλε ως αντιπολίτευση, προσωρινών προσλήψεων για κάλυψη πάγιων αναγκών στο χώρο της Υγείας (επικουρικών), διεμβολίζοντας τις αρχές της ισότητας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων στον ίδιο χώρο εργασίας που χρόνια ευαγγελίζονταν από άλλο μετερίζι.

Οδηγηθήκαμε κατά αυτό τον τρόπο σ’ έναν ιδιότυπο διαπεριφερειακό «ανταγωνισμό» χρηματικών επιδομάτων με στόχο την προσέλκυση επικουρικών ιατρών, ώστε να καλυφθούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, αδιαφορώντας για την διατάραξη των αγαστών σχέσεων μεταξύ συναδέλφων στον ίδιο χώρο εργασίας.

Δημιουργώντας, στα όρια της συνταγματικής τάξης,  την αντινομία να εργάζονται στον ίδιο χώρο συνάδελφοι ιατροί για το ίδιο έργο και τις ίδιες υποχρεώσεις με διαφορετικές, όμως, απολαβές και δικαιώματα (χρηματικό επίδομα σε αντιδιαστολή με τη μονιμότητα) βάζοντας τους στη διελκυστίνδα για το ποιός έχει περισσότερο δίκαιο ή άδικο ή ανεπίτρεπτα προνόμια.

Φτάσαμε, τελικά, την προηγούμενη Παρασκευή (1/7/2016) στην αναστολή λειτουργίας για κάποιες ώρες της Παθολογικής Κλινικής του Μαμάτσειου Νοσοκομείου Κοζάνης και τις γνωστές επακόλουθες αντιδράσεις από την πλευρά, αρχικά, της Περιφερειακής Αρχής και τελικά  την εμπλοκή της Διοικητικά εποπτεύουσας 3^ης Υ.Π.Ε..

Σίγουρα, οι σκηνές που διαδραματίστηκαν και είδαν οι πολίτες ήταν, το λιγότερο, ατυχείς και ενισχύουν, δυστυχώς, το αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών. Μία εικόνα που αδικεί, προφανώς, τους πρωταγωνιστές.

Βεβιασμένες κινήσεις σε μία προσπάθεια στοχοποίησης συγκεκριμένων ατόμων και γρήγορη απόδοση ευθυνών «προς μία μόνο κατεύθυνση». Κινήσεις που δείχνουν είτε την μεγάλη αγωνία είτε το απόλυτο επικοινωνιακό παιχνίδι του «φαίνεσθαι» που βιώνουμε αρκετά χρόνια στον δημόσιο χώρο. Οι ευθύνες, σίγουρα, δεν μπορούν να επιμεριστούν αποκλειστικά στους Διοικητές – Διευθυντές (και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς τους Βαρβάρους (Διοικητές), οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μία κάποια λύση…), αλλά πρωτίστως στις υπερκείμενες δομές (ΥΠΕ, Υπουργείο) οι οποίες θα πρέπει, επιτέλους, ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους  και να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους πολίτες.

Να εξηγήσουν με σαφήνεια το άμεσο και απώτερο πλάνο διαχείρισης των προβλημάτων.

Αυτόκλητοι ή ετερόκλητοι ή δικαιωματικά δρώντες και ανησυχούντες φορείς μπορεί να εκφράζουν την αγωνία τους για την καλύτερη (ή τέλος πάντων στα όρια του κοινωνικά ανεκτού και αποδεκτού επιπέδου υπηρεσιών υγείας των δημοσίων δομών) εξυπηρέτηση των ανθρώπων της περιοχής. Όμως, πρέπει να το πράττουν διατηρώντας  τις διακριτές γραμμές που χωρίζουν, με σαφήνεια, αυτόν που ασκεί τον έλεγχο και αυτόν που λογοδοτεί, αυτόν που έχει την νομική και θεσμική ευθύνη απ’ αυτόν που συνεπικουρεί, διακόπτοντας, μ’ αυτόν τον τρόπο, των φαύλο κύκλο της ασάφειας, της αλληλοεπικάλυψης και της σύγχυσης, που οδηγεί σε αναποτελεσματικότητα των θεσμών και της διοίκησης και, δυστυχώς, στην απογοήτευση των πολιτών.

Θα θέλαμε πολύ να πιστέψουμε  στην ελπίδα ανάκαμψης, αλλά η εκπλήρωση των προσδοκιών για το Εθνικό Σύστημα Υγείας παραμένει μία καταθλιπτική ουτοπία. Ιδίως όταν υπάρχει εμμονή σε μοντέλα παρωχημένα που αρκούνται στο μερικό και όχι στο »όλον» (τι θα γίνει με τους ιδιώτες;, δεν αποτελούν μέρος του Συστήματος Υγείας;) , καθώς και έλλειψη πρωτοτυπίας και καινοτομίας σε μία σύγχρονη και διαφορετική κοινωνία απ’ αυτή που συνηθίσαμε να γνωρίζουμε.

Αντί επιλόγου θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του συναδέλφου Jorge Bucay »υπάρχουν:

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Γ. ΤΣΕΒΕΚΙΔΗΣ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΟΖΑΝΗΣ