Η διάταξη έρχεται μετά από:
1. Την παρασκηνιακή προσπάθεια που καταβάλλεται για να διατηρηθούν οι αυξήσεις που δίνονται σε ένστολους, πανεπιστημιακούς και άλλους των «προστατευόμενων επαγγελμάτων» με τον ενοχικό τίτλο «ωριμάνσεις»!
2. Τη ρύθμιση για την αναγνώριση πρόσθετων 7 ετών προϋπηρεσίας δημοσίων υπαλλήλων στον ιδιωτικό τομέα με τις αντίστοιχες βαθμολογικές, μισθολογικές και συνταξιοδοτικές απολαβές,
3. Τη ρύθμιση των δανείων που έχουν πάρει περίπου 145.000 δημόσιοι υπάλληλοι από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, με ευνοϊκότερα επιτόκια και χρόνο αποπληρωμής, την ώρα που πάνω από 2.000.000 συμπολίτες τους απειλούνται να χάσουν τα σπίτια τους και τραμπουκίζονται από εταιρίες-κυνηγούς δανειοληπτών και από τις ιδιωτικές Τράπεζες.
4. Τις αόρατες για το λαό πλάγιες αυξήσεις και επιδόματα, που δίνονται σε κλάδους δημοσίων υπαλλήλων και τις απαλλαγές που έχουν άλλοι σε χρεώσεις τιμολογίων παροχών, σαν το ρεύμα και το νερό και το τηλέφωνο, που πληρώνουν κανονικά όλοι οι υπόλοιποι πολίτες.
Άλλο ένα κερασάκι στην τούρτα της δημιουργίας μιας κρατικοδίαιτης γραφειοκρατίας χωρίς συνείδηση προσφοράς, αλλά με πλήρη συνείδηση αραχτής και αρπαχτής είναι και η παράγραφος 3 του άρθρου 43 του πολυνομοσχεδίου για την κάλυψη δήθεν επειγουσών αναγκών (λες και το ελληνικό κράτος ξέρει τι θα πει επείγον!) Δήμων και Περιφερειών (των πιο διεφθαρμένων τομέων της χώρας, σύμφωνα με τον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης).
Σ αυτή την παράγραφο προβλέπεται ότι «είναι δυνατή η πρόσληψη τεχνικού και επιστημονικού προσωπικού στα δίκτυα Δήμων και Περιφερειών με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου χωρίς την περίπτωση αυτή την εφαρμογή των διατάξεων του νόμου Πεπονή!». Δηλαδή, χωρίς ΑΣΕΠ.
Τι εργασίες κάνουν αυτά τα δίκτυα; Παρέχουν τεχνική υποστήριξη σε έργα. Παρέχουν, όμως και όλα τα άλλα καλά της ελληνικής ζωής. Όπως μονιμοποιήσεις δια της πλαγίας, πρόσθετες απολαβές δια της πλαγίας κλπ κλπ.
Μέχρι και ο εμπνευστής του Καλλικράτη Γ. Ραγκούσης τα πήρε με τη νέα ρύθμιση: Μετά την κατάργηση της Διαύγειας, είπε, «γυρίζουμε σε εποχές Μαυρογιαλούρου». Λες και είχαμε φύγει ποτέ απ αυτές, προσθέτω εγώ.
Εκείνο που ξέρουμε από την ιστορία είναι ότι όλα τα διεφθαρμένα ολοκληρωτικά καθεστώτα γκρεμίστηκαν συμπαρασύροντας και τη δουλική και υπηρέτρια γραφειοκρατία που τα στήριζε. Επειδή και η υπομονή των 1.500.000 ανέργων του ιδιωτικού τομέα και των 3.000.000 αληθινά εργαζόμενων με τα μισά λεφτά (και όταν…) απ όσο οι προνομιούχοι πραιτοριανοί του δημόσιου και ευρύτερου έχει όρια.
Και η οργή αυτών που προσλαμβάνονται με 300 ευρώ χωρίς καμιά ασφάλεια και εγγύηση, την ώρα που οι κρατικοδίαιτοι διορίζονται με 1050 απολύτως προστατευμένοι, ξεχειλίζει. Η παλιά σοφή συμβουλή είναι πολύ επίκαιρη:
Να φοβάσαι από την οργή του υπομονετικού.
