«Ελάχιστες», λέει η ανακοίνωση «και ολιγόλεπτες- ή και καθόλου-αναφορές από τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς στην εκδήλωση με τις προτάσεις για τη Συνταγματική Αναθεώρηση». Και συνεχίζει το κλάμα: «Προφανώς ιεραρχούν με δικό τους τρόπο τις ειδήσεις, αλλά αυτό δύσκολα το λες αντικειμενική και απροκάλυπτη (!!!) ενημέρωση». Και καταλήγει με το λυγμό: «έκαστος εφ ω ετάχθη» (αυτή τη φράση την πήγε καλύτερα από την… απροκάλυπτη ο αγράμματος συντάκτης).
Αυτή και μόνο η ανακοίνωση θα έπρεπε να είναι μάθημα ζωής για τους δημοσιογράφους και τους εργοδότες τους για το πόση δύναμη έχει ο Τύπος όταν επιβάλλει σιωπητήριο στην κρατική δραστηριότητα, όποια κι αν είναι αυτή.
Και φανερώνει το δείγμα εξουσίας, που έχει και άποψη για το τι είναι είδηση, πώς αξιολογείται και νομίζει ότι έχει και δικαίωμα κριτικής! Νοοτροπίες ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Το κόμμα, που κλαίγεται επειδή τα κανάλια δεν του προβάλλουν τη φιέστα είναι το κόμμα που βρίζει πατόκορφα τα κανάλια επειδή, λέει του κάνουν κριτική! Τα θέλει στα μέτρα του. Πού να του έκαναν και πραγματική κριτική!
Επειδή στο κακομαθημένο από τον Τύπο κόμμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ήρθαν στην εξουσία ακριβώς επειδή ο Τύπος απαξίωνε διαρκώς την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου - Κουβέλη και πρόβαλε δυνατά κάθε ξεσηκωμό του ΣΥΡΙΖΑ (ΕΡΤ, Σκουριές, Κερατέα, λιποθυμίες, ουρές για φαΐ, άστεγοι, πλατείες αστυνομική βία και τα λοιπά).
Και μένουν στην εξουσία επειδή ο Τύπος δεν έχει ερευνήσει και δημοσιεύσει εξονυχιστικά τη ζωή των ίδιων ατομικά σε επίπεδο νομιμότητας και των εταιρικών τους σχέσεων και των οικογενειακών επιχειρηματικών τους πάρε δώσε και των διαπλοκών τους. Ο Τύπος κοιμάται.
Θα’ πρεπε τα ιδιωτικά κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες και sites να έχουν από χρόνια εμπεδώσει ότι είναι η εξουσία που έχει ανάγκη τον Τύπο και όχι ο Τύπος την εξουσία. Θα’ πρεπε η εξουσία να τρέχει πίσω από τον Τύπο αντί να κουνάει θρασύτατη το δαχτυλάκι και να προσπαθεί να επιβάλει και κανόνες στον Τύπο!
Όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι, που χτες και σήμερα είναι υπουργοί, αύριο δεν θα’ ναι τίποτε, την ώρα που οι δημοσιογράφοι θα εξακολουθούν να είναι παρόντες με τις υπογραφές τους. Δεν θα τους θυμάται ούτε η μάνα τους, όπως δε θυμάται εκατοντάδες που πέρασαν το κατώφλι της εξουσίας…
Αν αισθάνονται ότι είναι κάτι παραπάνω από προσωρινοί υπηρέτες του λαού το χρωστάνε σε εργοδότες και δημοσιογράφους, που, αντί να τους ελέγχουν, τους καλοπιάνουν και τους γλείφουν για να πάρουν αυτό που έτσι κι αλλιώς θα έπαιρναν αν έκαναν σωστά τη δουλειά τους.
Η πλειονότητα των πολιτικών, των οικονομικών τους πατρώνων και των κομμάτων, όπως και όσων διαπλέκονται σ’ αυτό το κύκλωμα έχει λερωμένη τη φωλιά του με σωρό παρανομιών. Από πταίσματα μέχρι κακουργήματα. Ένα απλό ρεπορτάζ αρκεί για να βγουν τα άπλυτα όλων στη φόρα.
Οι δημοσιογράφοι, όμως, δεν διδάσκονται εκεί που δουλεύουν ότι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός τους είναι η εξουσία. Επειδή είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός του λαού. Το υπ’ αριθμόν ένα ρεπορτάζ τους θα’ πρεπε να είναι η έρευνα και η αποκάλυψη των πράξεων και των σχεδίων της εξουσίας. Αυτή έχει το μονοπώλιο της βίας σε όλες τις μορφές, αυτή τον εκμαυλίζει το λαό, τον κλέβει, τον κοροϊδεύει, τον διαφθείρει. Γι’ αυτό εφευρέθηκαν τα Συντάγματα. Για να προστατεύουν το λαό από την εξουσία. Αυτή τη δουλειά κάνει και ο Τύπος. Ακόμα και διαβρωμένος.
Αν οι δημοσιογράφοι, όμως, έκαναν όπως πρέπει σωστά τη δουλειά τους δεν θα υπήρχε ούτε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις.
Θα υπήρχαν ενδεχομένως αυτά τα κόμματα. Αλλά και η πολιτική τους και η φρασεολογία τους και η σοβαρότητά τους και, κυρίως, η ηθική τους θα ήταν εντελώς διαφορετική. Επειδή ο φακός της δημοσιογραφίας θα φώτιζε τα σκοτάδια των πρακτικών και των διαπλοκών τους. Και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο.
Η πολιτική εξουσία το ξέρει πόσο δυνατή είναι η δημοσιογραφία. Γι’ αυτό την τρέμει και θέλει με νύχια και με δόντια να την ελέγξει. Οι μόνοι που δεν το ξέρουν είναι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι σε μεγάλη πλειονότητα και, φυσικά, τα συνδικαλιστικά και κλαδικά τους όργανα, που είναι κομματικά διαπλεκόμενα με την εκάστοτε εξουσία και υποτάσσουν τη δύναμη της έρευνας και της δημοσίευσης σε γλειψιματικές σχέσεις και σε παρακαλετά και κολλητιλίκια συνήθως, αντί της απαίτησης δικαιωμάτων και της σύγκρουσης.
Και οι εκδότες, που σχεδόν όλοι χρησιμοποιούν τον Τύπο που έχουν για να εκβιάζουν, παίρνοντας έτσι από το κράτος δουλειές ή απαλλαγές ή ασυλίες την ίδια στάση τηρούν. Γλύφουν και ερωτοτροπούν με τους πολιτικάντηδες, κάνοντάς τους κιόλας να αισθάνονται ότι έγιναν κάτι σημαντικό επειδή μιλάνε με τον κύριο τάδε στο τηλέφωνο!
Η πλειονότητα όλων αυτών των πολιτικάντηδων, που κουνάνε το δαχτυλάκι κάνοντας μαθήματα ηθικής είναι το απαύγασμα της ανηθικότητας. Κι όμως, αντί η δημοσιογραφία να τους ντουφεκίζει καθημερινά όπου τους βρει σαν προτεραιότητα στη δουλειά της, τους αγνοεί όταν δεν τους καλύπτει. Και βγάζει ελάχιστα στη φόρα.
Άλλοτε επειδή κάποιοι αστέρες της είναι εξ ίσου διεφθαρμένοι και διαπλεκόμενοι με την οικονομική και πολιτική εξουσία, άλλοτε επειδή άσχετοι καθοδηγούν τη δουλειά, άλλοτε επειδή το επάγγελμα στη χώρα είναι σε ερασιτεχνικό επίπεδο και ελάχιστα επαγγελματικό. Η αμορφωσιά περισσεύει. Ό,τι παράγει το σχολείο έχεις.
Ο ελληνικός Τύπος είναι μίλια πίσω από τον αντίστοιχο του άλλου κόσμου, με εξαίρεση τον τριτοκοσμικό, σε επίπεδο επαγγελματικής κατάρτισης, άσκησης, γνώσεων και παραγωγής δουλειάς.
Και δεν έχει δικαιολογία η δημοσιογραφία, που κάνει πλημμελώς τη δουλειά της. Γιατί μπορεί, σε όποιον εκδότη κι αν δουλεύει να βγάζει άπλυτα στη φόρα. Επειδή, κανείς εκδότης δεν καλύπτει όλη την εξουσία. Μόνο τη φατρία που νομίζει ότι τον εξυπηρετεί. Όλοι οι άλλοι πολιτικοί ή σχηματισμοί είναι στο πιάτο των δημοσιογράφων. Για να ελεγχθούν.
Ήδη, αν υπάρχει ένα ποσοστό δημοκρατίας και αν δεν έχουν ξεσαλώσει εντελώς με τις αυθαιρεσίες τους οι πολιτικοί ταγοί το χρωστάμε είτε στο φόβο που τρέφουν για τον Τύπο και την κριτική του, είτε στα δημοσιεύματά του και τις, λίγες σε σχέση με τις χιλιάδες που θα μπορούσε, κατά καιρούς αποκαλύψεις.
Το χτεσινό κλάμα του Μαξίμου, που ο Τύπος έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τη φιέστα του κόμματος τα λέει όλα. Είναι έγκλημα κατά του λαού να μην το βλέπουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι.
