ευχαριστεί αλλά δεν θα μπορέσει άλλο,ας πω λίγα πράγματα περι απολύσεων:

 Στις σοβαρές επιχειρήσεις η απόλυση ειναι η τελευταια λύση.

Θα δοθούν ευκαιρίες,θα υπάρξει βοήθεια, ανοχή και μονο εφόσον δεν αποδώσουν αυτα,ο εργαζόμενος θα απολυθεί.

Δεν είναι κρεματόρια οι σοβαρές επιχειρήσεις.

Στον δημόσιο τομέα αυτό που εξοργίζει δεν είναι τόσο η μονιμότητα,όσο η ακρισία.

Δεν μπορεί να μην έχει συνέπειες η αδιαφορία λούφα και απαιδευσιά.

Τη σημερον ημερα,ακομη περισσότερο.

Με εξοργίζει όταν μπαίνω σε δημόσιες υπηρεσίες και αντί να χαμηλώσουν τη θέρμανση,ανοίγουν το παράθυρο.

Εξοργίζομαι όταν καταλαβαίνω πως από βαρεμάρα και αδιαφορία με τρέχουν από τον Άννα στον Καϊάφα.

Όταν ενώ με εξυπηρετεί,απαντά στο κινητό για προσωπικά θέματα, καθυστερώντας με.

Ομως,υπαρχει πολύς χώρος για ανακατατάξεις,για κλείσιμο υπηρεσιών και μετακίνηση του προσωπικού σε άλλες θεσεις,οπου υπάρχουν ελλείψεις.

Υπαρχει χώρος για να δοθούν προειδοποιήσεις, ευκαιρίες και στο τέλος φυσικά και βεβαίως, απολύσεις.

Δεν είναι όμως πανάκεια οι απολύσεις, δεν τις θέλει κανένας.

Θα πρέπει και οι χρυσοκάνθαροι συνδικάλες να μεριάσουν λίγο. Δεν μπορεί να απεργείς γιατί φεύγει η υπηρεσία σου από το κέντρο της πόλης για να πάει σε ιδιόκτητο χώρο στην περιφέρεια της.

Δεν μπορεί να λες, εγώ είμαι μαία δεν μπορώ να πάω στο τμήμα ορθοπεδικής του νοσοκομείου,μολονότι δεν έχει γυναικολόγους και να κάθεσαι όλη μέρα.

Ντροπή,πως το λένε!

Ο καθένας  να συναισθανθεί πως πρέπει να παράγει τουλάχιστον τον μισθό του,δεν του χρωστάει κανένας μας και όταν χρειαζόμαστε τις υπηρεσίες του πρέπει να χαίρεται.Οσο πιο πολύ δουλεύει τόσο πιο χρήσιμος είναι και αντιστρόφως ανάλογα μειώνονται οι πιθανότητες να κλείσει ο οργανισμός-εργοδότης του.

Με την σοβαρή αξιολογηση,απο ανεξάρτητους συμβούλους, θα μπορέσει να υπάρξει μια τάξη,σταχυολογηση των αναγκών και ανάλογη κατανομή του προσωπικού.

Αν επισης,υπάρξουν κίνητρα με απτά οφέλη για τους καλύτερους,όλοι θα προσπαθούν περισσότερο.

Το δημόσιο σημερα,στηρίζεται στην ευσυνειδησία και τον,καλώς εννοούμενο,πατριωτισμό των λίγων.

Εκτός όλων των άλλων η πολιτεία οφείλει την αξιολόγηση και τις απολύσεις των κηφήνων, σε αυτούς τους λίγους.Δεν υπάρχει πιο απαξιωτικό,πιο αδρανοποιητικό,πιο μάταιο πράγμα,από το να πληρώνεσαι το ίδιο με τον άσχετο,γλείφτη,βύσμα δίπλα σου.Μια,δυο τρεις τα παρατά και ο άξιος.Κάπως έτσι βυθιζόμαστε στο βούρκο αλληλοσυγχαιρόμενοι για την ευφυΐα και τον αδούλωτο τράχηλό μας που ζυγό δεν υπομένει.