Χθες όμως ο γιος μου επέμενε...
Όλα τα παιδιά πάνε μόνο εγώ δε θα πάω???
Ευτυχώς ο άντρας μου προθυμοποιηθηκε να κρατήσει το μωρό για να μην ταλαιπωρηθει και ανεβαινουμε με τεράστιο χαμόγελο ο μικρός, βαριανασαίνοντας εγώ στο πανηγύρι...
Ένας τύπος γεροδεμενος με ενα μικρόφωνο μας "υποδέχθηκε" προσπαθώντας να μας πείσει ότι ο Σωρρας θα μας σώσει απο το τελμα στο οποίο έχουμε βρεθεί...
Την βροντερη φωνή του κατάφεραν μόνο να την καλύψουν τα εκανταδες πεταμενα χαρτιά..
Η όραση κάλυψε την ακοή...
Αφού δεν τα θέλετε τα φυλλάδια γιατί τα παιρνετε???
Και αφού τα παιρνετε γιατί τα πετατε κάτω???
Πόσοι άνθρωποι θα πρέπει να σκουπισουν το πρωί για να μπορεσετε να ξανακανετε τη βόλτα σας???
Προσπαθούμε να προχωρησουμε γρήγορα προς τις κουνιες αφού αυτός είναι ο κυρίως λόγος της επίσκεψης μας...
Μάταια...
Προχωραμε με ρυθμούς χελωνας και αφού έχουμε δει όλων των ειδών τα βρακια που υπάρχουν,στρινγκ,μιγκ για μεγάλους κωλους,βρακια διαφανα,με δαντελα,βρακια που ψαχνεις να βρεις που είναι το βρακι μετά απο 45 λεπτά (χρονομετρημενα) φτανουμε στις πολυποθητες κουνιες...
Πάω ταμείο...
4 ευρώ η είσοδος...
Το καταπινω χωρίς να διαμαρτυρηθω...
Εξάλλου για αυτό ηρθαμε...
Που θες να ανεβεις τον ρωταω βλέποντας την τεράστια ουρά των ταμειων για να πιασω γρήγορα σειρά...
Όσο πλησιαζω η ένταση της μουσικής είναι τόσο δυνατή που αρχίζουν και τα μηνιγγια μου να χτυπούν το ίδιο δυνατα....
Ένας τύπος με μικρόφωνο (πάλι μικρόφωνο με κυνηγανε παντού) φωνάζει: κρατηθειτε, βυθιζομαστε και αλλα τέτοια υπεροχα και αναγκαστικά κοιταω να δω τι περιγράφει...
Ενα τεράστιο χταποδι που στροβιλιζεται δαιμονισμενα,ουρλιαχτα παιδιων και ακουω τη γλυκιά φωνουλα του γιου μου:
Στο χταποδι θα ανεβω....
Όχι με ερώτηση αλλά με βεβαιότητα!!!
- Δεν νομίζω να είναι για την ηλικία σου...
-Αφού ανεβαίνουν και μικρότερα παιδιά!!!
Πράγματι υπήρχαν πάνω και μικρότερα παιδιά...
Πάμε λίγο να δούμε, δε μπορεί θα υπάρχουν όρια ηλικιακα...
Φτανω με κόπο εκεί που ήταν ο κύριος με το μικρόφωνο και υπάρχει ένα χαρτί που λέει ότι την ευθύνη των μικρών παιδιών την έχουν ενήλικες και απαγορεύεται να ανεβουν όσοι έχουν καρδιακα προβλήματα.
Μα και να μην εχουν θα αποκτήσουν.... .
Το χταποδι σταματά για να κατεβουν κάποια παιδιά που δεν αντεξαν,ενώ ο λατρεμενος κυριουλης με το μικρόφωνο συνεχίζει: 
Λίγο σταματησαμε αλλά συνεχιζουμε πιο δυνατά 
Πάμε για μια μεγάλη βουτια!!!
Απορω που είναι οι ενήλικες που συνοδεύουν τα μικρά παιδιά και ποιος ξέρει αν έχει καρδιακα προβλήματα το παιδί του....
Τελειώνει η υπέροχη βόλτα τα παιδιά κατεβαίνουν παραπατωντας και μπροστά μου ενα κορίτσι κατασπρο σαν το πανι κάνει εμετό...
Αν κάτι γινόταν πιο σοβαρό πως θα αντιμετωπιζονταν???
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ενα ηλικιακό όριο???
Ευτυχώς βλέποντας ο γιος μου τα σκηνικά αποφάσισε να μην ανέβει.
Γρήγορα του λέω πάμε να φυγουμε γιατί το μωρό θα πειναει...
Από τη σύγχυση περασαμε όλες τις ψησταριες και μόνο αφού φτασαμε στην έξοδο λέω στο Δημήτρη:
Σουβλακι δεν πηραμε!!!
Τώρα μαμα???
Ήταν δίπλα στις κουνιες ...δεν τα ειδες???
Που να τα δω?
Ηθελα τόσο να απομακρυνθω απο την ένταση της ραπ μουσικής που ετρεχα για να ηρεμησει λίγο το κεφάλι μου...
Και κάπως έτσι γυρισαμε στο σπιτι νηστικοι αλλά με εναν πονοκεφαλο να μας συντροφευει...
Τελικά δεν είμαστε για πανηγύρια ή μήπως είμαστε για τα πανηγύρια..