λίγο πιο κει τον Κοτσακά και τον Τζουμάκα να σηματοδοτούν με το πηγαίο χαμόγελό τους το άνοιγμα στο κέντρο.

Αυτός είναι ένας σχολιασμός πολύ δημοφιλής στον ενδιάμεσο χώρο. Πώς η “κοπριά του ΠΑΣΟΚ”, όπως μου έλεγε πρώην υπουργός της κυβέρνησης Σημίτη, αλέθεται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που έχει μπολιαστεί με τον εθνικολαϊκισμό των ΑΝΕΛ.

Το πράγμα γίνεται πιο δύσκολο όταν η συζήτηση φτάσει στη συμμετοχή του Νίκου Μουζέλη στην επιτροπή διαλόγου για τη συνταγματική αναθεώρηση. Δεν του το συγχωρούν και οι επιθέσεις που δέχεται από τους άλλοτε συνοδοιπόρους του στην κεντροαριστερά είναι τόσο λυσσαλέες που δύσκολα εξηγούνται πολιτικά. Σαν να συντελέστηκε προδοσία και κάτι σαν έγκλημα.
Το ίδιο ισχύει και για τον Ν. Χριστοδουλάκη που ακούστηκε ότι μπορεί να τεθεί επικεφαλής της επιτροπής διαπραγμάτευσης για το χρέος. Ηδη το ΚΙΔΗΣΟ του Γ. Παπανδρέου του έβγαλε το λογαριασμό, υποστηρίζοντας ότι “δίνει εξετάσεις υποτέλειας στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ”.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα ένα συνονθύλευμα λαϊκιστών και εκσυγχρονιστών, ευρωπαϊστών και εθνικιστών, ορθολογιστών και συνωμοσιολόγων, οραματιστών και καιροσκόπων. Ηταν και ο Σημίτης και ο Τσοχατζόπουλος. Ο πρώην πρωθυπουργός που αποτελεί εμβληματική φυσιογνωμίας για την φανατικά αντιΣΥΡΙΖΑ κεντροαριστερά, ο Κώστας Σημίτης, όταν ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν το άλλαξε, κυβέρνησε τηρώντας ισορροπίες, δείχνοντας σεβασμό στις παραδόσεις και στην επετηρίδα. Ετσι, τον Γιαννίτση διαδέχθηκε ο Ρέππας μετά την απόσυρση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου που το 2001 συγκλόνισε τη χώρα.

Ο Α. Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός κερδίζοντας ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ έχοντας υιοθετήσει βασικούς κώδικες επικοινωνίας, ακόμη και το στυλ του ιδρυτή του. Ετσι κι αλλιώς, η τεχνική υποκαθιστά την πολιτική στην περίπτωσή του και ευρύτερα στην ελληνική πραγματικότητα, ενώ το μνημόνιο είναι το μοναδικό οικονομικό σχέδιο εδώ και πάνω από έξι χρόνια.

Ανοιξε, λοιπόν, τις πόρτες του κόμματος του σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ με διάφορα ασαφή κριτήρια (Κουρουμπλής, Σπίρτζης, Τζάκρη, Μπόλαρης κα) προσέχοντας να μην θίγεται η βαθιά υπόσταση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ευρωσοσιαλιστές τον ενθαρρύνουν για ακόμη μεγαλύτερη προσέγγιση στη σοσιαλδημοκρατία και αυτός συνεχίζει με νέες συμμμαχίες, όχι πολύ επιλεκτικά, με βάση την αρχή που εφαρμόζει σε πολλά, το “όλα μαζί”, συμβατό με τον ελληνικό αχταρμά πολλαπλών επιπέδων.

Θέλει και Μουζέλη και Κοτσακά και Τσουκαλά και Τζουμάκα. Γίνεται; Οπως γινόταν πάντα στο ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, του Κ. Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου. Σε μια σοσιαλδημοκρατία ελληνικού τύπου που, για παράδειγμα, θεωρεί συνομιλητή της τον Μ. Βορίδη αλλά δεν ανέχεται τον Ν. Φίλη.

πηγη:tvxs.gr