στις απεργίες αυτές και το ερώτημα είναι γιατί το κάνουν αυτό και τι φταίει ;

Ο λόγος νομίζω είναι ότι κατάφερε η κομματική γραφειοκρατία της αριστεράς κύρια να περάσει μια λανθασμένη αντίληψη περί απεργίας ότι αποτελεί ένα Φετίχ ένα μύθο δηλαδή ότι η απεργία είναι μια ανώτερη ηρωική πράξη ανεξάρτητα με ποιός παίρνει την απόφαση και για ποιο λόγω γίνεται η απεργία και όποιος δεν την ακολουθεί θεωρείται προδότης και πουλημένος

Η ακραία αυτή αριστερίστικη αντίληψη που μυθοποιεί  την μορφή πάλης οδήγησε τα συνδικάτα σε λανθασμένους αγώνες όπως πχ οι καθηγητές να κλείνουν τα σχολεία οι γιατροί τα νοσοκομεία οι δεητζήδες να κόβουν τα ρεύμα  οι αγρότες να κλείνουν τους δρόμους φοιτητές να κάνουν καταλήψεις

  Οι τρόποι όμως αυτοί έστρεψαν τους μισούς εργαζόμενους εναντίον των άλλων μισών με αποτέλεσμα σιγά σιγά να απαξιωθούν τα συνδικάτα να σπάσει ο ενωτικός κοινωνικός ιστός με αποτέλεσμα να εκφυλιστούν οι αγώνες και σήμερα να μην συμμετέχει κανείς

Από την άλλη όμως ο τρόπος αυτός ευνόησε τους πλούσιους τους ηγέτες των κομμάτων και τους συνδικαλιστές που σε μια άτυπη και αόρατη συμμαχία μεταξύ τους απολάμβαναν και απολαμβάνουν τον πλούτο αυτής της χώρας

Ακόμα ευνοημένες είναι και οι ηγεσίες της αριστεράς που ως γνωστόν είναι και αυτοί αργόσχολοι έχουν διασφαλισμένο το εισόδημα τους και συγχρόνως επιτελούν εκ του ασφαλούς και το επαναστατικό τους καθήκον κηρύσσοντας απεργίες και επαναστάσεις που δεν ζημιώνουν σε τίποτα τους επιχειρηματίες και τους διευθύνοντες τις δημόσιες επιχειρήσεις ούτε φυσικά και τους ίδιους

Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι συμμετέχουν σ' αυτό το αλισβερίσι είναι πουλημένοι και διεφθαρμένοι υπάρχουν πολλοί που έδωσαν και δίνουν τη μάχη για να αλλάξουν τα πράγματα

Έτσι λοιπόν φθάσαμε σήμερα στο τραγικό σημείο να διευθύνει τη χώρα μας ένα διεφθαρμένο πολιτικοσυνδικαλιστικό κατεστημένο που δεν θέλει με τίποτα να χάσει τα κεκτημένα του

 Για να αρχίσουν να αλλάζουν τα πράγματα θα πρέπει οι διεργασίες αυτές να ξεκινήσουν από τη βάση από τους ίδιους δηλαδή τους εργαζομένους που θα πρέπει μέσα κύρια από το διαδίκτυο να οργανώνουν νέες μορφές συλλογικής δράσης και παρέμβασης όπως ήδη άρχισε να γίνεται

Και τέλος για τους φίλους εδώ τοπικούς δημοσιογράφους θα πρέπει να έχουν τα «κότσια» να πούνε όχι στις λανθασμένες αυτές μορφές απεργίας και να σταματήσουν  να κλαίνε τη μοίρα τους ?