Εμπειρία από τη συμμετοχή στον 30ο Κλασικό Μαραθώνιο στις 11-11-2012

Λίγες είναι οι φορές στη ζωή που αποκομίζεις εμπειρίες οι οποίες μπορούν να σε στιγματίσουν παντοτινά. Η απώλεια ενός προσώπου, μια αναπάντεχη συνάντηση, ένα ιδιαίτερο συμβάν,

Για τους μεγάλους αθλητές που πρωταγωνιστούν στο άθλημα χρόνοι κοντά στις 2:04-2:12 είναι οι καλύτεροι αναλόγως σε ποια πόλη πραγματοποιείται ο αγώνας. Ο Έλληνας πρωταθλητής ο Κοζανίτης Μιχάλης Παρμάκης έκανε 2:21:56 ικανοποιήθηκε τόσο από την πρωτιά όσο κι από την επίδοσή του στη συγκεκριμένη διαδρομή. Ένας μέσος περιπατητής θα χρειάζονταν πάνω από 10 ώρες. Αυτό δηλαδή που θέλω να σας μεταφέρω είναι ότι ο καθένας τοποθετεί τον εαυτό του σύμφωνα με τις δυνάμεις που ο ίδιος έχει εκτιμήσει ότι έχει και τι μπορεί να καταφέρει. Ο Μαραθώνιος θεωρείται το πιο δύσκολο άθλημα λόγω της μεγάλης διάρκειας και της επίπονης προσπάθειας που χρειάζεται να καταβάλλει αυτός που αγωνίζεται. Δεν είναι μόνο σωματικό άθλημα, αλλά ιδιαίτερα πνευματικό. Έχεις να ξεπεράσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Πρέπει να τρέξεις όπως έχεις σχεδιάσει κι όχι τόσο για να ξεπεράσεις τους γύρω σου.

Δεν θα μιλήσω για πρωταθλητισμό γιατί είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που κάνει ένας μέσος αθλητής που λαμβάνει μέρος στον αγώνα των 42.195 μ. Ιδιαίτερα ο κλασικός μαραθώνιος της Αθήνας είναι από τους πιο δύσκολους αφού έχει για τουλάχιστον 20 χλμ μια ήπια ανηφόρα η οποία έχει υψομετρική διαφορά περίπου 200μ. Ο αγώνας ξεκινούσε στις 9 το πρωί από το χωριό Μαραθώνας στα βορειοδυτικά της Αθήνας.

Για όσους έχουν καλές ιστορικές γνώσεις είναι το χωριό στο οποίο οι Αθηναίοι στρατιώτες με ηγέτη τους το στρατηγό Μιλτιάδη νίκησαν τους Πέρσες σε μια μάχη με πολλούς συμβολισμούς και ιστορική αξία. Ο Δαυίδ της εποχής νίκησε το Γολιάθ. Αν είχαν επικρατήσει οι Πέρσες σε εκείνη τη μάχη σήμερα η ιστορία των πολιτισμών θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Δεν θα υπήρχε αυτό που ονομάζουμε δυτική κουλτούρα. Στις 9 το πρωί λοιπόν σε έναν εξαιρετικά διαμορφωμένο χώρο στεκόμαστε εκεί που θα δινόταν η εκκίνηση. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και η θερμοκρασία στους 15 βαθμούς, ενώ το μεσημέρι άγγιξε τους 28. Η συμμετοχή έφτανε περίπου τους 9.500 αθλητές όλων των ηλικιών και των 2 φύλων, από 110 χώρες. Πολλοί ήταν ντυμένοι με πανοπλίες και σπαθιά ή δόρατα μιμούμενοι το Φειδιππίδη. Δυνατή μουσική, γέλια και χαρές ένα πραγματικό πανηγύρι. Μια γιορτή του αθλητισμού στην Αττική γη. Εκατοντάδες οι εθελοντές που μάζευαν τα πράγματά μας προκειμένου να τα πάρουμε από το χώρο του τερματισμού, δίπλα από το Καλλιμάρμαρο και μας βοηθούσαν κάθε στιγμή σε ότι θέλαμε. Ήμασταν χωρισμένοι σε 7 ομάδες αναλόγως της εμπειρίας και των επιδόσεων σε προηγούμενους μαραθώνιους αλλά κυρίως του χρόνου της προηγούμενης χρονιάς σε αυτό τον αγώνα ή σε άλλους που είναι εγκεκριμένοι από την ΙΑΑF, τη διεθνή ομοσπονδία στίβου.

Την έναρξη του αγώνα την έκανε ο κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ Κενυάτης Μακάου ενώ παρούσα ήταν η χρυσή Ολυμπιονίκης της Σεούλ και θρύλος του αθλήματος η Ρόζα Μότα από την Πορτογαλία. Ο αφέτης με το πιστόλι έδωσε την εκκίνηση. Βεγγαλικά άστραψαν στον ουρανό ώστε να γίνει γνωστό παντού πως ο κορυφαίος αγώνας είχε ξεκινήσει. Σαν αρχάριος βρέθηκα στο τελευταίο γκρουπ που ξεκίνησε 18 λεπτά περίπου αργότερα από την ελίτ του αγωνίσματος. Φορούσαμε ένα ειδικό τσιπάκι στα κορδόνια από τα παπούτσια ώστε όταν περνούσαμε από τα προκαθορισμένα σημεία των 5, 10, 21.1, 30, 40 χλμ να μπορούν να ελέγχουν οι κριτές τι χρόνο έχουμε κάνει κι αν έχουμε κλέψει κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Για 6 χλμ περίπου ο ένας έτρεχε δίπλα στον άλλο. Ένα κινούμενο ανθρώπινο πολύχρωμο ποτάμι απλώνονταν μέχρι όσο μπορεί κανείς να διακρίνει. Στο 5ο χλμ περάσαμε δίπλα από τον Τύμβο του Μαραθώνα. Τύμβος είναι ο χώρος της ταφής των 192 πολιτών Αθηναίων που έπεσαν στη μάχη το 490 π.χ. Πάρα πολύς κόσμος σταματούσε κι έβγαζε φωτογραφία το άγαλμα του 1ου Μαραθωνοδρόμου στη μνήμη του οποίου εμπνεύστηκε ο Βαρώνος Πιερ Ντε Κουμπερταίν το αγώνισμα του Μαραθωνίου Δρόμου. Ο Φειδιππίδης για την ιστορία ήταν, κατά την παράδοση, ο Αθηναίος στρατιώτης που αρματωμένος έτρεξε μέχρι την Αθήνα μετά τη μεγάλη μάχη για να αναφωνήσει «Νενικήκαμεν» και να πέσει νεκρός από την υπερπροσπάθεια που είχε καταβάλλει. Ο δρόμος μέχρι εκείνο το σημείο ήταν ελαφρώς κατηφορικός. Στο 10 χλμ φτάσαμε στη Νέα Μάκρη. Πλήθος θεατών, συρτάκι στη διαπασών ο κόσμος να χορεύει στην άκρη του δρόμου και να μοιράζει κλάδους ελιάς στους αθλητές. Υπέροχες στιγμές που πραγματικά σε κάνουν να νιώθεις περήφανος που είσαι Έλληνας.

Χαιρέτισα χτυπώντας τα χέρια δεκάδων μικρών παιδιών που βρίσκονταν εκεί για να μας παροτρύνουν, να μας εμψυχώσουν να συνεχίσουμε τον αγώνα. Πήρα κι εγώ ένα κλαδί ελιάς ως ενθύμιο από τα χέρια ενός παιδιού. Το κράτησα μέχρι το τέλος. Από εκεί και πέρα ξεκινάει η γλυκιά ανηφόρα. Είναι αρχή ακόμη και οι αθλητές που έχουν προετοιμαστεί δεν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα. Όσοι όμως έτρεξαν δίχως σκέψη μέχρι εκείνο το σημείο αρχίζουν και χάνουν το ρυθμό τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί θα τερματίσουν, αν τερματίσουν, περπατώντας. Κάθε 2,5 χλμ υπήρχε σταθμός ανεφοδιασμού και τουαλέτες. Οι εθελοντές διασώστες βρίσκονταν κάθε 1 χλμ. Η διοργάνωση ήταν πραγματικά εξαιρετική. Οι εθελοντές έδιναν κάθε στιγμή τον καλύτερό τους εαυτό και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια! Στο 15ο χλμ λίγο πριν το Πικέρμι αρχίζει η πιο έντονη ανηφόρα στις παρυφές της Πεντέλης. Στο βάθος φαίνεται ο Υμηττός. Στα δεξιά του πρέπει να φτάσουμε για να πάρουμε την οδό Μεσογείων ώστε να κατηφορίσουμε πιο ξεκούραστα μέχρι το Παναθηναϊκό στάδιο.

Η θεία μου η Μαρία, πολύ αγαπημένη συγγενής με περίμενε στο 16ο χλμ για να μου πει ένα μπράβο και να μου σφίξει το χέρι. Να είναι καλά, μου έδωσε πολύ κουράγιο αυτή η κίνηση. Ακολουθεί μια μεγάλη κατηφόρα για 2 χλμ και μετά πάλι ανηφόρα μέχρι το 30 χλμ. στο Σταυρό της Αγίας Παρασκευής. Από το 24ο χλμ και πέρα αναρωτιόμουν πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Κάθε χλμ μου φαίνονταν τεράστιο. Κατάλαβα γιατί οι πιο έμπειροι έλεγαν σιγά στην αρχή. Τους είχα παρακούσει ελαφρώς αφού ο ενθουσιασμός μου ήταν τεράστιος, είχα μεγάλη πίστη στις δυνάμεις μου και υπέρμετρη αυτοπεποίθηση. Ο ρυθμός είχε πέσει αρκετά σε σχέση με την αρχή αλλά το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν θα σταματούσα. Ήμουν εκεί για κάποιο σκοπό κι αυτό θα τον εκπλήρωνα πάση θυσία. Ορχήστρες με τυμπανιστές στην Παλλήνη κάτω από τη Γέφυρα στο Σταυρό και στη Μεσογείων. Στο Σταθμό ανεφοδιασμού στο 30ο χλμ σταμάτησα για λίγα δευτερόλεπτα ώστε να φάω μια μπανάνα να πάρω ισοτονικά, νερό, τζελάκια, ουσίες σαν μαρμελάδα που σου δίνουν ενέργεια, και να συνεχίσω. Το ίδιο έκανα και στο 35ο το ίδιο επαναλήφθηκε στο 40ο. Άλλο πράγμα να κατεβαίνεις τη Μεσογείων με το λεωφορείο ή το αυτοκίνητο κι άλλο με τα πόδια. Μετρούσα τους σταθμούς του Μετρό που απέμεναν. Τα πόδια ήταν βαριά από την καταπόνηση και χτυπούσαν στην άσφαλτο όλο και πιο δυνατά. Τελείωσε η Μεσογείων στρίψαμε αριστερά στη Μιχαλακοπούλου και μέσω της Φειδιππίδου βγήκαμε στην Κηφισίας. Κατηφορίσαμε μέχρι το Χίλτον και στη συνέχεια στρίψαμε στη Βασιλίσσης Σοφίας. Πλήθος κόσμου παντού και κάθε στιγμή να επευφημεί τους αθλητές. Μια πραγματική γιορτή για την πόλη με τον καιρό να είναι σύμμαχος. Μια μπάντα απέναντι από το ξενοδοχείο με βαρέλια να δίνει το ρυθμό ώστε όλοι να παίρνουν δύναμη να συνεχίσουν.

Μαγικές στιγμές! Στρίψαμε στην Ηρώδου Αττικού. Εκεί ξέρεις ότι το γήπεδο απέχει ελάχιστα. Μονολογούσα μέσα μου περνώντας έξω από την προεδρική κατοικία του συμπατριώτη μου προέδρου Παπούλια για τη στάση που έχει κρατήσει τα τελευταία χρόνια. Πιο πολύ για να πάρω κουράγιο και να εξαντλήσω κάθε απόθεμα αδρεναλίνης που υπήρχε στο κορμί μου. «Σπύρο» άκουσα να με φωνάζουν 3 φορές. Φίλοι και συμμαθητές μου ήταν εκεί. Είμαι ευγνώμων που έχω ανθρώπους πέρα από τους δικούς μου, οι οποίοι με σκέφτονται και με αγαπούν. Η οικογένειά μου λίγο πιο μπροστά πανηγυρίζει! Και να το Παναθηναϊκό Στάδιο. Οι ιαχές του κόσμου δονούν το χώρο. Η μουσική δυνατά, τα αισθήματα χαράς και ευφορίας πλανιούνται τριγύρω. Βούρκωσα για λίγο γιατί ένιωθα ότι ο στόχος ήταν εμπρός μου. Κοίταξα το χρόνο και είδα ότι το ρολόι μου έγραφε 3 :50. 500 μ. ακόμη μέχρι τη γραμμή του τερματισμού. Δεν περιγράφεται η χαρά κάποιου που μπαίνει στο Παναθηναϊκό στάδιο μετά από 42 χλμ επίπονης προσπάθειας. Το Καλλιμάρμαρο είναι ένα κόσμημα, δωρεά του μεγάλου ευεργέτη και συμπατριώτη μου επίσης Γεωργίου Αβέρωφ, στην είσοδο του οποίου αναγράφονται όλες οι πόλεις που έχουν φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το μαύρο ταρτάν του σταδίου κάνει εξαιρετική αντίθεση με το κατάλευκο πεντελικό μάρμαρο των κερκίδων. Η αψίδα του τερματισμού είναι μπροστά. 200μ ακόμη 100 μ και να το τέλος. Τέλειωσε ο αγώνας. 3:53:20 γράφει το χρονόμετρο. Η χαρά μου είναι απερίγραπτη. Και πάλι ήμουν σαν μικρό παιδί. Δίχως έννοιες, δίχως τα προβλήματα της καθημερινότητας στο μυαλό μου . Ο αγώνας απέναντι στον εαυτό μου με όλες μου τις δυνάμεις ήταν νικηφόρος. Ένιωθα νικητής. Ήμουν νικητής. Λίγο μετά κάνοντας τη στροφή εντός του σταδίου, πήρα το μετάλλιο της συμμετοχής του αγώνα που είναι αφιερωμένος στο Γρηγόρη Λαμπράκη.

Γελούσα και χόρευα ψάχνοντας στις κερκίδες τους δικούς μου. Οι εθελοντές όλοι χαμογελαστοί με μια καλή κουβέντα επιβράβευσης στο στόμα τους. Ο κλασικός μαραθώνιος σε κάνει να αναθεωρείς ότι έχεις σκεφτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή σου. Ανακαλύπτεις τα όριά σου, τις δυνατότητές σου. Καταλαβαίνεις το μεγαλείο του πολιτισμού των προγόνων σου, παλιών και νεώτερων. Και σε γεμίζει συναισθήματα, μ’ ένα τρόπο μαγικό που ακόμη και με αυτά μου τα λόγια, δυσκολεύομαι να περιγράψω επακριβώς. Είναι μια μοναδική στιγμή και πραγματικά νιώθω τόσο ευγνώμων όσο και τυχερός που τη βίωσα και μου δίνεται η δυνατότητα να τη μεταφέρω.

απο την προσωπική του σελίδα στο fb