Οποία δυστυχία μας βρήκε όλους αν ο δρόμος προς την ανάκαμψη είναι εκείνος της Ιρλανδίας ή της Πορτογαλίας, δύο χώρες που (όποιες ρυθμίσεις και να πέτυχαν στα δικά τους Μνημόνια) βουλιάζουν στον ίδιο βούρκο που πνίγει κι εμάς.

Ο κ. Σαμαράς, χτες, έχασε μια μεγάλη ευκαιρία για πραγματική επανεκκίνηση της ΝΔ που θα την μετέτρεπε σε σοβαρό αντίπαλο δέος μιας κυβέρνησης που παραπαίει, εγκλωβισμένη στην καταστροφική πολιτική την οποία ούτε η ίδια πιστεύει. Προσπάθησε. Κατέθεσε σοβαρές επί μέρους προτάσεις (π.χ. μείωση φορολογικών συντελεστών, απλοποίηση του φορολογικού συστήματος). Όμως δεν ξεπέρασε τον κομματικό πατριωτισμό. «Εκεί που μας έφτασε το ΠΑΣΟΚ, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν πια», τον άκουσα να λέει σαν να μην κατανοεί ότι αυτού του είδους ο κομματικός ρεβανσισμός αποτελεί μέρος του Μεγάλου Προβλήματος και όχι της λύσης του.

Το Ζάππειο 2 ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Αντώνη Σαμαρά να διαφοροποιηθεί από την λογική του Μνημονίου. Να πει ξεκάθαρα πως στον Καιρό της Αβεβαιότητας μόνο δύο πράγματα γνωρίζουμε: Ότι τα ακριβά δάνεια στον πτωχευμένο δεν αποτρέπουν την πτώχευση και ότι η λιτότητα σε περίοδο ύφεσης αυξάνει το σύνολο χρεών και ζημιών. Να προσδιορίσει τα διαπραγματευτικά όπλα που θα χρησιμοποιήσει, καθώς και τους στόχους του. Να το πω απλά: Για να μην μας συνθλίψουν κι άλλο τα νέα δάνεια, το επιτόκιο δεν μπορεί να είναι πάνω από το 3% με 3,5%. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος του μιας αναδιαπραγμάτευσης. Ένας στόχος άπιαστος. Κι αυτό γιατί εάν μας το κατεβάσουν τόσο, θα απαιτήσει να εισέλθει στο EFSF και η Ισπανία (που σήμερα πληρώνει επιτόκιο 5,3% δανειζόμενη στις αγορές). Έτσι όμως θα καταρρεύσει το EFSF καθώς δεν έχει την δυνατότητα να σηκώσει στους ώμους του την χώρα αυτή. Άρα, μια τέτοια διαπραγμάτευση είναι αδύνατη.

Αν ο κ. Σαμαράς ήθελε να επανεκκινήσει την ΝΔ, και αργότερα την χώρα, ένα πράγμα έπρεπε να πει πριν από όλα τα άλλα: Ότι η κυβέρνησή του θα αρνηθεί νέα δάνεια εφόσον η Ευρώπη δεν επανασχεδιάσει την συνολική της δημοσιονομική πολιτική στο πλαίσιο έκδοσης ευρωομολόγου (το οποίο απλώς ανέφερε χωρίς να το διασυνδέσει με την διαπραγματευτική του στρατηγική). Αν το είχε κάνει, το Ζάππειο 2 θα έμενε στην ιστορία. Δεν το έκανε και, για αυτό, το Ζάππειο 2, στερούμενο μιας ριζοσπαστικής κεντρικής ιδέας, θα ξεχαστεί ως ακόμα ένας κατάλογος μετέωρων προεκλογικών εξαγγελιών.

 

πηγή: protagon.gr