Ο Στρος - Καν υποτίθεται ότι ήταν ο πολλά υποσχόμενος μεταρρυθμιστής, που θα χάριζε ένα κοινωνικό πρόσωπο σε ένα θεσμό φορτισμένο αρνητικά από την εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας που ακολουθούσε την οικονομική του βοήθεια στον Τρίτο Κόσμο. Σε ένα βαθμό επιχείρησε αυτήν την ανανέωση, αλλά μόνο ρητορικά. Διότι, από τη στιγμή που το ΔΝΤ ενεπλάκη στην Ευρώπη, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ενώ εμφανιζόταν ως ένας σοσιαλιστής επικεφαλής του οργανισμού που θα προσέδιδε μεγαλύτερη έμφαση στο αναπτυξιακό σκέλος και στην αναδιάρθρωση του χρέους, στην πραγματικότητα, μπαίνοντας στην Ευρώπη και προτρέποντας την κοινωνία να συναινέσει στα παιδευτικά προγράμματα λιτότητας, έγινε καταλύτης εξελίξεων για το «κούρεμα» του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους...
Αυτό για τους σοσιαλιστές, από τον κεντρικό πυρήνα των οποίων προέρχεται ο κ. Στρος - Καν, σηματοδοτεί και την εσωτερική τους αντίφαση, αλλά και την ηθικοπολιτική τους ήττα. Αλλωστε, το λεγόμενο κοινωνικό μοντέλο που καταρρέει, συνδέθηκε άρρηκτα με τη γέννηση και την εξέλιξη της σοσιαλδημοκρατίας.
Ετσι, ενώ ο ίδιος ο Στρος - Καν εμφανίζεται ως το αντίπαλον δέος στον Σαρκοζί και υποτίθεται ότι είχε στόχο να επαναφέρει την παράδοση του γαλλικού κοινωνικού μοντέλου, όσο πιο πολύ συνδέεται με το αντίθετό του, συμβάλλει στην κατεδάφιση αυτής της νέας σοσιαλδημοκρατικής προφητείας, ενσωματώνοντας τα πάντα στον δογματισμό της αγοράς.
Το «ροζ» αναδεικνύεται στον καταλύτη αυτής της ηθικοπολιτικής κρίσης, ακόμη κι αν αποδειχθεί ότι όλο αυτό δεν είναι παρά μια συνωμοσία. Μια σκοτεινή υπόθεση που συνδέεται με πολλά (διαπάλη εντός των Γάλλων σοσιαλιστών, με τον Σαρκοζί ή ακόμη και με τον ρόλο του ΔΝΤ στην Ευρώπη). Ο,τι και αν αποδειχθεί, εν τέλει αυτό που μένει ως απόσταγμα είναι ότι το σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα έχει στερέψει από πρόσωπα αξιόπιστα. Ο τυχοδιωκτισμός συνδεδεμένος με την ευφυΐα κινεί τα νήματα της ιστορίας του, και το διακριτό στίγμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που οικοδόμησαν το συστήματα ασφάλισης, προστασίας από την ανεργία και εξασφάλισης βιώσιμων συντάξεων, δεν υπάρχει πια.
Τώρα, στο ερώτημα που τίθεται για το εάν η εξουσία ανεβάζει την τεστοστερόνη, δηλώνω αναρμόδια να απαντήσω και προτείνω να εμπιστευτούμε την απάντηση στους ψυχιάτρους και στους «λακανικούς» ψυχαναλυτές. Σε αυτό, όμως, που μπορώ μετά βεβαιότητος να απαντήσω, παίρνοντας θάρρος και από τη στάση της καμαριέρας, είναι ότι υπάρχουν γυναίκες των οποίων οι ενδορφίνες δεν ενεργοποιούνται από την τεστοστερόνη της εξουσίας. Οποια κι αν είναι αυτή.
πηγη: Καθημερινή
