(κι αυτό γιατί δεν διαθέτουν τέτοια επικοινωνιακή δυνατότητα) αλλά απ’ αυτούς που θέλουν να αιτιολογήσουν, τις ειλημμένες ήδη αποφάσεις τους, για νέους ακόμη πιο επώδυνους συμβιβασμούς ή την επιβολή ακόμη πιο σκληρών μέτρων.

Η «απειλή» του GREXIT, εμφανίζεται – από  την κυρίαρχη επικοινωνιακή προπαγάνδα – ως  ο απόλυτος Αρμαγεδδών  για την Ελλάδα, ενώ για τους κυρίαρχους της Ε.Ε. (Σόιμπλε), ως η ευημερία για την Γερμανία και τους συνοδοιπόρους της. Τι από τα δυο ισχύει πραγματικά;  

Αν σε μια χώρα της Ε.Ε. –  όπως  η Ελλάδα – επέλθει  η ολική καταστροφή, πως είναι δυνατόν (στα πλαίσια των ανοιχτών και παγκοσμιοποιημένων αγορών) να μην επηρεάσει και τις άλλες χώρες και ειδικότερα τους εταίρους της; Εδώ φτερνίζεται ο Τράμπ και αρρωσταίνουν στην Ευρώπη… Το BREXIT, πέραν του αρχικού σοκαρίσματος, εξακολουθεί να αμφισβητεί εμπράκτως το οικοδόμημα της Ε.Ε. Οι «ειδήμονες» αναζητούν εναγωνίως τρόπους, είτε να σταματήσουν τις διαδικασίες εξόδου της Βρετανίας ή να την καταστήσουν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη για τα συμφέροντα των ευρωπαίων ολιγαρχών. Τις επιπτώσεις από το δημοψήφισμα στην Ιταλία, προσπαθούν να τις αποσιωπήσουν. Επικοινωνιακά ουσιαστικά τις έχουν εξαφανίσει… Εδώ ο Ερντογάν απειλεί να ανοίξει τα σύνορα του στους κάθε λογής πρόσφυγες και η Μέρκελ τρέχει πανικόβλητη να το παζαρέψει…

Το εγχείρημα ή η δοκιμασία της Ελλάδας, δεν είναι υπόθεση μόνο Ελληνική. Είναι παγκόσμια και πρωτίστως Ευρωπαϊκή. Η επιτυχία ή αποτυχία, θα επηρεάσει άμεση την Ε.Ε, είτε επισπεύδοντας τις διαδικασίες ολοκλήρωσης της, είτε της οριστικής διάλυσης της. Ένα πουλόβερ όταν αρχίζει να ξηλώνεται δεν σταματάει εύκολα. Όσο καλές και να είναι οι μανταρίστρες (της Ε.Ε.) δεν παύει πλέον να χαρακτηρίζεται ως μανταρισμένο… ως παλιό ή πρόχειρο… με την αξία του υποτιμημένη. Θα επιδείξει παγκοσμίως ανικανότητα στο να επιλύει εσωτερικά προβλήματα της, με όρους που συνάδουν με κανόνες που έχουν συμφωνηθεί και διέπονται από τις κλασσικές Ευρωπαϊκές αξίες, της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης.

Ας μην αυταπατόμαστε. Μια μη ελεγχόμενη έξοδος από ένα σύστημα, επιφέρει άμεση αποσταθεροποίηση του. Από την άλλη τη μεριά, όσο και ελεγχόμενη να είναι, δεν παύει να προκαλεί απορρύθμιση του, που στην καλλίτερη περίπτωση θα χρειαστεί αρκετός χρόνος και υψηλό κόστος για την αποκατάσταση του. Εξάλλου πόσο αξιόπιστο μπορεί να εμφανίζεται ένα σύστημα, που συνεχώς παρουσιάζει τέτοια προβλήματα;

Επιτέλους ας επικρατήσει κάποτε η σύνεση και η σοβαρότητα. Το πρόβλημα της Ελλάδας, όπως αυτό διαμορφώθηκε από τους «μάγους» δανειστές, δεν είναι εύκολα επιλύσιμο. Πρέπει να αναλάβουν όλοι (μέσα και έξω) τις ευθύνες τους, με παρρησία και  υπευθυνότητα. Κάτι τέτοιο όμως είναι εφικτό; Εδώ δε θέλουν να αναλάβουν ευθύνες οι «μέσα», πόσο μάλιστα οι ξένοι; Είναι άραγε φρόνιμο να αναζητά κανείς προστασία στους κόλπους μιας Ε.Ε., όταν αυτή αποποιείται στοιχειώδεις αρχές της δημοκρατίας; Όταν απαιτεί τη ψήφιση προκαταβολικών μέτρων, και κάνει παράλληλα τα πάνδεινα ώστε να υπεκφύγει από αυτά που δεσμεύτηκε και υποσχέθηκε; Υπάρχει κανείς που να πιστεύει, ότι μια οικονομία που ανακυκλώνει μόλις το ένα τρίτο από τις ολοένα και πιο μειωμένες  παραγόμενες αξίες, μπορεί να ζήσει τους ανθρώπους της, να ξεπληρώσει τα δυσβάσταχτα χρέη της και να αναπτυχθεί; Αν υπάρχει έστω και ένας, ας βγει και  να το πει. Αλλιώς ας σταματήσουν οι κραυγές  ότι το ευρώ είναι η υπέρτατη αξία και ο ακρογωνιαίος λίθος της ελληνικής κοινωνίας, που για χάρη του πρέπει ο ελληνικός λαός να υποστεί όλες τις ταπεινώσεις, τους εξευτελισμούς, την οικονομική εξαθλίωση και τη μαζική κατάθλιψη.

Από την άλλη, όσοι με ευκολία λένε ότι η πανάκεια για την επίλυση του προβλήματος, είναι η επιστροφή στη δραχμή, να εξηγήσουν με υπευθυνότητα στο ελληνικό λαό ποιες είναι οι πιθανές συνέπειες. Όχι μόνο στο οικονομικό πεδίο, αλλά και σε εθνικό. Κατά πόσο οι οικονομικοί εκτελεστές της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε αντίμετρα που θα έχουν άμεσες επιπτώσεις και στην εθνική ασφάλεια της χώρας κλπ. Θα πρέπει να τους αποκαλύψουν και στη συνέχεια να εξηγήσουν, το πλαίσιο μέσα από το οποίο θα προστατέψουν τη χώρα και τους πολίτες της. Σ’ όλους τους έλληνες υπάρχει μια ανομολόγητη καχυποψία, αν όχι πεποίθηση, σε σχέση με τους ευρωπαίους «συμμάχους». Η συντριπτική πλειοψηφία του, πλην των γνωστών στρατευμένων ευρωλιγούρηδων, δεν εμπιστεύονται τους μηχανισμούς της Ε.Ε., ούτε και τους ανθρώπους που τους υπηρετούν (eurogroup, EKT, Σόιμπλε, Νταϊσεμπλουντ κλπ). Μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο πόσο εφικτή είναι η άσκηση μιας πραγματικά ανεξάρτητης πολιτικής, τόσο στο πεδίο της οικονομίας, όσο και σ’ αυτό της ασφάλειας;

Είναι καιρός ο ελληνικός λαός να ακούσει υπεύθυνα επιχειρήματα και από τις δυο πλευρές. Να σταματήσουν οι φοβικές κραυγές και τη θέση τους να πάρουν τα επιχειρήματα. Να εξηγηθεί ότι εδώ που φτάσαμε υπάρχουν, ναι ή όχι μαγικές λύσεις;  Μπορούν να απαριθμηθούν  οι συνέπειες εξόδου από το ευρώ και πως αυτές μπορούν να αντιμετωπιστούν; Υπάρχει θάρρος για να αποκαλυφτούν οι πιθανές στάσεις που μπορεί να πάρουν οι ευρωπαίοι και οι υπερατλαντικοί «σύμμαχοι»;  Μπορούν να ειπωθούν τα πιθανά πλεονεκτήματα και οι προοπτικές με εθνικό νόμισμα; Τέτοια ερωτήματα υπάρχουν πολλά. Σοβαροί και Υπεύθυνοι γνώστες που μπορούν να τα απαντήσουν, υπάρχουν;