του παλιού και τη μαγεία του καινούριου. Την αδούλευτη ομορφιά του παραδοσιακού, και μαζί την έξαψη που φέρνουν τα νιάτα. Το χθες και το σήμερα χορεύουν μαζί σε μια διάσταση άλλη, σε μια γιορτή διονυσιακή, πάνω  σ’ ένα πάλκο που καίει. Κι η πόλη πάλλεται, «φτιάχνεται» στον σκοπό του καρναβαλιού, ανάβει φωτιά και σείεται στο ρυθμό της γιορτής.

     Έχω πολλές αναμνήσεις απ’ αυτή τη γιορτή. Σε διάφορες ηλικίες, με καθεμιά να αντιπροσωπεύει στο μυαλό κάτι άλλο. Η αλήθεια είναι πως δεν έκανα ποτέ αλλού Αποκριά. Παρά μόνο εδώ. Άλλοτε την απόλαυσα, τη χάρηκα και την έζησα με ενθουσιασμό. Άλλοτε κουράστηκα και είπα «φτάνει», άλλοτε πάλι τη ζήτησα από την αρχή. Και καθώς μεγαλώνω κι αλλάζω -κι αλλάζει η οπτική μου απέναντι στα πράγματα- περιέργως μένει πάντα κάτι σταθερό μέσα μου σε σχέση μ’ αυτή τη γιορτή. Είναι το δέσιμο μαζί της; Κάτι σαν χρόνια, μοιραία, εξάρτηση; Είναι η ζωντάνια που αποπνέει; Οι αναμνήσεις που ξυπνάει; Το κέφι; Ο «ήχος» της; Είναι όλα αυτά μαζί; Πιθανόν.

    Η Αποκριά στην Κοζάνη έχει κάτι ξεχωριστό. Μια  μοναδικότητα που αγαπάμε, που πολύ μας ταιριάζει, και που πολύ μας «συμφέρει» να τη σεβαστούμε, να την «εκμεταλλευτούμε» και να την εξελίξουμε ιδανικά. Δεν είναι μόνο το εντελώς ‘προσωπικό’ μας δέσιμο μαζί της. Δεν είναι μόνο η αυθόρμητη χαρά που προσφέρει σ’ εμάς και τους συμπαθείς επισκέπτες. Είναι που, σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή, μπορεί να γίνει σπουδαία δύναμη στα χέρια μας, για να αναδείξουμε τον τόπο πολύπλευρα, με όλα του τα καλά και όλες του τις χάρες, ‘εντός’ και ‘εκτός’ Αποκριάς. Είναι ένα λαϊκό πολιτιστικό δρώμενο με τόσο μεγάλη δυναμική, που μπορεί να μετουσιωθεί σε ιδανικό μέσο ενός γενναίου «ανοίγματος» του αγαπημένου κι ανεκμετάλλευτου τόπου μας: του λόγιου και σύγχρονου πολιτισμού του, της τέχνης, των γραμμάτων του, της φύσης, της ιστορίας του, των ανθρώπων του…  

      Πίσω από τα ακούσματα, τις μυρωδιές και τις γεύσεις των ημερών, πίσω από τα ρυθμικά βήματα του χορού, την «υπνωτική» μυρωδιά του καπνού και τη σκόνη, τις φωνές και τα γέλια που ξημερώνουν την πόλη κάθε ανατολή, εκείνο που μένει είναι μια κατάδική μας γιορτή, που αξίζει να κρατήσουμε φρέσκια και ζωντανή, δίνοντάς της το «άρωμα» και το «χρώμα» που θέλουμε.