Με μια ομάδα επιστημόνων που δούλεψε άμισθα για αρκετούς μήνες, πάνω στο θέμα των αρωματικών φυτών, κατάφερε να έχει αποτέλεσμα και μάλιστα θετικό. Να ολοκληρώσει το Στρατηγικό Σχέδιο για τα αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά.
Ενός κλάδου που παραμένει σε λήθαργο εδώ και δεκαετίες, εξαιτίας της απραξίας των αρμόδιων και κυρίως της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου.
Δεν είναι μόνο το φυσικό περιβάλλον και οι κλιματολογικές συνθήκες που ευνοούν την οργανωμένη παραγωγή των ΑΦΦ, είναι και η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε., αλλά και οι συνθήκες της αγοράς που ευνοούν και επιβάλλουν την ανάπτυξη αυτού του κλάδου στη χώρα μας.
Αντί αυτού τι βλέπαμε τόσα χρόνια?
Βλέπαμε διάφορους επιτήδειους της αγοράς να κάνουν αρπαχτές, σε βάρος όχι μόνο των αγροτών μας, αλλά και σε βάρος της εθνικής μας οικονομίας.
Είδαμε τα πυροτεχνήματα που κατά καιρούς μας έρχονταν, συνήθως από το εξωτερικό, πότε με τους στρουθοκάμηλους, πότε με τα βατόμουρα, και πρόσφατα με τα σαλιγκάρια.
Και ως αποτέλεσμα, η αγροτική μας παραγωγή να οδηγείται σε λάθος κατεύθυνση και για ένα επιπλέον λόγο, ως απόρροια της έλλειψης πολιτικής εκ μέρους του υπουργείου. Να επικρατούν δηλαδή οι κλάδοι παραγωγής που έχουν την υψηλότερη οικονομική ενίσχυση και όχι κλάδοι που μπορούν από μόνοι τους να δώσουν οικονομικό αποτέλεσμα και υπεραξία.
Οι επιδοτήσεις έγιναν μετά την ένταξη στην EOK ο καθοριστικός παράγοντας στη γεωργοκτηνοτροφική παραγωγική διάρθρωση της χώρας. Ωστόσο, από ένα σημείο και πέρα το κυνήγι των επιδοτήσεων, επισκίασε σε σημαντικό βαθμό την ποιότητα και άμβλυνε το ενδιαφέρον παραγωγών και των οργανώσεών τους για τις αγορές.
Το μαλακό στάρι αντικαταστάθηκε μετά την είσοδό μας στη τότε ΕΟΚ από το σκληρό στάρι, μόνο και μόνο εξαιτίας της επιδότησης. Το βαμβάκι είδαμε να ξεφεύγει από τα όρια της Θεσσαλίας και να αποκτά συνθήκες μονοκαλλιέργειας, στη κεντρική Μακεδονία, τις Σέρρες, τη Δράμα και σ’ ολόκληρο τον Έβρο μέχρι την Ορεστιάδα. Γιατί? Γιατί δεν είχαμε κάτι άλλο να καλλιεργήσουμε? Γιατί είχε επιδότηση.
Η καπνοκαλλιέργεια εκμηδενίστηκε όταν σταμάτησε η επιδότηση στη παραγωγή και ολόκληρες περιοχές οι οποίες ευημερούσαν απ αυτό, κατάντησαν σε μαρασμό.
Η αιτιολογία σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις ήταν ότι «το επιβάλει η Κοινή Αγροτική Πολιτική». Και οι εθνική πολιτική που είναι?
Γιατί αφήσαμε στο έλεος την αμπελουργία, ενώ οι εταίροι μας οι Γάλλοι τη στήριξαν? Γιατί δε βλέπαμε το Ολλανδικό θαύμα στο πρωτογενή τομέα? Δεν ήταν κι αυτοί μέλη της ίδιας ένωσης? Γιατί δε βλέπαμε την ανάπτυξη του κλάδου του λυκίσκου (αρωματικό φυτό) στις χώρες της Μεσευρώπης, την αγελαδοτροφία στην Ιρλανδία και άλλα τόσα και τόσα παραδείγματα?
Τώρα με τη νέα KAΠ, όπου ο Έλληνας αγρότης έχει σημαντικές παραγωγικές επιλογές, στέκεται αμήχανος και αβοήθητος στο να αποφασίσει τι τον συμφέρει, τι να παράγει και πού να επενδύσει. Οι απαντήσεις στις πιο πάνω κρίσιμες αναζητήσεις δεν μπορεί να είναι πρόχειρες, ούτε στιγμιαίες χρονικά συνταγές, ούτε να μας επιβάλλονται από μη θεσμικά κέντρα. Εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες εξελίξεις στις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες αγορές, που προσδιορίζονται από μεταβαλλόμενα οικονομικά, κοινωνικά, διατροφικά, περιβαλλοντικά, ενεργειακά και τεχνολογικά δεδομένα ανά την υφήλιο.
Ας αξιοποιήσουμε στη Δυτική Μακεδονία αυτό που προτείνει, επιτέλους το αγροτικό υπουργείο. Έχουμε εξάλλου την εμπειρία και τη γνώση να το κάνουμε συστηματικά και οργανωμένα. Ας αξιοποιήσουμε τα εξαιρετικής ποιότητας αυτοφυή αρωματικά φυτά της Δυτικομακεδονικής χλωρίδας, σε συνθήκες συστηματικής καλλιέργειας και οργανωμένης διαχείρισης της παραγωγής. Αρμόδια για να το κάνει αυτό είναι η Περιφέρεια σε συνεργασία με επιστημονικούς και παραγωγικούς φορείς του τόπου, αλλά κυρίως με την ενεργή συμμετοχή των αγροτών μας. Η αξιοποίηση αποκαταστημένων εκτάσεων των ορυχείων της ΔΕΗ μπορεί να είναι μια καλή αρχή.
ΜΙΜΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ
Γεωπόνος τ.ε.
