Για κάποιους η γαλανόλευκη είναι το σύμβολο αυτής της κινητοποίησης και για κάποιους άλλους οι εθνικές σημαίες είναι το πρόβλημα είτε γιατί «εμποδίζουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», είτε γιατί «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα» κλπ κλπ. «Θέλουμε ηρεμία είμαστε έλληνες» φωνάζουν οι μεν – «Αλληλεγγύη στους μετανάστες» ζητούν οι δε. «Ειρηνικές συγκεντρώσεις» φωνάζουν οι «από κάτω» - «ενωτικές» οι «από πάνω». Ο ένας (στο Άλφα) βρίζει τον Παπανδρέου που δεν μοιάζει με τον Ανδρέα, ο άλλος (στο Αντέννα) εγκαλεί τον Παπανδρέου γιατί είναι το ίδιο προδότης με τον Ανδρέα και ο τρίτος (στο Σταρ) βρίζει τον... Σημίτη! Αφήστε που υπάρχει και ένας τέταρτος που αποφασίσει (στις συνελεύσεις) ότι δεν μιλάμε στα καθεστωτικά «μέσα». Άντε να βγάλεις άκρη. Η κυβέρνηση είναι ξενόδουλη ή είναι πελατειακή;

Ο συνταξιούχος στρατιωτικός (ετών 50! Άλτερ) διαμαρτύρεται που του μείωσαν τη σύνταξη, και ο πτυχιούχος άνεργος (ετών 30 – Μέγκα) διαμαρτύρεται γιατί τα κόμματα εξουσίας συντηρούν ένα κράτος παράσιτο. Και μην σας πάω στα blockγιατί επικρατεί το χάος! Ο ένας ζει «μέρες κομμούνας» ο άλλος φωνάζει «πατρίς θρησκεία οικογένεια». Άλλος ζητά την κατάργηση του κομματικού κράτους και άλλος υπερασπίζεται τις προσλήψεις εκτάκτων, εποχιακών και συμβασιούχων (από τους εκμεταλλευτές κομματάρχες). Άλλος βρίζει τους πρασινοφρουρούς, άλλος δηλώνει υπερήφανα γιός πρασινοφρουρού. Είναι γνωστό άλλωστε ότι όταν εμφανίστηκαν οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ – την πρώτη μέρα – με γερανούς και πορτοκαλί γιλέκα - η μισή πλατεία χειροκροτούσε και η άλλη μισή γιούχαρε.

Δύο πράγματα μόνο ενώνουν όλους τους αγανακτισμένους. Το ένα είναι το μένος τους εναντίον των πολιτικών (οι μισοί όμως θέλουν ένα ισχυρό ηγέτη που θα έχει μόνο ένα «όργανο», το οποίο δεν μπορώ να αναφέρω γιατί θα μας κόψει η λογοκρισία - και οι άλλοι μισοί δεν θέλουν κανένα ηγέτη). Και το δεύτερο που τους ενώνει είναι ο φόβος μπροστά στην ανεργία και την φτώχια ( οι μισοί όμως θέλουν δημόσια οικονομία με προσλήψεις και επιδοτήσεις και οι άλλοι μισοί θέλουν μείωση του δημοσίου, ιδιωτική πρωτοβουλία και ανάπτυξη). Απλουστευτικά τα αναφέρω γιατί αν ήθελα να είμαι ακριβολόγος θα έπρεπε να μιλήσω για «γαλάζιους», «φαιούς», «μαύρους», «κόκκινους», «κοκκινόμαυρους», «πράσινους», «(σκουρο)πράσινους», «ροζ» αγανακτισμένους. Πόσα είναι πλέον τα κόμματα της Βουλής, έξη εφτά; Τριπλάσιες είναι οι τάσεις των αγανακτισμένων στις πλατείες. Γιατί όλα τα κόμματα έχουν τους «φιλελεύθερους» και τους «κρατιστές» τους. Τους «αντιεξουσιαστές» και τους «πατριώτες» τους. Τους «ευρωπαϊστές» και τους «λαϊκιστές τους»...

Γι αυτό σας λέω. Το ένα πρόβλημα είναι τι θα πει ο Γιώργος στους αγανακτισμένους, το άλλο, ακόμη μεγαλύτερο, είναι τι θα πουν οι αγανακτισμένοι στον Γιώργο. Ποια κατεύθυνση δηλαδή θα τον καλέσουν να τραβήξει. Και όχι μόνο τον Γιώργο αλλά και τον Αντώνη και τα άλλα (μπερδεμένα) παιδιά της πολιτικής.

πηγή: protagon.gr