δύστυχος αλλοδαπός που ήρθε στην Ελλάδα με την οικογένειά του για μία καλύτερη ζωή. Ο Μαμάντ ήταν ένας ληστής του δρόμου. Χρήστης και διακινητής ναρκωτικών με άγρια ένστικτα, δεν είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή του και δεν τον ενδιέφερε να ζει μόνιμα στη χώρα μας ...». Με το δημοσίευμα αυτό περιγράφονται οι χαρακτήρες των φονιάδων του Μανώλη Καντάρη, που έφερε τελείως αντίθετα χαρακτηριστικά από τους δολοφόνους του, αφού ήταν άνθρωπος οικογενειάρχης, μορφωμένος, ενεργός πολίτης στην Ελλάδα, που προσέφερε στη χώρα του με τη φορολογία και τα τέκνα που ανέτρεφε. Ο άνθρωπος αυτός μετοίκησε εις Κύριον. Έμειναν στην κοινωνία, «ευτυχώς», οι τρεις εγκληματίες που θα ξανασκοτώσουν στο μέλλον με την ίδια ευκολία έναν ακόμη Μανώλη Καντάρη.

Ο περιβόητος νόμος Καστανίδη είναι ο Ν.3904/2010 που ψηφίστηκε, παρά την ενεργή αντίθεση μελών του Δικαστικού κλάδου, την 23 Δεκεμβρίου του 2010. Με το νόμο αυτό εισάγονται στην έννομη τάξη πολλά «φάουλ». Το μεγαλύτερο σφάλμα αποτελεί η, όπως πάντα στην Ελληνική έννομη τάξη, άνευ ελέγχου και κριτηρίων απελευθέρωση κρατουμένων. Με το άρθρο 33 του νόμου αυτού ο Εισαγγελέας υποχρεούται να απολύσει από τις φυλακές όσους κρατούνται και η ποινή τους έχει μετατραπεί σε χρηματική, ορίζοντας χρονικό διάστημα για την καταβολή του χρηματικού ποσού (δηλ.δόσεις). Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο δύναται να μετατρέψει σε χρηματική την ποινή φυλάκισης όσων έχουν καταδικασθεί σε δύο έως τρία έτη, ενώ υποχρεούται να απολύσει από τις φυλακές (σωφρονιστικά καταστήματα με το μοντέρνο όρο), όσους καταδίκους έχουν εκτίσει το 1/5 της ποινής τους και να χορηγήσει ανασταλτικό αποτέλεσμα σε όλους τους καταδίκους, εφόσον στο ποινικό τους μητρώο δεν έχει καταχωρηθεί στερητική της ελευθερίας ποινή άνω του ενός έτους. Υποχρεώνει τους διευθυντές των φυλακών να γνωστοποιήσουν άρον - άρον στις Δικαστικές Αρχές τις υποθέσεις των καταδίκων που εμπίπτουν στις ανωτέρω περιπτώσεις, αλλά και να διαγράψουν τις πειθαρχικές τους ποινές, ώστε τα Δικαστικά όργανα να μην μπορούν να διαγνώσουν την προσωπικότητά των ατόμων που θα απελευθερώσουν.

Τον Ιανουάριο του 2010, από τους 11.364 κρατουμένους στις φυλακές, οι 6.307 ήταν αλλοδαποί. Καταλαβαίνουμε ότι, ο νόμος Καστανίδη αφορούσε στο μεγαλύτερο αριθμό τους αλλοδαπούς. Με αυτές τις ευεργετικές διατάξεις, άνευ κριτηρίων και ασφαλιστικών δικλείδων, απελευθερώθηκε και ο ένας εκ των δολοφόνων του Έλληνα οικογενειάρχη, που, μαζί με τους λοιπούς δύο δολοφόνους, ασχολούνταν με ληστείες και διακίνηση ναρκωτικών. Απελευθερώθηκε ένας αλλοδαπός, άνευ νομίμων εγγράφων παραμονής στη χώρα, χωρίς το Ελληνικό κράτος, δηλ. να γνωρίζει «από πού κρατάει η σκούφια του» και τί θα πράξει μετά την αποφυλάκισή του για την επιβίωση και τη διαμονή του. Με νόμο του Κράτους αποφυλακίστηκε ο παράνομος μετανάστης και τον αφήσαμε να κυκλοφορεί στην Αθήνα. Με το νόμο αυτό ουσιαστικά καταλύεται ο Σωφρονιστικός Κώδικα (που στολίζεται επίσης από πολλές αστοχίες) και η κρίση επί της ουσίας των Δικαστηρίων, καθώς αποφυλακίζονται καταδικασμένοι χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ο σωφρονισμός τους και παρά την Δικαστική απόφαση που τους επέβαλε την αρχική ποινή φυλάκισης. Καθημερινά οι Δικαστές αγανακτούμε που είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσουμε σε τέτοια νομοθετήματα και να βγάλουμε έξω ανθρώπους επικίνδυνους. Επικοινωνούμε μετά την υπηρεσία μεταξύ μας για να διοχετεύσουμε κάπου την οργή μας για την κατάσταση αυτή. Και από την άλλη, ακούμε διαφόρους να φωνάζουν ότι «οι Δικαστές του αφήνουν ελεύθερους».

Παρόμοιοι νόμοι έχουν εκδοθεί και στο πρόσφατο παρελθόν. Έτσι, με το Ν.3811/2009 (επί υπουργίας Χ.Καστανίδη, που υπογράφει την Αιτ.Έκθεση), διατάχθηκε η απόλυση υπό όρο καταδικασμένων, «ειδικευμένων» στην παράβαση της νομοθεσίας περί ναρκωτικών (έμποροι κατά το κοινώς λεγόμενο). Εισήχθησαν στο Δικαστήριο υποθέσεις πενταετούς φυλάκισης και κάθειρξης για μετατροπή και αποφυλάκιση, ευτυχώς χωρίς να επιβάλλεται τούτο υποχρεωτικά, αφού το Δικαστήριο είχε, τουλάχιστον, τη δυνατότητα να κρίνει για την ωφέλεια του μέτρου αυτού. Με το άρθρο 24 του ίδιου νόμου υποχρεώθηκαν οι Δικαστικές αρχές στην μη επιβολή προσωρινής κράτησης (προφυλάκισης κατά το κοινώς λεγόμενο) σε βάρος δραστών κακουργημάτων. Έτσι, π.χ. δράστες 47 κλοπών, μόνο στην περιοχή της Πτολεμαϊδος, (συμμορία επικίνδυνων Ισραηλινών και Γεωργιανών, που εισήλθαν στο ξέφραγο αμπέλι της χώρας μας με παραβατικό και μόνο σκοπό, εκμισθώνοντας οικίες, ώστε να παρουσιάζουν μόνιμη κατοικία στην Ελλάδα. Μάλιστα, όταν προσήχθησαν ενώπιον του Εισαγγελέα έδειχναν τα γεννητικά τους όργανα φωνάζοντας συνθήματα υπέρ των Τούρκων και κατά της Ελλάδος) δεν δύναται να κρατηθούν μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής τους. Εμφανίζονται ενώπιον του Ανακριτή, ο οποίος υποχρεούται να τους αφήσει ελεύθερους με περιοριστικούς όρους. Στην πράξη, ο Ανακριτής τους υποχρεώνει σε μεγάλες χρηματικές εγγυήσεις, ώστε εν αδυναμία καταβολής, η Αστυνομία να τους συλλάβει, αν τυχόν τους ξαναβρεί, και να τους επιβληθεί το μέτρο της προσωρινής κράτησης. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο, διασφαλίζεται η κοινωνία για τα εγκλήματά τους, για όσο χρονικό διάστημα αυτοί θα είναι προσωρινά κρατούμενοι. Μέχρι όμως να εντοπιστούν για δεύτερη φορά από την Αστυνομία, οι δράστες των κλοπών συνεχίζουν την ίδια παραβατική συμπεριφορά, ώστε να μαζέψουν το ποσό της εγγυοδοσίας. (Προς αποφυγή επαναλήψεων, όμοιες διατάξεις προβλέπονται και με το Ν.3772/2009 επί υπουργίας Ν.Δένδια). Στην πρακτική αυτοί βρισκόμαστε αντιμέτωποι με φωνές του νομικού κόσμου που φωνασκούν ότι η προσωρινή κράτηση δεν είναι μέτρο τιμωρίας του δράστη, π.χ. των 47 κλοπών. Εμείς, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε τη φωνή των θυμάτων πολιτών και όχι των θεωρητικών της επιστήμης μας και να διασφαλίζουμε, με τις δυνατότητες που μας άφησαν, την κοινωνική ειρήνη.

Όπως ο Εισαγγελέας Εφετών, Β.Φλωρίδης αναφέρει σε σχετικό άρθρο του με τίτλο «Για ποια Δικαιοσύνη, αλήθεια, μιλάμε», δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» της 20.03.2011, «Αυτό είναι τελικά το ποινικό οπλοστάσιο που διαθέτει η χώρα μας απέναντι στο έγκλημα. Αυτό είναι το Κράτος Δικαίου που διαμορφώσαμε. Όμως έτσι οι πολίτες εθίστηκαν στην ατιμωρησία. ... ». Κάθε νέο νομοθέτημα έχει έναν και μοναδικό στόχο, που είναι η συνεχής αποδυνάμωση της Δικαστικής Αρχής και η μετατροπή της σε φύλακα άγγελο των «καημένων κατηγορουμένων». Ευτυχώς, υπάρχουμε κάποιοι που αντιστεκόμαστε, απαντώντας στην πορεία μας δρόμο στρωμένο με αγκάθια και κατηγορουμένους, έλλογους και μη, σοβαρούς ή παρανοϊκούς, που μας απειλούν, καθώς γνωρίζουν ότι καμίας προστασίας δεν απολαμβάνουμε. Σας προκαλώ να συλλογιστείτε ... για ποιο λόγο γίνονται αυτά;

η κ. Ανδρομέδα Ε.Στεφανίδου είναι Αντεισαγγελέας Πρωτοδικών*