Τι γίνεται όμως με τους πραγματικά «έχοντες» αυτής της κοινωνίας, εκείνους που επωφελήθηκαν από το «στρεβλό», κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης των προηγούμενων 35 ετών; Αυτούς που έχουν τα χρήματά τους ασφαλή στο εξωτερικό και τα ακίνητά τους σε υπεράκτιες εταιρείες που ενάμιση χρόνο μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία οι φορολογικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης δεν έχουν καταφέρει να ελέγξουν; Τι γίνεται με τις μεγάλες ξένες, κυρίως γερμανικές εμπορικές αλυσίδες και τις φαρμακευτικές, που με το transfer pricing φορολογούνται πολύ λιγότερο από όσο πρέπει; Τι γίνεται με τους εφοπλιστές, την ιερή αγελάδα του ελληνικού καθεστώτος, που συνεχίζουν να κυκλοφορούν με αφορολόγητα αυτοκίνητα και να χρεώνουν τους μισθούς της παραδουλεύτρας τους στη ναυτιλιακή εταιρεία;

Το θέμα δεν είναι να ανέβουν οι φορολογικοί συντελεστές, ούτε να φορολογηθεί ο,τι κινείται. Αλλά να φορολογηθεί επιτέλους ισότιμα κάθε μορφή εισοδήματος αφού πρώτα προσδιοριστεί ο,τι διαφεύγει. Το θέμα δεν είναι να «ξεφτιλιστούν» όσοι δεν πληρώνουν αλλά να ειδοποιηθούν με στοιχεία ότι οι αρχές γνωρίζουν και ότι μπορούν να περάσουν για υπόθεσή τους από την εφορία για να αποφύγουν τα χειρότερα. Φυσικά όλα αυτά χρειάζονται χρόνο για να γίνουν. Αλλά πρέπει να αρχίσουν για να αρχίσουν να φαίνονται. Όσα γίνονται σήμερα δεν είναι αποτελεσματικά, γίνονται αποσπασματικά και χωρίς πάντα την απαιτούμενη συνέπεια (πχ εξίσωση φόρου στο πετρέλαιο κίνησης και το πετρέλαιο θέρμανσης που αναβλήθηκε για μία ακόμα φορά γιατί διαμαρτύρονται οι βουλευτές των νομών με κρύο χειμώνα αντ' αυτού όμως κατά περίεργο τρόπο επιβάλλεται πρόσθετη φορολογία στο γκάζι). Καμία άλλη οικονομική πολιτική δεν είναι τόσο πρόδηλη της πολιτικής κατεύθυνσης μιας κυβέρνησης όσο η πολιτική της φορολογίας. Και με αυτή την πολιτική της η κυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει και να νομιμοποιήσει οποιοδήποτε μέτρο. Διότι απλά δεν είναι συνεπής προς τις προθέσεις της.

από το protagon.gr