και των ψαλτών ή παράλληλα μ’ αυτούς παράγοντες βόμβους ενοχλητικούς δια τους λοιπούς πελάτας του ναού. «...Δύο παράξενοι γέροι, ὁ Νταραδῆμος, καὶ ὁ καπετὰν Γιῶργος ὁ Κονόμος, εἶχον τὴν μανίαν, ὁ μὲν πρῶτος ν᾽ ἀπαγγέλλῃ, μὲ φωνὴν ἀρκούντως ἀκουστήν, πρὶν νὰ τὰ εἴπῃ ἀκόμη ὁ παπὰς ἢ ὁ ψάλτης ἢ ὁ διαβαστής, πότε ὡς νὰ ἐβοήθει τὸν ψάλτην μακρόθεν, ὅλα τὰ μέρη τῆς ἀκολουθίας, τροπάρια, ψαλμούς, αἰτήσεις, ἐκφωνήσεις· ὁ δὲ δεύτερος νὰ δεικνύῃ ὅτι δὲν ἀνέχεται τὴν μανίαν αὐτήν, καὶ νὰ τὴν σκώπτῃ καὶ νὰ τὴν χλευάζῃ...».
       Τώρα, στις αγρυπνίες της Μ. Εβδομάδος βλέπουμε δηλ. ακούμε, κάποιους πιστούς και πιστάς όλων των φύλων (και των εξωφύλλων) με μια μικρή Σύνοψη στην παλάμη τους να σιγοβομβίζουν τα λόγια των ακολουθιών, φορές μάλιστα, ιδίως στα εύκολα και πιασιάρικα γενικώς τροπάρια, παρασυρμένοι από θείον ίσως έρωτα, να αμολούν φωνή που ξεπερνά τα εκκλησιαστικά εσκαμμένα σιωπής, προσοχής και προσευχής και να γίνονται υποκείμενα παρενόχλησης των όμορων συνεκκλησιαζομένων.
        Σε ένα μονύδριον τη βραδιά υπέρ της πόρνης υποχρεώθη η προεστός να βάλει σε τάξη παρόμοιον ζηλωτήν με τη σύνοψη ανά χείρας, όστις ένιωθε σαν στο σπίτι του (όπου μπορεί φυσικά να φτιάχνιεται ποικιλοτρόπως άρα και ψαλτικώς) και συνακολουθούσε την ακολουθία γεγονυία φωνή ο ερίφης. Ηθελα να του πατήξω το πόδι, δήθεν κατά λάθος, με την ελπίδα ότι κάποιος κάλος (πλην αυτόν του νοός) θα εφημέρευε σ’ αυτό, ώστε να αφήσει φωνή μεγάλη σαν εκείνο το «αχ βαχ» του γείτονος ηγέτου της σαλαμούρας που εφώνησε δημοσίως ενθυμούμενος τα σύνορα της καρδιάς τους. Τον απείλησε με αποβολήν εκ του ναού αν δεν συγκρατούσε τον οίστρον της ψαλτικής του ακολασίας. Συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις όμως κάπου κάπου ξέφευγε κάποια τρύπια κορώνα εκ του έρκους των οδόντων του και την αμολούσε κατεπάνω μας.
        Εις τον ορθόδοξον τρόπον εκκλησιάσεως οι πιστοί μετέχουν δι’ αντιπροσώπων (όπως και στην διοίκησιν δια των βουλευτών τους...) τους νομίμους δηλ. ψάλτας ,οι οποίοι κατά τεκμήριον γνωρίζουν το πράγμα αφού το σπουδάζουν άλλωστε το κράτος αναγνωρίζει τας σπουδάς τους ομού με τη συμμετοχή σε ομάδες ακριδοκτονίας (κάποτε) ως προϋπηρεσία στο δημόσιο. Οι ψάλτες είναι οι εκπρόσωποί μας στην μεγάλη ορχήστρα των ύμνων προς το θείον παντός καιρού, εμείς οφείλουμε να εκτελούμε ευτάκτως τας γονυκλησίας, τα σήκω – κάτσε στο στασίδι, τα σταυροκοπήματα, τις μετάνοιες εδάφους εδάφους ή αέρος εδάφους μέχρι και τις ολοκληρωτικές πτώσεις στρώσεις χαμαί του αμαρτωλού σαρκίου μας δι ων πιστεύουν οι ακολουθούντες αυτό το τυπικόν κι ό,τι άλλο απαιτεί η λειτουργική χριστιανική διαλεκτική, πως θα κληρονομήσουν την αιώνιον ζωήν (αυτοί και μόνον αυτοί εννοείται). 
        Ούτως εχόντων των πραγμάτων: κάτω οι παρενοχλητικές Συνόψεις της στιγμής ζήτω οι εκτεταμένες σιωπές ζωής.