Ποιος να την κάνει αυτή τη συζήτηση;

Η κυβέρνηση, η οποία ασχολείται μόνο με την επιμήκυνση ... της θητείας της?
Η Δεξιά έτσι κι αλλιώς δεν συζητά και όταν δεν δέρνει, όπως τον παλιό καλό καιρό περιμένει το φρούτο μη σαπίσει πριν το προλάβει ώριμο.

Η αριστερά όμως, συζητάει πως δεν συζητάει, πως θα πιάσει το 3 μην νομίζεις τίποτ' άλλο τοις %,
συζητάει για τις συνωμοσίες
που εξυφαίνονται στη χώρα, στην Ευρώπη, στον Κόσμο στο Σύμπαν εις βάρος του τίποτα.
Συζητάει η αριστερά ποιοι είναι οι εχθροί και οι προδότες του Έθνους, που είναι όλη η πανίδα και η χλωρίδα του Σύμπαντος Κόσμου εκτός του 3% που ελπίζει να την ψηφίσει.

Συζητάει η αριστερά πως δεν συζητάει, η τελευταία της πρόταση της, ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος του σπουδαίου Μπερλίγκουερ.
Από τότε έχει να αρθρώσει μια τόση δα προτασούλα η ''αριστερά''.

''Κάτι θημωνιές ήταν ακροβολισμένες σαν μικρά ερπυστριοφόρα μέχρι το τέλος της ξανθής, θερισμένης γης,

Ερχόταν η μια γραμμή τους ίσα με την άσφαλτο και ή άλλη έφευγε με ορμή πάλι πίσω μέχρι τα πρώτα σκίντα.

Και ένας χρυσός ήχος, συμπαγής, αυτός των τζιτζικιών νανούριζε την εικόνα και την πύκνωνε.

Μια νταμιτζάνα γιορτή κειτόταν κάτω από το κεντρικό πουρνάρι καταμεσής του πυρωμένου χωραφιού.

Απασφάλισα την λαχτάρα μου ξεκαβαλίκεψα τη νωθρότητα και χώθηκα στο πύρινο χωράφι,

έσκιζαν τα γυμνά μου πόδια οι καλαμιές και τα ύπουλα αγκαθάκια που φύλαγαν

ανάμεσα στον κόφτο ήλιο και την βιασύνη μου να φτάσω την νταμιτζάνα της γιορτής.

Έσταξαν σταγόνες πολλές μέχρι να φτάσω στα σύνορα της λαχτάρας.

Λίγα μέτρα πιο δω ήταν όταν η νταμιτζάνα ξεσυναρμολογήθηκε σε δυο αστρίτες και δυο δεντρογαλιές που χάθηκαν μέσ' τις καλαμιές.

Κι έγινε η νταμιτζάνα της γιορτής πένθος

Χωρίς ούτε μια ψευδαίσθηση για παρηγοριά''.