Πολιτικός λόγος που θέλει να χαϊδεύει τ’ αυτιά των δικών μας, δεν πείθει όμως τους άλλους, που ουτως ή αλλως δε θέλουν να πεισθούν, γιατι κι αυτοί με τον ίδιο τρόπο και σκοπό ενεργούν 

Με τη λογική της πόλωσης το άμεσο αποτέλεσμα είναι ο διχασμός. Στόχος να πρωταγωνιστούν οι δύο μεγάλοι και να συνθλίβονται οι μικροί , που κι αυτοί ονειρεύονται να γίνουν μια μέρα μεγαλοι. Ο δικομματισμός που επέβαλε τις « σταθερές » κυβερνήσεις του 54% η του 48% ή του 44% και δεν εξαντλούσαν ολοκληρη τη θητεία τους γιατί από την εκλογή τους έβλεπαν την επόμενη εκλογή, συσσώρευσε πολιτικά, κοινωνικά και  οικονομικά  προβλήματα , που μας οδηγησαν στα γνωστά μνημόνια, τις συνέπειες των οποιων πληρώσαμε , πληρώνουμε και θα πληρώνουμε  (το έχει η μοιρα μας με τις χρεωκοπίες 1893 , 1930 , 2010 ).

Το χειρότερο είναι ότι δεν διδασκόμαστε  από  τα παθήματα. Φεύγουμε από το δικομματισμό και ερχόμαστε στο διπολισμό δηλ πόλωση πάλι με άλλο όνομα  και φυσικα  με τα ίδια αποτελέσματα. Οι  δυο όψεις του ιδίου νομίσματος.

Και τωρα χωρίς μνημόνια ( τουλάχιστον τυπικά ) τι θα κάνουμε; Τι θ’απογίνουμε χωρίς βαρβάρους που έλεγε κι ο ποιητής; Θα συνεχίσουν οι μεν να πανηγυρίζουν για τη νέα εποχή και να ευαγγελίζονται  τη γη  της  επαγγελίας τωρα που θα κάνουμε το κουμάντο μόνοι μας ( κι ας είναι πίσω από την πόρτα οι δανειστές ); οι δε θα συνεχίσουν να μιλούν για διαρκές μνηνόνιο και δυσβάσταχτα για το λαό βάρη και να τα ξεχάσουν αν, κι όταν ερθουν αυτοί στην εξουσία;

Ποια εξουσία ; την κυβερνητική βέβαια, γιατί την πραγματική εξουσία την έχουν οι δανειστές που τα ακριβοπληρωμένα δάνεια τους τα βαφτίζουν βοήθεια και τους εαυτούς τους τους ονομάζουν φίλους, εμείς δε τους βαφτίσαμε θεσμούς.

Εχει κανένα νόημα κάποιες πολιτικές δυνάμεις να συνεχίζουν να υποστηρίζουν το εκλογικό σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, που κατά το παρελθόν είδαμε τα αποτελέσματα; Μονοκομματικές κυβερνήσεις με ευρείες πλειοψηφίες που δεν εξαντλούσαν τις θητείες τους και δεν έλυναν προβλήματα; Θα  επαναλάβουμε το κακό παρελθόν;

Εχει κανένα νόημα η καθιερωση της απλής αναλογικής, αν αντί να δώσει τη δυνατότητα να εκφρασθούν περισσότερες πολιτικές δυνάμεις  στο  Κοινοβούλιο και να προκύψουν συνθέσεις, να δημιουργήσει δύο πόλους που θα ανταγωνίζονται στείρα  στη λογική του εμείς και οι άλλοι;

Θέλουμε πράγματι να περιορίσουμε την αποχή των πολιτων από τα κοινα ή να τη διευρύνουμε; Η κοινωνία μας εχει αναγκη να εκφραστουν πολιτικα φρέσκιες  κοινωνικές δυνάμεις που να πρωταγωνιστήσουν στον ουσιαστικό διάλογο και να συμβάλλουν στη σύνθεση, με στόχο  το μέλλον.

Να απομονώσουν τις πολιτικές της τεχνικής πόλωσης και του διχασμού. Να φέρουν στο προσκήνιο της πολιτικής τον ενεργό πολίτη.Να δημιουργήσουν παλι οράματα και ελπίδες στους πολίτες.

Σ΄αυτή την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλλει το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής σε συνδυασμό όμως  με  το  αναλογο πολιτικό επίπεδο του κάθε πολίτη που θα επιδιώξει να εκτεθεί στο δημόσιο βίο.