στο διάβα της ιστορίας, γιατί δεν μπόρεσαν να αντισταθούν και να προστατευτούν απ αυτά. Σήμερα όμως είναι διαφορετικά. Μια οργανωμένη κοινωνία μπορεί και πρέπει να δίνει εμφαση στην πρόληψη κι έτσι μπορεί να προστατευτεί με τα κατάλληλα έργα: αντισεισμικά κτίρια, αντιπλημμυρικά έργα, κτίρια με βάση τον Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό με την απαρέγκλιτη τήρησή του και κατάργηση ολων των παρεκκλίσεων και των παραθυριών.
Μπορεί να φαντασθεί κανείς ότι και σήμερα υπάρχουν οικισμοί που δεν έχουν σχέδιο πόλης ή σε άλλες περιπτώσεις , που έχουν σχέδιο και δεν μπορεί να εφαρμοσθεί. Ιδιοκτήτες μεγάλης γής τεμάχισαν τα άλλοτε αγροτεμάχιά τους σε μικρά οικόπεδα και τα μοσχοπώλησαν σε μικρούς , που είχαν όνειρό τους να ενταχθούν μια ημερα στο σχέδιο πόλης και να κτίσουν την κύρια κατοικία τους να στεγάσουν την οικογένειά τους. Κι επειδή οι εντάξεις στο σχέδιο αργούσαν πολλά χρόνια και η ανάγκη άμεσης στέγασης ηταν μεγάλη , δημιουργήθηκαν τα λεγόμενα αυθαίρετα. Ο Νόμος του Αντώνη Τρίτση το 1983 ήρθε να τα νομιμοποιήσει με μια αυστηρή νομοθεσία, που αν εφαρμοζόταν αυστηρά , θα αποκλείονταν στο μέλλον δημιουργία άλλης γενιάς αυθαιρέτων. Ομως δεν εφαρμόστηκε και δημιουργήθηκαν κι άλλης γενιάς αυθαίρετα, που είναι λυπηρό όλες οι μετα το 2010 κυβερνήσεις δίνουν τη δυνατότητα της « τακτοποίησής » τους έναντι χρηματικού ανταλλάγματος. Βλέπουμε σήμερα ολόκληρη η Νέα Μάκρη, η μεταξύ Ν. Μάκρης και Ραφήνας περιοχή να έχει καταστεί μια μεγάλη φάκα και μέσα της να καούν σαν ποντίκια πολλές ψυχές. Κι αυτό γιατί οικοδομήθηκαν ολόκληροι οικισμοί μέσα σε δασικές περιοχές , χωρίς σχέδιο και ίσως μέχρι σήμερα να μην απέκτησαν ή ακόμη κι αν έχουν σχέδιο να μη μπορεί να εφαρμοσθεί. Οικισμός χωρίς τη στοιχειώδη υποδομή πως θα μπορεί να προστατευτεί απο το ο,ποιο τυχαίο φυσικό φαινόμενο ; Μέχρι προχθές ήταν τυχεροί , όμως η άτυχη στιγμή ήρθε.
Δυστυχώς υπάρχουν πολλές περιοχές ανα την Ελλάδα σε παρόμοια κατάσταση , αρκεί να αναφέρουμε τις κοντινές μας Χαλκιδική και Κατερίνη. Οι μεγαλοιδιοκτήτες γής και μια ντουζίνα εργολάβων με προσβάσεις στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία καθόρισαν σ όλες τις πόλεις την αναπτυξή τους , με τους Δήμους κι εμάς τους πολίτες σε θέση θεατή. Μπήκαμε σε διαμερίσματα – κλουβιά και αν, "ο μοι γένοιτο", πιάσει φωτιά το διαμέρισμα του 1ου ορόφου οι άλλοι να μην προ-λαβαίνουμε να σωθούμε.
Οι πολίτες έδειξαν και τώρα την ευαισθησία τους στον πόνο και τη δυστυχία των συμπολιτών μας της Αττικής , όπως κι εκείνοι στο άλλοτε 1995 με το μεγάλο σεισμό έδειξαν τη δικιά τους ευαισθησία και αλληλεγγύη. Ολόκληρη η Χώρα απ όλες τις κατευθύνσεις, κι όχι μόνο η Χώρα , ολόκληρος ο κόσμος , γιατί η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά είναι πανανθρώπινες αξίες που όσο υπάρχουν άνθρωποι δε θα σβήσουν ποτέ. Αρκεί να μη τις θυμόμαστε μόνο στη δυστυχία.
