βασικά στην «ηγεμονία της ιδέας της αριστεράς ότι δεν πρέπει να υπάρχει δημοσιονομική πειθαρχία» και όχι βεβαίως στο διεφθαρμένο και πελατειακό κράτος ή στο στρεβλό παραγωγικό μοντέλο που η παράταξη του έστησε μετά τη μεταπολίτευση. 

Πρόσθεσε ότι, αν η ΝΔ κυβερνήσει, θα προχωρήσει σε «παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία». Παρότι η επαγγελία θυμίζει τη διαβόητη ατάκα του δικτάτορα της Χιλής Α. Πινοσέτ («Καθαρίσαμε τη χώρα από τους Μαρξιστές») ο κ. Βορίδης δεν προτείνει προφανώς την ιδεολογική αναδιαπαιδαγώγηση της χώρας με δικτατορικά μέσα. Αυτόν τον ρόλο τον έχει αφήσει στον Ν. Μιχαλολιάκο, τον προκάτοχο του στην ηγεσία της χουντικής νεολαίας, που διόριζε από τη φυλακή ο δικτάτορας  Παπαδόπουλος. 

Ο «κοινοβουλευτικός» τρόπος είναι η συρρίκνωση, αν όχι η εξάρθρωση των θεσμών που εξασφαλίζουν τις δημοκρατικές ελευθερίες και τη διακίνηση των ιδεών (και της αριστεράς) αλλά και των κοινωνικών δικαιωμάτων που εξασφάλιζαν ένα ελάχιστο επίπεδο ζωής για τον πληθυσμό. Αυτό που σκιαγραφεί ο βουλευτής της ΝΔ είναι από παρεμβάσεις στην Εκπαίδευση, τα Πανεπιστήμια, τα ΜΜΕ ή το διαδίκτυο μέχρι τα τα συνδικάτα, τη Δικαιοσύνη και  το Κοινοβούλιο, ώστε να μην υπάρξει αντίδραση στη πολιτική που κρύβεται πίσω από όλα αυτά: μία ακραία εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, του οποίου θιασώτης-να μη ξεχνιόμαστε- είναι και ο κ. Μητσοτάκης. 

Γιατί ο κ. Βορίδης χρησιμοποιεί ένα αβάσιμο επιχείρημα για να δικαιολογήσει την ανάγκη να τελειώνει με τις «ελαττωματικές» ιδέες της αριστεράς: «Όποιος έβγαινε και έλεγε ότι δεν γίνεται συνεχώς να δίνουμε αυξήσεις και να κάνουμε επεκτατική πολιτική καταψηφιζόταν γιατί υπήρχαν ρεύματα μέσα στην ελληνική κοινωνία που υποστήριζαν ότι δεν πρέπει να τηρούνται κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας». Αν και η ιδέα των συνεχών αυξήσεων μάλλον αφορά άλλη χώρα -συχνά εδώ, όποτε δίνονταν, ήταν για ωμή ψηφοθηρία- το επιχείρημα της «επεκτατικής πολιτικής» και της έλλειψης δημοσιονομικής πειθαρχίας (που φυσικά πρέπει να τηρείται αλλά την οποία πρώτη η ΝΔ παραβίασε) παραπέμπουν στη κλασική επιχειρηματολογία των ανά τον κόσμο νεοφιλελεύθερων.
 
Ολόκληρη η μεταπολεμική πορεία του δυτικού κόσμου, μέχρι την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στις ΗΠΑ και μετά στην Ευρώπη, στηρίχτηκε ακριβώς στην «επεκτατική» πολιτική δηλαδή στο «κεϋνσιανό»  μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Αν  υπήρξε ποτέ μια εποχή και ένας τόπος όπου σχεδόν πραγματοποιήθηκε το ανθρωπιστικό όνειρο – το όραμα μιας κοινωνίας που εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση σε όλα τα μέλη της – αυτός είναι σίγουρα η Δυτική Ευρώπη τα εξήντα χρόνια που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες που παρέμειναν. Και αυτό το «ανθρωπιστικό όνειρο» δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο της δράσης της αριστεράς αλλά και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. 

Στην Ελλάδα το μοντέλο αυτό να εφαρμόστηκε μόνο μερικά και διαστρεβλωμένα, ακριβώς εξ αιτίας της διαπλοκής, της διαφθοράς και της πολιτικής δειλίας των κάθε λογής Μαυρογιαλούρων και η διόρθωση του θα έπρεπε να είναι καθήκον κάθε προοδευτικής κυβέρνησης. Αντί να το μεταρρυθμίσει, ο κ. Βορίδης  ονειρεύεται να το γκρεμίσει. Και φυσικά τα μέτρα που επαγγέλλεται δεν θα μπορέσουν να επιβληθούν ειρηνικά, όσο και αν η σημερινή νεοελληνική κοινωνία δείχνει απαθής. Θα χρειαστούν η αστυνομική καταπίεση και οι διώξεις ανθρώπων και ιδεών καθώς και οι «παρεμβάσεις» στο κράτος και τους θεσμούς. Ως  τομεάρχης Δημόσιας Διοίκησης ονειρεύεται «Φωτιά και Τσεκούρι», άλλωστε στο τελευταίο είναι προπονημένος από τα χρόνια που κυνηγούσε δημοκράτες στην Αθήνα, οπλισμένος με το τσεκούρι του.

Όσοι κεντροαριστεροί δεν έχουν ασπαστεί τον νεοφιλελευθερισμό ή δεν θέλουν να προσχωρήσουν στη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη απλώς για να καρπωθούν ένα μέρος από τα λάφυρα της εξουσίας, ας το σκεφτούν καλύτερα. Τα σχέδια του κ. Μητσοτάκη δεν αφορούν την αριστερά, αλλά το σύνολο των δυνάμεων που οραματίζονται μια δικαιότερη κοινωνία. Ας ξεχάσουν προς στιγμή τον ΣΥΡΙΖΑ και τις όποιες παραλείψεις του: εδώ πρόκειται για σχέδιο που αφορά και τους ίδιους. Και μετά τη δημόσια παρουσίαση του από τον Κ. Βορίδη, δεν θα έχουν καμία δικαιολογία.

Όσο για τον τελευταίο, ας πάρει υπόψιν του μια ακόμη διαβόητη φράση του Πινοσέτ, όταν πια βρέθηκε εκτός εξουσίας, κατηγορούμενος για χιλιάδες φόνους και εγκλήματα: «H Ρώμη έκοψε τα κεφάλια των Χριστιανών, αλλά συνέχισαν να επανεμφανίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους Μαρξιστές»