Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο δάσκαλος μέσα στην κοινωνία, είτε εργάζεται σε μία πλούσια πόλη της Δύσης, είτε σε μια αυτοσχέδια σχολική αίθουσα κάποιου στρατοπέδου προσφύγων. Ποιος είναι όμως ο εκπαιδευτικός για τον οποίο το Υπουργείο θα βγάλει βαρύγδουπες ανακοινώσεις και θα τον συγχαίρει για το ότι δεν θα λειτουργούσαν τα σχολεία χωρίς αυτόν; Είναι ο αναπληρωτής που διανυκτερεύει σε παραλίες και δεν βρίσκει σπίτι στα πιο in νησιά μας διότι ακόμα υπάρχουν τουρίστες που πληρώνουν καλύτερα… Είναι αυτός που του ζητάνε υπέρογκα ενοίκια για στέγη που απορροφούν και το 50% του μισθού του. Είναι αυτός που ξενυχτάει πάνω από το κομπιούτερ με αγωνία σε κάθε φάση πρόσληψης για να μάθει αν θα δουλέψει και φέτος. Είναι αυτός που μέσα σε 2 μέρες πρέπει να μετακομίσει το μισό του σπίτι και να εγκατασταθεί σε άγνωστο τόπο. Είναι αυτός που του ζητάνε κάθε χρόνο ένα κατεβατό από τα ίδια και τα ίδια δικαιολογητικά για ανάληψη υπηρεσίας. Είναι αυτός που θα πάει στις εσχατιές της χώρας σε νησιά της άγονης γραμμής και παραμεθόριο με αντίξοες συνθήκες για να δουλέψουν όλα τα σχολεία. Είναι αυτός που πρέπει να διακτινίζεται σε 3 και 4 σχολεία για να κάνει την δουλειά του. Είναι αυτός που καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες στην εκπαίδευση αλλά δεν του το λένε… τον προτιμούν αναπληρωτή. Είναι αυτός, το 20% των αναπληρωτών, που θα κληθεί να δουλέψει ενώ 100.000 κατέθεσαν αίτηση και το 80% θα παραμείνουν άνεργοι. Εκπαιδευτικοί είναι και αυτοί. Είναι αυτός που ξέρει ότι θα βγει στην ανεργία τον Ιούνιο και κάθε Ιούνιο για πολλά χρόνια. Είναι αυτός που η ασφάλεια στην εργασία του φαίνεται άπιαστο όνειρο. Είναι αυτός που δεν έχει ίδια εργασιακά δικαιώματα με τους μόνιμους (αν και προσφέρει ίδιο έργο), δεν δικαιούται να αρρωστήσει και έχει μόνο υποχρεώσεις. Είναι αυτός που τον διαπομπεύει κάθε Δήμαρχος στην άγονη γραμμή. Είναι αυτός που κοροϊδεύει ο κάθε υπουργός και πολιτικός τάζοντας από 10.000 έως 25.000 μόνιμες θέσεις και τριετή προγράμματα και δεν κάνει τίποτα για να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του. Είναι αυτός που πρέπει να παρακολουθεί τις καταιγιστικές αλλαγές του Υπουργείου που αλλάζουν από την μία μέρα στην άλλη την ζωή του χωρίς να μπορεί να εκφέρει άποψη. Είναι αυτός που θα προσαρμοστεί σε κάθε συνθήκη διδασκαλίας σε κάθε τάξη ή κοντέινερ με 1 ή με 30 μαθητές και θα πρέπει να μεταφέρει την γνώση. Είναι αυτός που πολιτικοί και η ηγεσία του υπουργείου θα κατηγορήσουν ως ιδιαιτεράκια όποτε εξυπηρετεί τους σκοπούς τους. Είναι αυτός που ο μισθός του έχει κατρακυλήσει και δύσκολα τα βγάζει πέρα όμως δεν θα τον δει να ξεπαγώνει. Είναι αυτός που περιμένει μάταια την απόσπαση ή την μετάταξη για να βρεθεί ξανά κοντά στην οικογένεια του. Είναι ο ιδιωτικός εκπαιδευτικός που δεν του βάζει ένσημα ο εργοδότης του, παραμένει ανασφάλιστος και πολλές φορές μένει απλήρωτος. Είναι ο καθηγητής φροντιστηρίου ή Κ.Ξ.Γ. που λαμβάνει ελάχιστα χρήματα ανά ώρα για την εργασία του. ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΣ;  Μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών αν το επιτρέψουν τα δημοσιονομικά της χώρας ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ Να αναρτήσει στην νέα ενότητα Fake News τις υποσχέσεις για μόνιμο διορισμό 10.000 εκπαιδευτικών (Λοβέρδος), 15.000 – 20000 εκπαιδευτικών (Μπαλτάς Κουράκης), 20000 – 25000 εκπαιδευτικών (Φίλης), τριετές πρόγραμμα για την εκπαίδευση (Γαβρόγλου) που δεν ξέρουμε καν αν έχει ξεκινήσει και μόνιμοι διορισμοί πάνω από 10.000 εκπαιδευτικών …. Αυτός είναι ο εκπαιδευτικός του σήμερα που καταφέρνει να δουλέψει το Δημόσιο Σχολείο με μόνο όπλο το φιλότιμο του. Αυτός είναι ο εκπαιδευτικός που ο Υπουργός θα τον συγχαρεί ξερά και τυπικά με ένα απρόσωπο δελτίο τύπου και μετά θα συνεχίσει να κάνει όλα τα παραπάνω.

* Κυριακόπουλος  Χρήστος

Μέλος του Συλλόγου

Εκπ/ων  Α/θμιας  Κοζάνης

Αναπληρωματικό μέλος  του ΠΥΣΠΕ Κοζάνης