όταν κανείς δεν τολμούσε να εκστομίσει τη λέξη γιατί μύριζε ..μνημόνιο. (Θυμάστε τι υποδοχή είχε το Σχέδιο Αθηνά για συγχωνεύσεις Τμημάτων ΑΕΙ, οι συγχωνεύσεις σχολείων, οι συγχωνεύσεις ομοειδών ή περιττών Υπηρεσιών κλπ). Ούτε .. κοτέτσια δεν μπορούσες να συγχωνεύσεις χωρίς να θεωρηθείς μίσθαρνο όργανο της τρόικας.
Το 2013 λοιπόν συντάξαμε μια ανακοίνωση στη Δημοτική Κίνηση (με αρκετές εσωτερικές αντιδράσεις), όπου υποστηρίζαμε ότι πρέπει να γίνει συγχώνευση ΤΕΙ και Πανεπιστημίου. Η θέση αυτή συζητήθηκε και στο τότε Δημοτικό Συμβούλιο, αλλά ως εκεί. Καμία άλλη δημοτική παράταξη και κανείς αρμόδιος (ή αναρμόδιος) φορέας δεν εξέφρασε ΔΗΜΟΣΙΩΣ πρόταση για συγχώνευση. Αντίθετα την περίοδο εκείνη υποστήριζαν να διατηρηθεί το καθεστώς των ξεχωριστών – και μετέωρων πλέον - ανώτατων ιδρυμάτων. 
Σήμερα όλοι κόπτονται για τη συγχώνευση (πώς αλλάζουν οι καιροί .. ) και επικρίνουν αλλήλους για κωλυσιεργίες και τερτίπια. Προφανώς η απόφαση είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ θέμα των Ιδρυμάτων και του Υπουργείου. Όμως κι εδώ η ωριμότητα απουσιάζει, ενώ οι συντεχνιακές πιέσεις επισκιάζουν τον ορθολογισμό των αποφάσεων. Ο καθηγητής αντί να προσαρμοστεί στις νέες ανάγκες απαιτεί να προσαρμοστούν τα Τμήματα σε αυτόν (ή να ιδρυθούν νέα), ο διοικητικός να μην ξεβολευτεί και γενικά όλο το προσωπικό να διατηρήσει τα «κεκτημένα». Παράλληλα συνεχίζεται ο πόλεμος χαρακωμάτων των πρυτάνεων και των πολιτικών, τα ήξεις - αφήξεις με τα Πορίσματα και το ποιος είπε τι. (Καλή η δημοσιότητα, αλλά όταν εκφυλίζεται σε παραφιλολογίες καταντά δημόσιο κουτσομπολιό που βλάπτει. «Λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά»). 
Εν πάση περιπτώσει πρέπει να σοβαρευτούμε. Κινδυνεύουμε αντί της συγχώνευσης να φτάσουμε στο αντίθετο άκρο, δηλ. σε ένα άνευ προηγουμένου ξεχείλωμα προκειμένου να στεγαστεί ο κάθε πικραμένος και να χωρέσει η κάθε προεκλογική υπόσχεση. Περιμένουμε την οριστική ΚΟΙΝΗ πρόταση για τη διοικητική δομή, τα Τμήματα κλπ , ώστε να την κρίνουμε χωρίς να καταφεύγουμε σε «διαρροές» και υποθετικά σενάρια.
Ένα είναι σίγουρο : ότι δεν θέλουμε άλλη μια φούσκα. Το ζήτημα δεν είναι τι «δικαιούται» η Δυτική Μακεδονία (και οι .. γκαρσονιέρες της), αλλά τι δικαιούται η νέα γενιά. Πτυχία για τη νεολαία χωρίς αντίκρισμα στην αγορά εργασίας ; Όχι και πάλι όχι. ΦΤΑΝΕΙ. Φτάνουν τα χρέη και γενικά οι παλιές αμαρτίες (μας) που φορτώσαμε σε αυτά τα παιδιά. Φτάνουν τα 500.000 ελληνόπουλα που στείλαμε στην ξενιτειά αφού τα μορφώσαμε από το υστέρημά μας (ως οικογένειες και ως Πολιτεία). Ως πότε θα κάνουμε πολιτικό εμπόριο με τα όνειρα των νέων ανθρώπων ; 
Πάντως, για να το απαλύνουμε και λίγο το θέμα, υπάρχει και ένα παρήγορο στοιχείο: Για να καταλάβουμε ότι χρειάζεται η συγχώνευση ΤΕΙ- Πανεπιστημίου έχουμε κάνει .. μόνο 5 χρόνια, ενώ για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο λιγνίτης δεν πάει άλλο φάγαμε 20 χρόνια ! Πρόοδος …