Ολοι μιλούν για μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά ιδρύματα. Το Σύνταγμα, που αναφέρει μέχρι και ότι οι «καθηγητές αποχωρούν αυτοδικαίως μόλις (...) συμπληρώνουν το 67ο έτος της ηλικίας τους», είναι τροχοπέδη για τα δημόσια πανεπιστήμια. Αυτά δεν μπορούν να προκόψουν αφού λειτουργούν σε ασφυκτικό πλαίσιο εποπτείας. Κατά δεύτερον τα ιδιωτικά ΑΕΙ δεν έχουν πέραση ούτε στις πλέον καπιταλιστικές χώρες. Μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά είναι όλα τα πανεπιστήμια της αλλοδαπής που θαυμάζουμε και στα οποία πολλοί στέλνουν τα παιδιά τους.
Είναι προπαγανδιστικώς «έξυπνο» να επικεντρωνόμαστε στα «ιδιωτικά πανεπιστήμια», για τα οποία η Αριστερά λέει ότι θα έχουν δύο προβλήματα: 1) θα είναι πολύ κακά, λες και τώρα έχουμε το αγλάισμα της Ανώτατης Παιδείας, 2) θα είναι πολύ καλά και συνεπώς θα είναι για την ελίτ, κάτι που κρύβει και μια υποδόρια περιφρόνηση· ό,τι είναι πολύ καλό δεν είναι για το πόπολο.
Η αλήθεια είναι ότι με ένα καλό ρυθμιστικό πλαίσιο θα ιδρυθούν και καλά και καλύτερα ιδρύματα· όπως ακριβώς υπάρχουν καλές και καλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες, αλλά καμία δεν παράγει οχήματα χωρίς π.χ. μηχανή. Γράφαμε και παλιότερα ότι «παρακαλάμε χρόνια τώρα να έρθει κάποια αυτοκινητοβιομηχανία να επενδύσει στη χώρα μας. Γιατί θέλουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία να παράγει πράγματα που αποδεδειγμένα μπορεί να σκοτώσουν, ενώ την αποκλείουμε από τομείς που στη χειρότερη περίπτωση οι απόφοιτοι θα εξακολουθούν να βγαίνουν, όπως βγαίνουν σήμερα από κάποια δημόσια πανεπιστήμια και ΤΕΙ; Τι φοβόμαστε; Μην τραυματιστούν οι φοιτητές θανάσιμα τρακάροντας σε κάποιο απαρέμφατο;» («Καθημερινή» 7.12.2006).
Σημειώναμε επίσης ότι «τα Συντάγματα είναι καταστατικές αρχές που φτιάχτηκαν για να προστατεύουν τους πολίτες από την ανεξέλεγκτη δράση των ηγεμόνων τους. Μόνο στην Ελλάδα (και στις χώρες του πρώην “υπαρκτού”) το Σύνταγμα χρησιμοποιείται για να προστατεύσει τις κρατικές δραστηριότητες από τη λειτουργία των ιδιωτών.(...) Το διακύβευμα της μάχης για το άρθρο 16 είναι η ελευθερία των πολιτών να επιχειρήσουν. Είτε συλλογικώς (διά κοινωνικών φορέων όπως είναι η ΓΣΕΕ, ο ΣΕΒ, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Εκκλησία κ.λπ.) είτε ιδιωτικώς» («Καθημερινή» 26.11.2006).
Ο δημοσιογράφος Γουίλ Μακάρθι έγραψε ότι «το ιδανικό κράτος προσφέρει στους πολίτες τα εργαλεία για να πετύχουν και την ελευθερία να αποτύχουν». Δυστυχώς το ελληνικό κράτος το κάνει ανάποδα: προσφέρει κακή δημόσια παιδεία για να αποτύχουν οι πολίτες, αλλά δεν τους παρέχει την ελευθερία να επιτύχουν ιδιωτικώς.
πηγη:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
