H λογοτεχνία γράφεται, διαβάζεται, αγαπιέται ή όχι, προκαλεί ενίοτε, το σίγουρο είναι πως οι αναγνώστες—εμείς δηλαδή—δεν πλήττουμε. Καρπός πολύπλευρων αναζητήσεων η χαρά των κειμένων μετατρέπεται σε ουσιαστικό ζωντανό διάλογο όταν κείμενα, συγγραφείς

Οκτώ χορταστικές συνεδρίες με τριανταπέντε εισηγητές περιλαμβάνει το τρίτο τριήμερο συμπόσιο, ικανές να συγκινήσουν ακόμα και τις πιο αδιάφορες καρδιές. Και πρώτα πρώτα η κοζανίτικη γραμματολογία, παλαιά και σύγχρονη, κατέχει στο συνέδριο (και καλά κάνει) τη μερίδα του λέοντος. Στη συνάντηση θα εξετασθούν θέματα όπως είναι οι λογοτεχνικές σχέσεις Θεσσαλονίκης–Κοζάνης, Κοζανίτες λογοτέχνες επί πίνακι, αρχαιολογικές περιδιαβάσεις, η εικόνα της Κοζάνης και της περιοχής της στη λογοτεχνία του 21ου αιώνα, η λειτουργία του μύθου στην ποιητική του Μιχάλη Πιτένη, το περιοδικό «Ελιμειακά» από το 1982 μέχρι σήμερα, τα ημερολόγια στη Δυτική Μακεδονία, η Κοβεντάρειος Δημοτική Βιβλιοθήκη ως πύλη για την τέχνη του λόγου και την ιστορική μνήμη, παλιοί και νέοι ρόλοι για τον Σύλλογο Φίλων της Βιβλιοθήκης Κοζάνης, η βιβλιοθήκη και η πόλη, το βόρειο ιδίωμα στην περιοχή του Βοϊου, μεταφραστές και μεταφράσεις στην Κοζάνη από τις απαρχές της νεοελληνικής λογοτεχνίας μέχρι σήμερα.

Μια δεύτερη πτυχή του συμποσίου αφορά τη μεταφραστική τέχνη (φαύλη την αποκαλεί ο χαλκέντερος Γιώργος Κεντρωτής): η μεταφραστική δραστηριότητα και πρακτική (Αλληλογραφία Αλμπέρ Καμύ – Μαρία Καζάρες), απόπειρες μεταποίησης της Σύλβια Πλαθ και της Χάριετ Μάλεν, οι μεταφραστικές αυθαιρεσίες του Παπαδιαμάντη, η μετάφραση της Virtu στον Μακιαβέλλι.

Για την δημιουργική γραφή (που διδάσκεται και ως αντικείμενο στο παρακείμενο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, πρώτου διδάξαντος του μακαριστού δεινού ποιητή Μίμη Σουλιώτη) οι τίτλοι ενδεικτικοί: καταστάσεις και ζητήματα Δημιουργικής Γραφής, η εμπειρία στα προγράμματα δημιουργικής γραφής, Γραφής ερωτοτροποποιήματα, η γραφή ως σχολικό παίγνιο, δημιουργική γραφή για όλες τις χρήσεις, γραφή—ένα παιχνίδι που παίζεται με σοβαρότητα, η δημιουργική γραφή ως καλλιέργεια του ταλέντου. Και μια που μιλάμε για καλλιέργεια του ταλέντου ομόλογες είναι και οι σχετικές με τη σχολική πράξη εισηγήσεις (η σχολική εκδοχή της Λογοτεχνίας στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση) όπως και ο αγαπητός— σε μαθητές και μη— ιδανικός αυτόχειρας της Πρέβεζας (Ο Καρυωτάκης και οι νέοι. Πέντε προτάσεις για την ποίηση).

Τέλος, όπως κάθε χρονιά, το συμπόσιο αφιερώνει πολύτιμο χρόνο και στους συγγραφείς της συγχρονίας, παλαιότερους και νεώτερους, δίνοντας τη δυνατότητα στο αναγνωστικό κοινό να επιβεβαιώσει ή να τροποποιήσει τις λογοτεχνικές του διαθέσεις (Γεωργία Κολοβελώνη, Χριστίνα Καραντώνη) ενώ η καινοτομία του τρίτου συμποσίου να μας εισαγάγει στο εργαστήρι του συγγραφέα μέσω μιας εις βάθος συνομιλίας με τον δημιουργό του (η περίπτωση του Γιώργου Σκαμπαρδώνη) νομίζω ότι αξίζει να επαινεθεί.

Τιμώμενος φέτος συγγραφέας είναι ο ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς Τίτος Πατρίκιος (στην ποίησή του μαθητέψαμε κάποιοι από εμάς) και αναμένουμε με ενδιαφέρον την laudatio της Αγνής Παπακώστα για την γυναικεία παρουσία στο έργο του.