Δυστυχώς ή ευτυχώς, η καταστροφή έχει δύο πρόσωπα: την εξωστρεφή καταστροφικότητα και την αυτοκαταστροφικότητα. Εμείς βιώνουμε και δοκιμάζουμε και τα δύο». Σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει η δημοσιογράφος Μυρτώ Λοβέρδου και τον ρωτά: «Τα τελευταία χρόνια ζούμε εντονότερα την εξωστρεφή καταστροφικότητα, τη βία προς τον τρίτο...» και ο κ.Μαρμαρινός ακάθεκτος συνεχίζει: «Ναι γιατί έχουν φθάσει σχεδόν στο ζενίθ ο αποκλεισμός, η μη διέξοδος, η μη δημιουργική διέξοδος. Η καταστροφικότητα σήμερα είναι δυστυχώς μια δημιουργία. Στην περίπτωση μας η δημιουργία είναι η καταστροφή(...)».

Στην συνέχεια βέβαια αναρωτιέται αν οι βουλευτές είναι ηλίθιοι και άλλα τέτοια φτηνά «αντιεξουσιαστικά». Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Έναν καλλιτέχνη που εκθειάζει την καταστροφή. Καμία έκπληξη – ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος. Ορισμένοι καλλιτέχνες περισσότερο ίσως και από τους πολιτικούς ζουν με το άγχος της πλατείας, θέλουν να είναι αρεστοί, να τους χειροκροτούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, μου είναι δύσκολο να το δεχθώ. Και εξηγούμαι. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι ένας από τους πλέον επιχορηγούμενους καλλιτέχνες της χώρας. Στο επίσημο βιογραφικό του στο ίντερνετ στην δεύτερη κιόλας παράγραφο διαβάζεις: «Το 1983-84 ιδρύεται το σχήμα «διπλούς Έρως εταιρεία Θεάτρου» και αμέσως μετά την πρώτη του παράσταση επιχορηγείται από το υπουργείο Πολιτισμού». Είναι φανερό ότι ο κ.Μαρμαρινός αναφέρει την κρατική επιχορήγηση ως μεγάλο εύσημο, το οποίο ποτέ δεν έπαψε να διεκδικεί. Την φετινή του παράσταση «Ηρακλής Μαινόμενος» που ετοιμάζει για την Επίδαυρο στις 5 και 6 Αυγούστου την πληρώνει το «Εθνικό». Όπως με τον «Εθνικό» ήταν ξανά στην Επίδαυρο το 2008 (ως ηθοποιός τότε).

Ρώτησα φίλους που ασχολούνται επαγγελματικά με το θέατρο πόσο συχνά ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ανεβάζει «κάτι» μόνος του (χωρίς κρατική ενίσχυση δηλαδή). Δεν ήξεραν να μου πουν. Θυμήθηκαν όμως ότι το 2005 ορίσθηκε πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, με την θεατρική του ομάδα (Theseum Ensemble) να παραμένει επιχορηγούμενη... Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς είναι δυνατόν να είσαι ένα από τα αγαπημένα παιδιά των Υπουργείων (του Σημίτη, του Καραμανλή, του Παπανδρέου) και παράλληλα να προπαγανδίζεις την καταστροφή του συστήματος. Για καταστροφή κ.Μαρμαρινέ – επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο, άλλωστε το πνεύμα της παράστασης που αυτή την εποχή «διαπραγματεύεσθε» το επιτρέπει – για καταστροφή λοιπόν μπορούν να μιλούν μόνο οι αποκλεισμένοι, όχι οι επιχορηγούμενοι.

Όπως αντιστοίχως δεν μπορούν να μιλούν για «κλέφτες πολιτικούς» αυτοί που δεν πληρώνουν φόρους. Το αναφέρω παρεμπιπτόντως γιατί τις τελευταίες μέρες, εμφανίστηκαν στις πλατείες και ορισμένοι καλλιτέχνες που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με την Εφορία. Στην Ιρλανδία όταν ο Μπόνο έσπευσε στον πλευρό των «αγανακτισμένων», εκείνοι φόρεσαν μπλουζάκια με το σύνθημα «Bono pay your Taxes» (Μπόνο πλήρωσε τους φόρους σου). Θυμήθηκαν οι άτιμοι, ότι ο Μπόνο για να γλυτώσει τους υψηλούς Ιρλανδέζικους φόρους είχε μεταφέρει τα φορολογικά του στην Ολλανδία. Εδώ αντιθέτως «οι δικοί μας Μπόνο», τον ένα μήνα βρίζουν και απειλούν το σύστημα και τον άλλο μήνα – που είναι παχιές οι μύγες - δίνουν παραστάσεις και συναυλίες με κρατικά λεφτά στα κρατικά θέατρα και στα κρατικά Φεστιβάλ...

πηγή: protagon.gr