Μα τότε οι αιρετοί θα ήταν βουβοί κι άπραγοι, τα συλλογικά όργανα εικονικά, οι υπηρεσίες απολιθωμένες κι οι πολίτες παγωμένοι.
Τότε το ρολόι θα ήταν σταματημένο, οι άνθρωποι δε θα έχτιζαν, δε θα ερωτεύονταν και δε θα γεννούσαν…
Και να σχεδίαζαν την απραξία τους οι ταγοί, θα τους έπνιγε η ζωή που κυλάει.
Και ν΄αρνούνταν οι ιθύνοντες τον τόπο τους, θα τους κατέκλυζαν οι γενέθλιες μνήμες κι oι δεσμοί οι ακατάλυτοι με τις ρίζες τους.
Μήπως η ακρότητα των κριτών για το τίποτα, το κενό και το μηδέν των τοπικών εξουσιών συνεπάγεται αυτομάτως και τη δική τους υπεροχή, τη δική τους διαφορετικότητα;
Μήπως η ευκολία της διαγραφής (delete) στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές επεκτείνεται ραγδαία και στη ζωή;
Τάχα η απόρριψη συνεπάγεται την επαγγελία των σωτήρων, με ό,τι σημαίνει ο μεσσιανισμός;
Ή συνοψίζει την αδυναμία τους να δουν τα μικρά και τα μεγάλα που συνέχουν την καθημερινότητα; Ή την ανικανότητά τους ν΄αναγνωρίσουν την αγωνία, το μόχθο κι άλλων για το καλό του τόπου μας;
Η χάλκευση, με όχημα το μηδενισμό, μιας απατηλής πραγματικότητας γίνεται αιτία συνεχούς παραπλάνησης, γίνεται πρόξενος διχασμού κι υπονομευτής του διαλόγου, της συνεργασίας, της σύμπνοιας, όπως απορρέουν από την κοινωνική συμφωνία του δικαίου της απλής αναλογικής, που προβλέπει ο Κλεισθένης.
Η αναγνώριση, όμως ,του ΚΑΤΙΤΙ που έγινε, του ανεπαρκούς έστω, του λιθαριού, που όλοι βάζουν με τον ιδρώτα τους,
ο σεβασμός γι αυτούς που βρήκαν χρόνο στο κυνήγι της εποχής να σκεφτούν και να δράσουν συλλογικά, να επωμιστούν κοινές ευθύνες,
η επίγνωση πως από την καμένη γη δεν προκύπτουν τα θαύματα και πως αυτά τα λίγα, τα μικρά ή τα μεγάλα είναι τα προσανάμματα της ζωοποιού φλόγας για τους επόμενους και τους μεθεπόμενους, είναι τ΄αμόνι του τόπου για τη σφυρηλάτηση της ζωής.
Η ευκολία των λόγων, η διαγραφή, προδικάζει, δυστυχώς, την προχειρότητα, την ευτέλεια τω πράξεων.
Τα τεκταινόμενα προεκλογικώς, δυστυχώς, προοιωνίζονται τα μελλούμενα μετεκλογικώς κι η εμμονή στο μηδενισμό αντί της βαρύτητας στο σχεδιασμό, κάνει τρωτό και τ΄όραμα.
Όμως, τα δεινά του λαού δεν αντέχουν το υπέρβαρο του νιχιλισμού (nihil= τίποτα) κι οι νέοι που από τα πουπουλένια στρώματα βρέθηκαν στα σκληρά πατώματα, δεν αντέχουν τους διχασμούς και την αλληλοεξόντωση. Όντας ωραίοι, δηλ. στην ώρα τους και στον καιρό τους, προσέρχονται αθρόα, όπως διαπιστώνουμε, στην κατάθεση των περιπετειών και του σφρίγους της γενιάς τους , όχι ως ακόλουθοι αλλά ως πρωταγωνιστές, για να βάλουν τη δική τους στάμπα στην εποχή τους και στον τόπο μας. Ας παραμερίσουμε για να περάσουν!