Άλλα αμπέλια και χωράφια πότισε ο ιδρώτας της φαμίλιας μου.  Είμαι, όμως, κι εγώ  ένας Κοζανίτης- ισσα.

Αλλού οι συγγενείς κι οι παιδικοί μου φίλοι. Όμως, είμαι κι εγώ…

Άλλη η διάλεκτος ή άλλο το ιδίωμά μου κι άλλοι οι χοροί κι οι γεύσεις μας. Όμως  κι εγώ  ΕΓΙΝΑ  ένας  Κοζανίτης- ισσα.

Αφού  εδώ  οι δικοί μου έστησαν το σπιτικό τους, εδώ ύφαναν την προκοπή τους, ή εγώ έχτισα εδώ τη δική μου φωλιά και συγγενέψαμε  με τις συμπάθειές μας.

Αφού τα γιαπράκια συντρόφεψαν το εβρεστόν ή το καταφιώτικο συνόδεψε τα κρητικά καλτσούνια.  Τ΄άργανα αντάμωσαν  της λύρας τον αχό και το κρασί της αποκριάς μας έκανε όλους ένα.

Μαζί γελάσαμε στα κοζανίτικα πειράγματα κι η ισχυρή παράδοση  Κοζανίτες μας βάφτισε όλους.

Προσπεράσαμε, λοιπόν, το σπάσιμο της λύρας στα γλέντια της αποκριάς και  δονήσαμε την απαγορευμένη πλατεία με τους τρανταχτούς χορούς μας

Ερωτευτήκαμε με τη σαΐτα του έρωτα,  διαρρηγνύοντας  τα δίχτυα της καταγωγής.

Ως  Κοζανίτες,  όμως, γινόμαστε  αιφνιδίως  ξένοι, γινόμαστε οι  έτεροι, οι  παρακατιανοί, από τους ακραιφνείς και καθαρόαιμους, όταν κι εμείς ζητούμε το μερτικό μας στα δημόσια πράγματα, αλλά παραμένουμε  κοζανίτες  ψηφοφόροι των βλέψεων των αυτόχθονων, των γηγενών, των αναντάμ- παπαντάμ.

Πώς γίνεται η τοπικότητα ως στοιχείο της ζεστασιάς να ανήκουμε κάπου, ως ξεχωριστό στοιχείο του παγκόσμιου πλούτου, να μεταβάλλεται σε απόλυτο πολιτικό κριτήριο;  Να μεταλλάσσεται σε γραμμή διαχωρισμών και διακρίσεων, σε πηγή αδικίας;

Το 1963, ο Κέννεντυ επισκεπτόμενος το Βερολίνο, αναφώνησε: είμαι ένας Βερολινέζος

Το 2015 πολίτες του κόσμου αναφώνησαν: Είμαι ΣΑΡΛΙ,  ως  ενδείξεις παγκόσμιας αλληλεγγύης.

Κι εμείς το 2019 ξεφωνίζουμε:  Οι Κοζανίτες κι «οι   άλλοι»  στον  ίδιο  τόπο; Ισοπεδώνουμε τα πρώτα: τις ιδέες, τις αρχές της αξιοκρατίας,  της εντιμότητας,  της αποτελεσματικότητας, της ανανέωσης,  με τον οδοστρωτήρα της περίκλειστης τοπικότητας;

Ή επαναφέρουμε παρακμιακά το περίφημο «ΑΣ» των τοπικών εκλογών του 1978,  που ανέδειξαν Δήμαρχο το γιατρό  Παπαγιάννη;  Εκείνο το  «ΑΣ»,  όμως, συμποσούνταν στην περιλάλητη  ανθρωπιά του γιατρού,  ενώ τα τωρινά «ΑΣ»  ταυτίζονται με την από σύμπτωση καταγωγή μας, ενισχύοντας έτσι τον αναχρονισμό και την οπισθοδρόμηση των μεταμοντέρων κοινωνιών.

Η ικανότητα, πάντως, να νιώθουμε Ισπανοί, Κινέζοι ή Τούρκοι, να νιώθουμε αλληλέγγυοι πολίτες του κόσμου για   επεισόδια βίας, τρομοκρατίας κι ανελευθερίας, συναρτάται με την  πεποίθησή μας πως στην Κοζάνη είμαστε   όλοι, απλώς, Κοζανίτες, πηγάζει από την πίστη πως ο ήλιος ψένει το  ίδιο για όλους τους ανθρώπους, στον τόπο μας και σε μέρη μακρινά…