γιατί ακόμα μπορούμε να πάμε μέχρι το φαρμακείο. Με αφορμή τις τελευταίες παγκόσμιες εξελίξεις, η απαίτηση για ιατρική περίθαλψη έχει καταστεί άλλη μια "αντικοινωνική" συμπεριφορά. Τα περιστατικά που χρίζουν σημασίας είναι όσα αφορούν, πρωτίστως, την νόσο του κορωναϊού, κι έπειτα, τα χρόνια νοσήματα. Τί γίνεται, λοιπόν, με τα επείγοντα, και, κυρίως, με τις περιπτώσεις στις οποίες, κάποιος/α, δεν έχει χρόνιο νόσημα, αλλά, θεωρεί ότι χρειάζεται ιατρική παρακολούθηση, δεν απαντάει κανείς. Αυτή η ανάγκη μπορεί να είναι από απλή οφθαλμολογική, για παράδειγμα, μέχρι το πιο δύσκολο περιστατικό.

Από πότε η Υγεία περιλαμβάνει μόνο τα σοβαρά και τα επείγοντα (προς το παρόν) περιστατικά, κι όλα τ'άλλα τα θεωρεί ικανά να περιμένουν, δεν ξέρω αν είναι στα πλαίσια του κατανοητού. Με αφορμή και το άρθρο της κας Ηλιοπούλου, στην εφημερίδα σας, έρχονται στο προσκήνιο κι άλλα υγειονομικά ζητήματα, όπως αυτό του προσωπικού και οικογενειακού ιατρού, και συνακόλουθα του επικαιροποιημένου προσωπικού ιστορικού ασθενειών.

Σε ό,τι με αφορά, ανήκω σ'αυτούς που δεν έχουν την "τύχη" να τους παρακολουθεί, προσωπικά, κάποιος ιατρός. Μέχρι χτες, όμως, μπορούσα να πάρω ένα τηλέφωνο, σ'ένα από τα δεκάδες υποστελεχωμένα νοσοκομεία και κέντρα υγείας, και να ζητήσω να δω κάποιον ειδικό, ή να κάνω μια εξέταση. Η ιδιωτική ιατρική με περίμενε στην γωνία, κάθε φορά που οι ελπίδες μου προς το ΕΣΥ έπεφταν στο κενό. Ήταν πολλές, λοιπόν, εκείνες οι φορές που οδηγήθηκα σε ιδιώτη. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τόσο για 'μένα, όσο και για το κρατικό ταμείο. Αυτή είναι μια παράμετρος την οποία δεν θα συζητήσω σ'αυτό το "άρθρο". Θεωρώ, όμως, απαράδεκτη την κίνηση της κυβέρνησης να κλείσει, επί της ουσίας, όσα απ' τα κέντρα υγείας (υπο)λειτουργούσαν, τα οποία, αυτήν την στιγμή, θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν όλους τους πολίτες, οι οποίοι δεν εμπίπτουν στις κατηγορίες α. της επιδημίας, β. των χρόνιων νοσημάτων, και γ. των επειγόντων περιστατικών. Είμαστε όλοι εμείς, που έχουμε την ανάγκη, απλά, να υπάρξουμε, σ'έναν κόσμο που δεν χρειάζεται να φτάσεις ένα βήμα πριν τον θάνατο, για να μπορείς να 'χεις πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη. Διαβάζω ότι στην περιοχή της Μεσοποταμίας, η οποία, εσφαλμένα και αντισυνταγματικά, μπήκε σε προληπτική υποχρεωτική απομόνωση, οι 5.000 κάτοικοι της περιοχής, δεν έχουν πρόσβαση στο κέντρο υγείας που τους ανήκει, διοικητικά τουλάχιστον, καθώς, όλο το προσωπικό, με απόφαση της κυβέρνησης, μετατέθηκε στο πλησιέστερο κεντρικό νοσοκομείο.

Το κέντρο υγείας της δικής μου περιοχής, διαθέτει μια κοινωνική λειτουργό, με την οποία καλείσαι να επικοινωνήσεις μόνο μέσω τηλεφώνου, τις "εργάσιμες" ώρες και μέρες, λες κι οι ανάγκες γνωρίζουν γραφειοκρατικές παραμέτρους, καθώς και δυνατότητα επικοινωνίας, πάλι μόνο μέσω τηλεφώνου, μεταξύ χρόνιων ασθενών και των ειδικών που τους παρακολουθούν. Αν εγώ, για παράδειγμα, χρειάζομαι έναν ψυχολόγο, ή έναν ανδρολόγο, πρέπει να περιμένω, άγνωστο πόσο, ή να επικοινωνήσω με κάποια συμβουλευτική γραμμή υποστήριξης, που ταιριάζει, περισσότερο, στην πρώτη περίπτωση.

Το αν θα μπορώ να μιλήσω απ' το τηλέφωνο με την άνεσή μου, αν θα χρεωθώ και πόσο, αν έχω ή δεν έχω την τεχνολογία για να πραγματοποιήσω τηλεδιάσκεψη, όπως πολλοί προτείνουν ως "εναλλακτική" λύση, αδιάφορο για τους πάντες, ειδικούς ή μη. Δεν θα σχολιάσω τα περί τηλεφωνικής επικοινωνίας με ιδιώτες ιατρούς, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, και το ανάλογο αντίτιμο, απ'τον δικό μας μόχθο, φυσικά.