Τυχαίες συμπτώσεις ή εξακολουθητικοί υπαινιγμοί ενός αποτυχημένου συστήματος διακυβέρνησης που από καταβολής του ελληνικού κράτους αναπαράγεται διαρκώς και επιβιώνει – με διαφορετικό ίσως προσωπείο- φτάνοντας πια στα όρια του; Η ανάγνωση που επιχειρείται από πολλές πλευρές του πολιτικού γίγνεσθαι συνηγορεί σαφέστατα υπερ της δεύτερης εκδοχής. Το σύστημα χρεωκόπησε, οι πολιτικοί μας ταγοί αποδείχτηκαν ολίγιστοι και οι αγορές του δήμου κατακλύστηκαν από τις φωνασκίες αργόσχολων – και παχυλά αμειβόμενων βεβαίως βεβαίως - δημοσιολογούντων. Και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να ανατρέψει τη φθίνουσα πορεία ενός έθνους μαθημένου χρόνια τώρα στις επίπλαστες ανόδους.
Το σκηνικό των τελευταίων ετών φαντάζει εντούτοις γνώριμο στους  παροικούντες της εδώ Ιερουσαλήμ,  με το 1909 και το κίνημα στο Γουδί να μοιράζονται με τα της πόλεως μας κοινούς και διαχρονικούς παρονομαστές. Την χρεωκοπία του δικομματικού συστήματος, την αποθέωση της φατριαστικής δημοσιουπαλληλίας, την διεθνή απαξίωση της χώρας, τις δομικές στρεβλώσεις της διοικητικής μηχανής, τις αναχρονιστικές αγκυλώσεις της εθνικής οικονομίας, την απαξία της πολιτικής εκ μέρους των πολιτών και το αίτημα- κραυγή μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας για ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Και αν εκείνη την εποχή το καθολικό αυτό αίτημα ενσαρκώθηκε στο πρόσωπο του Ελευθερίου Βενιζέλου και οδήγησε στην ριζοσπαστική ,για τα δεδομένα της εποχής, αλλαγή του πολιτικού τοπίου σήμερα μια τέτοια αλλαγή φαντάζει πολυτέλεια περισσή για τις καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές μιας και οι ακριβοπληρωμένοι  ιερείς των τηλεοπτικών μαντείων χρησμό πολύτιμο μας έδωσαν πως ζούμε το τέλος των μεγάλων ηγετών και των σπουδαίων πολιτικών αντρών και πως τις αλλαγές που περιμένουμε  τα τσιμεντένια τείχη αυτή τη φορά θα μας τις φέρουν. Και άλλοι εννόησαν ως τέτοια τα τείχη της Βουλής και άλλοι τα τείχη των τηλεοπτικών μεγάρων. Και κανείς τους δεν φαίνεται να σκέφτηκε τα τείχη της μεταπολίτευσης που ΄΄χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη και χωρίς αιδώ έκτισαν κάποιοι γύρω μας και ανεπαισθήτως μας έκλεισαν από τον κόσμο έξω΄΄. Αυτά τα τείχη είναι που πρέπει να κατεδαφίσουμε εάν θέλουμε πραγματικά να επιτυχουμε τις πολυπόθητες αλλαγές, αγνοώντας  χρησμούς και παραινέσεις  που με υποκριτική γαλαντομία μας προσφέρουν οι πρωθιέρειες των τηλεοπτικών μαντείων, συνηθισμένες χρόνια τώρα στις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις του εύκολου πλουτισμού .
 Μπροστά λοιπόν στα αδιέξοδα της εποχής η απάντηση της κοινωνίας δεν μπορεί παρα να είναι θορυβώδης και ανατρεπτική. Οι κλασικοί δίαυλοι εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας δηλαδή οι εκλογές και η εναλλαγή των δύο κομμάτων εξουσίας στην κορυφή της διακυβέρνησης της χώρας , ήσαν κάποτε μια κάποια λύση αλλά σήμερα φαντάζουν  ξεπερασμένες μόδες και ενοχλητικοί αναχρονισμοί. Η ίδρυση ενός νέου κομματος από την άλλη αν και κινδυνεύει να θεωρηθεί μια ακόμη απέλπιδα  προσπάθεια του συστήματος προκειμένου να αποσπάσει από τον λαό την απαραίτητη για την επιβίωσή του πολιτική νομιμοποίηση ,μέσω της ανακύκλωσης του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού και της ανακατάταξης των υφιστάμενων πολιτικών δυνάμεων,  αποτελεί την μόνη εφικτή διέξοδο στην παρούσα φάση- μέχρι τουλάχιστον να ξεσπάσει μια νέα κοινωνική επανάσταση!-  με την επιτυχία του εγχειρήματος να εξαρτάται από τις προυποθέσεις που θα προκριθουν κατά την υλοποίηση του εγχειρήματος. Ορισμένες εξ αυτών επισημαίνονται εδώ.
Οι αποκεντρωμένες δομές του νέου κομματικού σχηματισμού, με την εγκατάλειψη των οχληρών αρχηγοκεντρικών χαρακτηριστικών των υφιστάμενων κομμάτων, η στελέχωση του με νέα και άφθαρτα πρόσωπα που θα προέλθουν μέσα από τις τοπικές κοινωνίες – και όχι από τα κομματικά εργαστήρια και τους κομματικούς σωλήνες  και το κυριότερο η εγκατάλειψη του ανευ περιεχομένου πολυσυλλεκτικού χαρακτήρα των παλαιών κομμάτων. Η χώρα δεν χρειάζεται ένα ακόμη κόμμα για όλους με θολές θέσεις και νεφελώδεις αρχές προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες και τα αιτήματα ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα αλλά ένα κόμμα με συγκεκριμένη κοινωνική βάση. Και η βάση αυτή δεν είναι άλλη από τις γυναίκες της καθημερινής βιοπάλης, τους νέους της υψηλής ανεργίας, των χαμηλών εισοδημάτων και των πλείστων πτυχίων και μεταπτυχιακών , τα κατώτερα υπαλληλικά στρώματα της δημόσιας γραφειοκρατίας και των ιδιωτικών επιχειρήσεων που ασφυκτιούν μέσα στα στενά πλαίσια του εργασιακού τους βίου αδυνατώντας να ανελιχθούν στις εδραιωμένες ιεραρχίες ελλείψει πολιτικού προστάτη και να εφαρμόσουν στην πράξη πρωτοποριακές ιδέες  ελλείψει ενός ευέλικτου συστήματος εντόπισης και επιβράβευσης της καινοτομίας καθώς και οι νέοι παραγωγοί- αρχιτεχνίτες που απογοητευμένοι από τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος καταφεύγουν και αυτοί στον εύκολο δρόμο της διαπλοκής με τον κρατικό Λεβιάθαν προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους . Πρόκειται για ένα σύγχρονο προλεταριάτο που επιζητεί αναγωνίως να εκφραστεί πολιτικά. Ένα προλεταριάτο όμως με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά  από εκείνα του προλεταριάτου της βιομηχανικής εποχής μιας και το συγκεκριμένο εμφανίζει έναν υψηλό δείκτη μόρφωσης και γενικής παιδείας , ενημερώνεται σε τακτική βάση για τα δημόσια ζητήματα, έχει συγκροτημένες θέσεις και  απόψεις περι του τι δεον γενέσθαι, σερφάρει στο διαδίκτυο και ΄΄μπλογκάρει΄΄ συνεχώς αποτυπώνοντας στα χιλιάδες blogs τη δικαιολογημένη οργή του και το κυριότερο επιζητεί μια νέα πολιτική ταυτότητα προκειμένου να εκφραστεί. Ένα προλεταριάτο που στέκεται απέναντι στους ιδιοκτήτες του κεφαλαίου και στα ανώτερα και μεσαία  αστικά στρώματα του πληθυσμού ( ανώτερα διοικητικά και επαγγελματικά στελέχη, μεγαλοδημοσιογράφοι, έμποροι και μεταπράτες, συνδικαλιστές, ακριβοπληρωμένοι μαιντανοί του καλλιτεχνικού χώρου, κόλακες και  αυλικοί της εκάστοτε εξουσίας) . Ένα προλεταριάτο που αν οργανωθεί μπορεί να επιτύχει τις μεγάλες αλλαγές  που πέτυχαν οι πρόγονοι του κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα με την συγκρότηση του κράτους πρόνοιας και του κευνσιανού μοντέλου οικονομικής ανάκαμψης .Mε λίγα λόγια  ενας κόσμος έτοιμος για τις μεγάλες ανατροπές.
Η Ντόρα Μπακογιάννη , κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η μόνη στην παρούσα φάση που μπορεί να αποστασιοποιηθεί από το σύστημα εξουσίας που υπηρέτησε τόσα χρόνια και να προχωρήσει στην ίδρυση ενός νέου  φιλελεύθερου κόμματος ικανού να εκφράσει τις αγωνίες και τους προβληματισμούς του νέου αυτού κόσμου της μεταδημοκρατίας μας ( Κόλιν Κράουτς, Μεταδημοκρατία). Ενός κόμματος που θα επιδιώξει να συμπεριλάβει στους κόλπους του τα  κινήματα των πολιτών  και τις διάφορες πρωτοποριακές ομάδες προώθησης σύγχρονων ζητημάτων και προβληματισμών και θα αγωνιστεί για την εδραίωση μιας νέας συμμετοχικής δημοκρατίας με διαρκείς λαικές συνελεύσεις και συνεχή πολιτική συμμετοχή των πολιτών. Ενός κόμματος που θα συγκρουστεί με τις κατεστημένες αντιλήψεις της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και της φατριαστικής δημοσιουπαλληλίας και θα αγωνιστεί για την θεμελίωση ενός νέου κράτους πρόνοιας και μιας ρωμαλέας ελεύθερης αγοράς προιόντων και υπηρεσιών. Ενός κόμματος που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της Ευρωπαικής Ενωσης και θα κινητοποιήσει νέες δυνάμεις ΄΄ υπερ μιας νέας παγκοσμιοποίησης΄΄.  Ενός κόμματος τέλος που για να στηθεί σε υγιείς και στέρες βάσεις θα πρέπει να αποτινάξει από πάνω του τους προσωπικούς μηχανισμούς της πρώην υπουργού και τα εδραιωμένα κομματικά της φέουδα ανα την ελληνική επικράτεια, τα οποία εκ των πραγμάτων αποτελούν άχθος βαρύ για τους ώμους ενός πολιτικού που επιδιώκει την ανατροπή. Ως εκ τούτου απαιτείται ο a priori  αφοπλισμός τους. Η μαγιά είναι πάντα χρήσιμη για το ψήσιμο ενός άρτου. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση η χώρα μας δεν θέλει άλλους άρτους και θεάματα. Θέλει ένα σύγχρονο πολιτικό κόμμα που θα στηθεί εκ θεμελίων και θα πορευτεί με ανθρώπους του πολιτικού περιθωρίου.
Το πρόσωπο της Ευρυτάνας πολιτικού είναι γεγονός ότι  απωθεί και ενοχλεί πολλούς. Ίσως γιατί ανασύρει μνήμες παλαιοκομματικών πρακτικών και αίολων πολιτικών συμπεριφορών παρόμοιων με αυτές  που κυριάρχησαν στη διάρκεια της τελευταιας γαλάζιας διακυβέρνησης . Ίσως πάλι επειδή ταυτισμένο καθώς είναι  με μια πολιτική παράδοση που αντλεί τις αφετηριακές της καταβολές από τα Ιουλιανά και το βρώμικο 89  διεγείρει τα έμφυτα  αντανακλαστικά  ενός συστήματος εξουσίας που έμαθε όλα αυτά τα χρόνια να λοιδορεί και να προσάπτει μομφές σε δυναμικούς και ικανούς πολιτικούς προκειμένου να εξασφαλίζει την ανάρρηση στην εξουσία ελεγχόμενων και προβλεπόμενων ΄΄ηγετών΄΄ και ενός συστήματος επικοινωνίας  που έμαθε  να κρύβει επιμελώς από τα μάτια των απαίσιων Αλεξανδρινών τους δεινούς βαρβαρισμούς των θλιβερών τους ηγεμόνων. Ίσως τέλος γιατί η αξία σε αυτή τη χώρα έχει ποινικοποιηθεί μιας και οι πολίτες της έμαθαν να χαμηλώνουν τον πήχυ της πολιτικής τους εκπροσώπησης αφενός για να μπορούν να συνδιαλλέγονται με τους ηλιθίους δίχως τη βάσανο της μελέτης και αφετέρου για να μπορούν και οι ίδιοι να απαιτούν οφίτσια, τίτλους και αξιώματα.  Όποια και αν είναι όμως η αιτία της μομφής ,αυτή δεν μπορεί να αλλάξει μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Το ότι δηλαδή η Μπακογιάννη αποτελεί μια ισχυρή πολιτική προσωπικότητα που  στην παρούσα φάση – και το τονίζω αυτό- είναι η μόνη που μπορεί να αντέξει τους κραδασμούς μιας γενναίας ανανεωτικής διαδικασίας και να εγγυηθεί με την παρουσία της την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού και την απαραίτητη κοινωνική κινητοποίηση, διαδικασίες που στα χέρια ενός νέου πολιτικού άντρα μπορούν να αποδειχτούν επικίνδυνη εκρηκτική ύλη . Υπο τις προυποθέσεις βέβαια που επισημαίνονται.
Το να αντιτάσσεις στην πολύπλευρη κρίση του συστήματος εξουσίας τη διαχειριστική λογική ως κυβερνών κόμμα, το φοβικό ψέλλισμα ενός αυτιστικού αντιπολιτευτικού λόγου ως μείζων αντιπολίτευση και τον στείρο και ανέξοδο λαικισμό ως ελάσσων αντιπολίτευση αποτελεί παρωχυμένη και ενοχλητική πρακτική. Οι πολίτες, αναμφίβολα συμμέτοχοι και συνένοχοι σε όλα αυτά που εξυφαίνονται γύρω μας , έχουν κουραστεί από τα ευφυολογήματα της αποστεωμένης κομματικής αντιπαράθεσης, τις συχνές εκρήξεις ανοησίας των  ασπόνδυλων της πολιτικής μας ζωής και τα καθημερινά χαριεντίσματα της μυωπικής  δημοσιογραφικής πένας  με τους πειναλέους της παλαιοκομματικής πλέμπας. Είναι  ώρα οι προδομένοι αυτοί πολίτες να εντείνουν τις προσπάθειες τους μπροστά στις επώδυνες ωδίνες  των καιρών και με τα απαραίτητα πολιτικά αριστολόχεια να εξασφαλίσουν τον πολυπόθητο τοκετό της νέας εποχής έστω και αν ο μεγάλος Αλεξανδρινός μας ποιητής τους προειδοποιεί  ότι είναι οι προσπάθειες τους  σαν των Τρώων και εκεί ΄΄ που θαρρούμε  πως με απόφασι και τόλμη θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά, κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε΄΄ έρχεται η μεγάλη κρίση και  ‘’ η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται• ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει• κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή΄΄. Αυτό που καλούμαστε λοιπόν να κάνουμε είναι να ΄΄ βάλουμε στην άκρη την ποίηση και τα άλλα μικροπράγματα΄΄ ( Οράτιος, Επιστολές)  και να ΄΄σταθούμε ανώτεροι των περιστάσεων΄΄ τελειώνοντας τους στίχους του ποιητή κάπως έτσι: ΄ Όμως η πτώσις τους  είναι βεβαία. Επάνω, στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος. Και όλοι αυτοί που έμαθαν  τιμές και αξιώματα να απολαμβάνουν ας είναι έτοιμοι για την επικείμενη την πτώση. Και ώ Θέε μου. Θα γίνουμε μάρτυρες μιας μεγαλειώδους πτώσης’’ .