των 162 πεσόντων Φλωρινιωτών, κατά τη διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου 1940 – 41, για τους οποίους δεν υπάρχουν στοιχεία των συγγενών τους», θα ήθελα να δημοσιεύσω τα παρακάτω:
- Αφενός μεν να συγχαρώ θερμά, του αρμοδίους φορείς της Π.Ε. Φλώρινας γι αυτή την πρωτοβουλία, που θεωρείται ελάχιστος φόρος τιμής για τους Έλληνες Πολίτες, που έχασαν την ζωή τους, υπερασπιζόμενοι την πατρίδα μας, σε μία κρίσιμη καμπή της ιστορίας, της ανθρωπότητας.
- Αφ’ εταίρου να εκφράσω τους προβληματισμούς μου, που προέκυψαν από την σχολαστική ανάλυση και την επεξεργασία των ονομάτων που αναφέρονται στην λίστα αυτή
- Και να επικεντρώσω στην ιστορία του αγέννητου τότε παιδιού, ενός από τους νεκρούς που αναφέρονται στην κατάσταση των πεσόντων κατά τη διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου 1940 – 41.
Πιο κάτω θα παραθέσω επεξεργασμένα τα στοιχεία των πεσόντων με διάφορα κριτήρια και με την επισήμανση, των νεκρών από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Πρέσπα! Ας με συγχωρέσουν οι αναγνώστες, η διάκριση αυτή δεν έχει να κάνει, με την οφειλόμενη τιμή, που αξίζουν οι νεκροί ήρωες, αλλά με το να επισημάνω την συμμετοχή των εκ Πρεσπών ορμώμενων Στρατιωτών, Ελλήνων πολιτών, αλλά και τις μετέπειτα επιπτώσεις από την συμπεριφορά της πολιτείας, στις οικογένειες των ηρώων!
Από την ταξινόμηση των στοιχείων προκύπτουν τα εξής:
Κατά τόπο καταγωγής:
- Πεσόντες Π.Ε. Φλώρινας, χωρίς πληροφορίες για ύπαρξη συγγενών :162
- Από τους πιο πάνω, πεσόντες από τον σημερινό Δήμο Πρεσπών : 33
- Από τους πιο πάνω, πεσόντες από το χωριό Άγιος Γερμανός Πρεσπών: 8
- Από χωριά τις Πρέσπας που σήμερα δεν υπάρχουν : 9
Κατά τοποθεσία που έχασαν την ζωή τους:
- Σε Νοσοκομειακές Μονάδες 41
- Από αυτούς στο Νοσοκομείο Φλώρινας 7
- Στα πεδία των μαχών κυρίως σε Αλβανικό έδαφος 123
- Από αυτούς οι Πρεσπιώτες 26 .
Τονίζεται ότι πρόκειται μόνο για Νεκρούς από την Π.Ε. Φλώρινας που δεν έχουν ταυτοποιηθεί οι συγγενείς τους.
Αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό, εκτιμώ ότι, τόσο από διάφορα δημοσιεύματα, όσο και από προσωπικές μαρτυρίες επιζώντων του Αλβανικού Μετώπου, φαίνεται ότι δύο ήταν οι σημαντικοί παράγοντες της ηρωικής Νίκης των Ελλήνων κατά των Ιταλών Εισβολέων:
- Η ομοψυχία και ο ηρωισμός των Ελληνικών Στρατευμάτων και
- Η υπερπροσπάθεια που έγινε στα χιονισμένα βουνά του Αλβανικού μετώπου με τον διεμβολισμό από την περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, όπου δεν περίμεναν επίθεση οι Ιταλοί.
Εγώ, μεγάλωσα βλέποντας την αιχμηρή κορυφή του Ιβάν, και να ακούω από τον πατέρα μου, πόσο καθοριστικό ρόλο έπαιξε, αυτό το βουνό, στην εξέλιξη του μετώπου
Πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω, τι μου έλεγε και πώς μία απλά μυτερή κορυφή ενός βουνού, που αχνοφαίνεται στον Δυτικό Ορίζοντα της Πρέσπας. μπορούσε να είναι τόσο καθοριστική.
Όταν μετά από πολλά χρόνια χρειάστηκε να κάνω, οδικώς, ένα επαγγελματικό ταξίδι στα Τίρανα, διαπίστωσα, το πόσο «άγριο» και κακοτράχαλο βουνό είναι!
Αυτή ήταν και η αιτία υποθέτω πως τα Ιταλικά στρατεύματα θεώρησαν, ότι δεν χρειάζεται να παρατάξουν τις δυνάμεις τους από την πλευρά, των φαινομενικά απροσπέλαστων βουνών! Αυτό το απροσπέλαστο Βουνό φαίνεται ότι αποτέλεσε την «Αχίλλειο πτέρνα» του πάνοπλου και υπέρτερου αριθμητικά Εισβολέα!
Από εκεί αιφνιδιάστηκαν τα Ιταλικά Στρατεύματα, από τις ηρωικά μαχόμενες Ελληνικές Δυνάμεις, πλευροκοπήθηκαν, διερράγη το μέτωπό τους και η συνέχεια είναι γνωστή.
Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα που βρήκα στο διαδίκτυο, πολύ σημαντικές και εξαιρετικά φονικές μάχες δόθηκαν κυρίως στα στενά της Κλεισούρας, ενώ τα γύρω υψώματα και ιδιαίτερα το ύψωμα 751, όπως και το ύψωμα του χωριού Μπούμπεσι. Εκεί υπήρξαν πάρα πολλοί νεκροί και από τις δύο πλευρές.
Σε κάποιο δημοσίευμα διάβασα, ότι βρέθηκαν δύο αντίπαλοι στρατιώτες αλληλοκαρφωμένοι με τις ξιφολόγχες τους!!!
Διαβάζω σε Δημοσίευμα της Εφημεδας «Το Θέμα» στις 28/10/2019 με τίτλο, «Η Ελλάδα προχωράει στην αποκατάσταση μιας μεγάλης εθνικής και ανθρωπιστικής εκκρεμότητας που αφορά τους Έλληνες πεσόντες κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-41 – » και υποθέτω ότι η σημερινή πρόσκληση της Π.Ε. Φλώρινας είναι η συνέχεια!
Πιο κάτω γράφει, «…..Πρόκειται για Έλληνες που έχασαν τη ζωή τους στη μάχη για την προάσπιση του Υψώματος 731, που θεωρείται η πλέον φονική του Ελληνο-ϊταλικού πολέμου και για τις δύο πλευρές. Συνολικά 694 πεσόντες εντοπίστηκαν στη διάρκεια εκταφών που ολοκληρώθηκαν πριν από έναν χρόνο και πλέον αναπαύονται στα Στρατιωτικά Κοιμητήρια στο χωριό Βουλιαράτες και στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στην Κλεισούρα»
Και συνεχίζει πιο κάτω, «Ο σεβασμός των Ιταλών μετά τον Πόλεμο. Η Ιταλία ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 είχε προχωρήσει στην περισυλλογή των δικών της νεκρών από τα πρόχειρα νεκροταφεία και τα πεδία μαχών στην Αλβανία. Στις έρευνες εκείνες, αν και αντίπαλοι στον πόλεμο, οι Ιταλοί λειτούργησαν με ανθρωπισμό και σεβασμό στους Ελληνες πεσόντες που εντόπιζαν στη διάρκεια των ερευνών τους. Αφού τους κατέγραφαν, τους έθαβαν εκ νέου, τοποθετώντας τα οστά σε ξύλινα αριθμημένα φέρετρα μαζί με τα προσωπικά αντικείμενα που έβρισκαν, με την ένδειξη -σε αλουμινένια πλακέτα- «Αγνωστος Ελληνας»!
Στέκομαι εδώ, στο ότι, οι Ιταλοί σεβάστηκαν τους νεκρούς Έλληνες Στρατιώτες!
Η Ελλάδα τους σεβάστηκε? Η απάντηση είναι ότι τους, σεβάστηκε επιλεκτικά, αλλά όχι όλους! Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί το λέω αυτό?
Εδώ λοιπόν αρχίζει το ενδιαφέρον της εν λόγω ανάρτησης μου και της ιστορίας που θα σας παραθέσω.
Έχω την ευλογία να ζω με την μεγάλης ηλικίας μητέρα μου, που κατάγεται από τον Άγιο Γερμανό. Άρχισα λοιπόν, να την ρωτώ για τα ονόματα των νεκρών συγχωριανών της που όπως προανέφερα, δημοσιεύτηκαν από την Π.Ε. Φλώρινας, τις οικογένειες των οποίων γνώριζε με αρκετές λεπτομέρειες!
Χείμαρρος η μαμά μου με πλήρη διαυγεια, άρχισε να μου αραδιάζει, διάφορες πληροφορίες, για συγχωριανούς, γείτονες, συγγενείς, μακρινούς ή κοντινούς, εξ αίματος ή αγχιστείας, για τις οικογένειές τους κ.α.π..
Μεταξύ άλλων, κάποια στιγμή αναφέρθηκε, στον νεκρό της λίστας, Γεώργιο Σαραγιόπουλο του Στέφανου που σκοτώθηκε στις 02/02/1941 στο ύψωμα «Μπούμπεσι», με τους συγγενείς του οποίου, πολλά χρόνια μετά, προέκυψε, μακρινή εξ αγχιστείας συγγένεια.
Επειδή γνώριζα τα πρόσωπα των μακρινών εξ αγχιστείας συγγενών που μου ανέφερε, ζήτησα, από περιέργεια, περισσότερες πληροφορίες!
Μετά από ερωτήσεις, διευκρινήσεις και συνειρμούς διαπίστωσα, ότι ένας κύριος George Salagil από το Καναδά, που πολλές φορές κάνει «λάικ» στις κατά καιρούς, αναρτήσεις μου από την Πρέσπα, είναι ο Γεώργιος Σαραγιόπουλος! Φυσικά δεν ήταν ο νεκρός του 1941, αλλά όπως προέκυψε μετά, ήταν ο γιός του νεκρού, που γεννήθηκε σχεδόν ένα μήνα, μετά τον θάνατο του πατέρα του, προς τιμήν του οποίου φαίνεται να πήρε το όνομα!
Δεν έχασα καιρό, αξιοποίησα την δυνατότητα επικοινωνίας που μας προσφέρει το διαδίκτυο, ιδιαίτερα η πλατφόρμα του Facebook και επικοινώνησα μαζί του! Του ανέφερα, ότι η Π.Ε. Φλώρινας, αναζητά τους συγγενείς των 162 νεκρών του πολέμου 1940-41, προκειμένου να τους ταυτοποιήσεων, μεταξύ των οποίων είναι και ο πατέρας του.
Παρά την συγκίνηση που έδειξε για την αναφορά στον νεκρό πατέρα, που δεν γνώρισε ποτέ, με έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν είναι τόσο ενθουσιασμένος, στην ιδέα να έρθει στην Ελλάδα να δώσει αίμα για την ταυτοποίηση του νεκρού πατέρα του, όπως θα περίμενε οποιοσδήποτε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος!
Άρχισα να αναρωτιέμαι, τι συμβαίνει?
Έτσι κι’ αλλιώς ήμουν προβληματισμένος, μια και στο προφίλ του, έχει φαρδιά πλατιά, την σημαία της Βεργίνας, αλλά με την «Βερσιόν» της βόρειας γείτονάς μας!
Παρέβλεψα, την για μένα, ίσως ενοχλητική εικόνα, μια και πρεσβεύω, και στηρίζω, την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών, ανεξάρτητα από, ιστορικές εξελίξεις, πρόσφατες ή προ πολλών αιώνων και τις ανούσιες εθνικιστικές διαμάχες, ένθεν και ένθεν!
Κουβέντα στην κουβέντα, ούτε λίγο ούτε πολύ, κατάφερα να εκμαιεύσω την προσωπική του ιστορία, η οποία νομίζω ότι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και με την άδειά του, την δημοσιοποιώ.
Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να την διαβάσει κανείς, όχι τόσο για το συγκριμένο άνθρωπο, που η μοίρα αλλά και ορισμένοι άνθρωποι, του φέρθηκαν, πολύ σκληρά, αλλά σαν μία ακόμη κλασική περίπτωση, της εξαιρετικά άδικης συμπεριφοράς της πολιτείας σε βάρος των γηγενών πολιτών της.
Η ιστορία του Γιώργου όπως μου την διηγήθηκε ο ίδιος:
Γεώργιος Σαραγιόπουλος του Γεωργίου και της Ιορδάνας, το γένος (Παπά) Αντώνη Παπαδόπουλου, γεννήθηκε στις 3-4-1941, στον Άγιο Γερμανό, Πρεσπών, σχεδόν ακριβώς ένα μήνα, μετά τον ηρωικό θάνατο του πατέρα του (2-2-1941).
Όταν τον Μάρτιο του 1948, η Ελληνική Αεροπορία βομβάρδιζε τους αμάχους στα χωριά της Πρέσπας, η χήρα μητέρα του, πήρε τα τρία παιδιά της, τον τότε 7χρονο Γιώργο, τον μεγάλο της γιό Χρήστο 14 ετών (γεννηθείς το 1934) και κόρη της Ευαγγελία 10 ετών (1939), ανέβηκε τον λόφο και πέρασε τα σύνορα διαφεύγοντας, στην τότε Γιουγκοσλαβία όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού.
Μετά από περιπλανήσεις σε κέντρα συγκέντρωσης Προσφύγων, στην περιοχή Svt. Nikole, Novo Mezre κτλ, εγκαταστάθηκαν, στο χωριό Krivogasteni, στους πρόποδες του Κρούσεβου. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε κάποιον χήρο συγχωριανό, με πέντε παιδιά, ενώ ο ίδιος, με τα δύο αδέρφια του, βρέθηκε σε οικοτροφείο στο Βαλάντοβο, της επαρχίας Γευγελής της τότε Γιουγκοσλαβίας.
Με ενέργειες της άτεκνης, θείας του Δωροθέας Σαραγιοπούλου-Ιωακειμίδου, επέστρεψαν τα τρία αδέρφια, στην Φλώρινα, τον Ιανουάριο του 1955, ως «παιδιά θυμάτων πολέμου». Ο ίδιος βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη, στο Οικοτροφείο «Άγιος Δημήτριος», ένα από τα λεγόμενα ιδρύματα της «Βασίλισσας Φρειδερίκης» (τρία χρόνια), προκειμένου να γίνει κατασκευαστής παπουτσιών , επάγγελμα που την εποχή εκείνη, δεν του έδινε προοπτικές ικανοποιητικής διαβίωσης!
Μετά την ενηλικίωσή του, αποχώρησε από το Οικοτροφείο, έκανε διάφορες περιστασιακές εργασίες ,μέχρι να υπηρετήσει , την Στρατιωτική του Θητεία 25 μήνες ( 1962-1964) σε Θήβα, Ελευθερούπολη, για τρείς μήνες στην Καβάλα όπου ήταν βασικός παίχτης της ομάδας καλαθοσφαίρισης του Συντάγματος! Απολύθηκε, τον Ιούλιο του 1964, από το Διδυμότειχο, όπου υπηρέτησε τους τέσσερις τελευταίους μήνες της Στρατιωτικής του Θητείας.
Με την υποτυπώδη υποστήριξη του αδερφού του Χρήστου που ζούσε στον Άγιο Γερμανό Πρεσπών, είχε εγγραφεί σε κάποια «Εκκλησιαστική Επιτροπή ή Αποστολή της Αυστραλίας» στην Θεσσαλονίκη, που παρείχε μαθήματα Αγγλικής, εργαζόμενος παράλληλα ως οικοδόμος, ώστε σε Τρείς μήνες να μπορέσει να μεταβεί στην υπερπόντια χώρα για εργασία.
Πράγματι, σε τρείς μήνες, απέκτησε την επάρκεια της Αγγλικής Γλώσσας, αλλά δεν μπορούσε να εξασφαλίσει το πολυπόθητο «Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων» που εθεωρείτο απαραίτητο για την αναχώρησή του στην μακρινή χώρα.
Πέρασαν ήδη έξη μήνες, το πιστοποιητικό δεν ερχόταν, έτσι αποφάσισε να απευθυνθεί στον, φίλα προσκείμενο, τότε μεγάλο πολιτικό παράγοντα εκ Φλωρίνης Τ.Μ. δεξί χέρι του τότε π. Πρωθυπουργού Κ.Κ. Μετέβη στην Αθήνα, αλλά αυτός για ακατανόητους λόγους αρνήθηκε να ασχοληθεί με το θέμα του!
Αποφάσισε να απευθυνθεί στον, πρόσφατα νεοεκλεγέντα Βουλευτή Φλώρινας κ. Δ.Θ. Ο νεοεκλεγείς πολιτικός παράγοντας, του άλλου κόμματος, τον υποδέχτηκε μετά χαράς και πρόθυμα μεσολάβησε για την έκδοση του πολυπόθητου «Πιστοποιητικού Κοινωνικών Φρονημάτων»!
Σε λίγες ώρες ο Γιώργος είχε στα χέρια του, τον σφραγισμένο με βουλοκέρι, φάκελο που περιείχε το Πιστοποιητικό.
Ο κ. Δ.Θ., προθυμοποιήθηκε να τον μεταφέρει με το αυτοκίνητό του, στο προορισμό του (Πρεσβεία της Αυστραλίας), πράγματι καθώς κατευθύνονταν και ενώ είχαν ήδη φτάσει στην Ομόνοια, χτύπησε ο ασύρματος και ζητήθηκε από τον Βουλευτή, να πάει επειγόντως στην Βουλή, ζήτησε συγνώμη από τον Γιώργο, ο οποίος αποβιβαζόμενος, τον ευχαρίστησε θερμά.
Ο ατίθασος νέος, κυριευμένος από την περιέργεια, του τι μπορούσε να περιέχει το έγγραφο, που τόσο πολύ τον ταλαιπώρησε, με το τσιγάρο του έλιωσε τεχνηέντως το βουλοκέρι και έκπληκτος διαβάζει, ότι στο Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων, χαρακτηρίζεται ως «Ρευστής Εθνικής Συνείδησης ασπαζόμενος της Σλαβικές απόψεις»!
Στέκεται αρκετά λεπτά, αποσβολωμένος, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το Πιστοποιητικό, μη μπορώντας να πιστέψει στα μάτια του!
Αναρωτιόταν:
- Πώς γίνεται, αυτός, που μέχρι εκείνη την στιγμή, εάν άκουγε άνθρωπο να του μιλάει σε βάρος της Ελλάδος, ήταν ικανός να τον σκοτώσει?
- Αυτός που ο πατέρας του έδωσε την ζωή του για την πατρίδα Ελλάδα να χαρακτηρίζεται ανθέλληνας, με ρευστή εθνική συνείδηση?
Πέρασαν αρκετές ώρες μέχρι να συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει!
Του ήταν αδύνατον να δεχτεί πως αυτή η χώρα, μπορεί να του φέρεται ακόμη πιο σκληρά και από την μοίρα του!
Όταν κατάφερε να καταλαγιάσει η οργή του, πήρε τις αποφάσεις του!
Σε λίγη ώρα, παρέδωσε τον ξανακλεισμένο Φάκελο στην Αυστραλιανή Πρεσβεία, όπου του κανόνισαν, να φύγει με το αμέσως επόμενο δρομολόγιο του υπερωκεάνιου «Πατρίς», δηλαδή, σε μόλις μία εβδομάδα.
Επιστρέφει επειγόντως, στο χωριό να χαιρετήσει τους συγγενείς, ενώ ο αδερφός του Χρήστος πούλησε ,μία από τις τρείς γελάδες του, προκειμένου να του δώσει ένα πενιχρό ποσό, ώστε να καλύψει τις άμεσες ανάγκες του στην μακρινή χώρα.
Η πολυπόθητη ώρα της επιβίβασης έφτασε¸ η αγωνία του ήταν στο απόγειο, με τον φόβο, μήπως βρεθεί τρόπος να τον γυρίσουν πίσω,!
Μπήκε με χίλιες δύο προφυλάξεις στο τεράστιο καράβι, κρύφτηκε στα αμπάρια του (δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί), μέχρι να ακούσει από τα μεγάφωνα τον πλοίαρχο να ανακοινώνει ότι ήδη βρισκόμαστε στα διεθνή ύδατα.
Ανέβηκε στο κατάστρωμα, σήκωσε τα χέρια του ψηλά στον ουρανό, ανέπνευσε τον αέρα της απελευθέρωσης από τον παραλογισμό που επικρατεί στην Ελλάδα με την εσωτερική υπόσχεση ότι αυτός δεν μπορεί να έχει σχέση με μία τόσο αχάριστη χώρα.
Στην συνέχεια, μετά από τέσσερα χρόνια αποφάσισε να μεταναστεύσει από την Αυστραλία στον Καναδά, όπου εν τω μεταξύ είχε μεταναστεύσει ο μεγάλος του αδερφός Χρήστος, χρειάστηκε να «αντιμετωπίσει» τις Ελληνικές Προξενικές αρχές, οποίες προσπάθησαν να «τιμήσουν» το περιεχόμενο του «Πιστοποιητικού Κοινωνικών Φρονημάτων»! Ο Γιώργος έχοντας πλέον την αυτοπεποίθηση, του κατοίκου Αυστραλίας, δεν φέρθηκε με ευγένεια στον, Έλληνα Πρόξενο, ο οποίος, «φρόντισε να διανθίσει» με πρόσθετα στοιχεία, τον σχετικό «Φάκελο», τις επιπτώσεις του οποίου θα γνωρίσει ο Γιώργος στις 01-10-2006, όταν στο Αεροδρόμιο «Μακεδονία» Θεσσαλονίκης! Δεν του επιτραπεί να εισέλθει στην Ελλάδα ως ανεπιθύμητος, προκειμένου να παραστεί στην κηδεία της Θείας, του Δωροθέας Σαραγιοπούλου - Ιωακειμίδου !
Θυμίζουμε ότι, ήρθε να παραστεί στην κηδεία της άτεκνης θείας του, που με τις ενέργειες, της οποίας επέστρεψαν στην Ελλάδα, τα τρία ορφανά, που μέχρι τότε φιλοξενούνταν σε οικοτροφείο του Βαλάντοβο της επαρχίας, Γευγελής του τότε Γιουγκοσλαβίας, η στοργή της οποίας αντικαθιστούσε την έλλειψη γονιών.
Τον ρώτησα, εάν στις χώρες που έζησε είχε, προβλήματα με το νόμο και η απάντησή του ήταν κατηγορηματική! Δεν έχω κάνει ποτέ, τίποτα παράνομο, αλλά φυσικά μου είναι αδύνατον να συγχωρήσω αυτούς που μου φέρθηκαν τόσο σκληρά!
Δεν ξέρω τι μπορεί να έχει κάνει ο Γιώργος σε βάρος της Ελλάδας, όμως, Μπορεί κάποιος να αναλογιστεί, τι συναισθήματα μπορεί να κυριεύσουν έναν άνθρωπο σαν τον Γιώργο? Τι θα σκεφτόμασταν εάν ήμασταν στην θέση του?
Η ιστορία του Γιώργου νομίζω ότι δίνει απάντηση σε πολλά ερωτήματα του τύπου, ποιος εγκλημάτησε σε βάρος των γηγενών κατοίκων της Περιοχής μας?
Θέλω να πιστεύω ότι, αυτή, δεν είναι η επίσημη γραμμή της πολιτείας μας, όμως δυστυχώς, διάφοροι τυχάρπαστοι, κατά κανόνα αγράμματοι, με ιδιοτελή συμφέρονται, με πολύ μεγάλη ευκολία ρίχνουν ακόμη και σήμερα, την ρετσινιά, του «Ανθέλληνα», του «Ρευστών Εθνικών Φρονημάτων» και άλλα πολλά, κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά στην χώρα μας και στους πολίτες της! Όμως κατά την άποψή μου, το πιο τραγικό είναι ότι αυτοί οι αυτόκλητοι επαγγελματίες πατριώτες, που δεν έχουν τίποτα μας παρουσιάσουν, πέραν της «Επαγγελματικής» Εθνικοφροσύνης τους, που φροντίζουν να εξαργυρώνουν αδρά ποικιλοτρόπως, σε βάρος άλλων και όταν η πατρίδα τους χρειαστεί, κρύβονται στα αμπάρια και στα γραφεία των διαφόρων παραγόντων για να λουφάρουν!
Το χειρότερο βέβαια είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, βρίσκουν «ευήκοων ούς» σε ανθρώπους που κρίνουν τις ζωές όλων μας, οι οποίοι νομίζω ότι φέρουν μεγαλύτερη ευθύνη από τους «Αγράμματους».
Συμπερασματικά θα εξέφραζα την άποψη, που φαίνεται να ασπάζεται πολύς κόσμος, ότι, «Ο τόπος μας δεν χρειάζεται εχθρούς, τα καταφέρνουμε και μόνοι μας να αυτοκαταστρεφόμαστε»!
Κλείνω με την αισιοδοξία, ότι τα τραγικά λάθη και τα πάθη του παρελθόντος πρέπει να μας διδάξουν ώστε να μην τα επαναλαμβάνουμε στο μέλλον. Κάποια στιγμή πρέπει να φροντίσουμε να επουλώσουμε τις πληγές που κάποιοι άνοιξαν! Η πρόσκληση της Π.Ε. Φλώρινας νομίζω ότι είναι προς την σωστή κατεύθυνση!
ΣΥΝ:
1. Έγγραφο Ελληνικής Αστυνομία Απαγόρευσης Εισόδου στην Χώρα 2 σελίδες.
2. Φωτογραφίες και χάρτες από τα πεδία των μαχών που βρήκα στο διαδίκτυο.
3. Επεξεργασμένη κατάσταση των πεσόντων που αναζητούνται οι συγγενείς.
